Afgelopen vrijdag moest Chris zijn eerste inentingen halen. Ik geloof dat wij in week 3 of zo al een dik pak met inentingskaarten kregen, waarin elke inenting voor de aankomende 3 jaar staat. Ik ben slecht in langetermijnsafspraken. Hoe plan je nu een afspraak dat hij als hij twee wordt en dat hij een prik moet gaan halen. In de drukte van alledag gaat dat snel langs me heen. Nu voer ik tegenwoordig in outlook mijn afspraken in en daar is het niet moeilijk om iets ver van te voren in te geven. Ik synchroniseer dat met mijn telefoon/agenda/pda/tomtom/internet apparaat en dan heb ik het ook daar op staan. Het enige nadeel is dat ik regelmatig mijn PC’s opnieuw inricht en dan heel goed moet denken aan de backup van mijn agenda. Dat ben ik wel eens vergeten 🙁
Met een goed gevoel kwam ik er al snel achter dat onze mevrouw van het consultatiebureau zelf een uitnodiging verstuurt voor een afspraak. Het enige dat ik nog kan doen is haar aftroeven voordat ze een brief stuurt met uitnodiging, maar dat is natuurlijk volledig kansloos.
De naald was lang, dat viel me op. Chris had natuurlijk niks door, totdat hij de pijn voelde. Toen was het niet meer gezellig op het consultatie bureau. Maar ik kan hem nageven dat hij niet echt lang doorging. Dat bevestigt maar weer eens mijn theorie dat de babytijd eigenlijk zo traumatisch is dat het maar goed is dat een baby alles in detail vergeet. 2 Minuten later in de wandelwagen terug naar huis sliep hij al weer. Hij was wel wat druk die dag en je kon zien dat hij niet zo lekker in zijn vel zat die dag, maar zelf zal hij niet meer gemerkt hebben dan dat hij wat meer aandacht kreeg. En dat vergat hij natuurlijk ook weer direct.
Eén onderwerp hield me nog wel bezig. Op het consultatiebureau moet Chris op zijn luier na in zijn blootje op de tafel liggen. Dat doen wij thuis bijna nooit, behalve bij het luier verschonen, en je ziet dan dat typische babygedrag: Oogjes zoekend naar licht, hoofdje draaiend naar het geluid toe, handjes en beentjes omhoog en een beetje bewegen. Ik vind dat wel schattig en ook natuurlijk ogen. Alleen kreeg ik te horen dat ze vond dat Chris erg fladderig was. Ze doelde op die voortdurende beweging die onze druktemaker in zich heeft. Fladderig en een voorkeur voor links. Ze wilde graag dat de dokter er een keer naar ging kijken. Ik vroeg uiteraard door, want als zij zich zorgen maakt, dan wil ik weten wat er aan ten grondslag kan liggen. Vrienden van me hebben een dochter die veel huilde en waarvan bleek dat de schedelkap niet helemaal op de goede plek zat. Een paar keer therapie en hopla voorbij, maar het klinkt wel eng. Fladderen klinkt niet eng, niet zo eng als een navelbreuk die Chris al een week of 3 heeft. Daar doen ze niks aan en hij heeft er geen last van. Je kan hem gewoon indrukken en je voelt dat er een vloeistof in zit. Het moet vanzelf over gaan, maar het ziet er niet uit. Mijn plannen om hem als model aan te bieden voor de volgende generatie luiers is daarmee ook van de baan helaas.
In het VMBO komen we steeds meer leerlingen met een rugzakje tegen. Dat zijn leerlingen die een stoornis geïndiceerd hebben gekregen en daardoor extra geld krijgen om in het reguliere onderwijs te kunnen blijven. Met dat geld kan dan uren of middelen ingekocht worden. Het is natuurlijk polpulair om een stoornis te hebben: Je moet een vriendje hebben die ADHD heeft, ADD is helemaal bekend voor je en wat zou je leven zijn zonder een PDDNOSser. Helemaal mooi is een dubbele stoornis. Frappant vind ik ook dat deze kinderen het zelf kunnen vertellen wat ze hebben. Ik hoor nog zo makkelijk een autist zeggen dat hij geen contact met mensen kan maken, terwijl hij mij met actieve ogen aankijkt. Ik ben geen psychiater en wil niet op die stoel kruipen, maar vermoed toch enige mate van doorgeslagen gedrag als het gaat om het toekennen van stoornissen. en vooral het schermen met en het verschuilen achter de stoornis. Vroegtijdige indicatie kan opleveren dat er een plan van aanpak wordt gevolgd dat het kind verder helpt. Da’s mooi en goed.
Het fladderen van Chris kan vanalles betekenen. Ik hou het erop dat het een druk mannetje is en ga me nog geen zorgen maken over mogelijk ADHD gedrag of een nieuwe afkorting die ik nog niet ken. Maar ik moet er wel meteen aan denken als ik hoor dat een zorgverlener die er verstand van heeft wil dat een andere zorgverlener mee gaat kijken. Dat betekent vaak dat ze zich aan het indekken zijn, voor het geval dat. Maar je kan het ook positief zien: Twee zien meer als één. Dat laatste is OK wat mij betreft. Overigens zat er niet zo’n haast bij dat consult. Volgende maand moet hij zijn tweede serie inentingen halen en dan was het vroeg genoeg. Dan kon ze ook meteen kijken naar die navelbreuk, want zo verdien ik geen geld aan hem.
Als vader van 2 zonen ben ik blij dat men steeds meer tot het inzicht komt dat je pasgeboren babies niet alle aandacht moet geven. Dat is goed voor de rust van de baby en de ouders. Een half uurtje huilen is goed voor de ontwikkeling van de stem, de ademhaling, de buikspieren en de longen. Bovendien geeft dat meer mogelijkheden voor ritme in het leven en dan is saai inderdaad goed. Bovendien is huilen een exponent van gevoelens. In de huidige wereld moet alles perfect zijn en horen gevoelens niet thuis. Laat ouders ook maar eens flink huilen van geluk, liefde, machteloosheid. Iedere huiltornado kan enorm opluchten en maakt de lucht weer zuiver.