Week 6 (19 februari 2008) Tijd en geld

Vandaag op het kinderdagverblijf had ik beloofd uit te leggen hoe het ‘inbakeren’ moest. Op het consultatiebureau wordt sterk de nadruk gelegd op het patroon van de kleine baby: Onze druktemaker moet gaan leren wennen aan de signalen van wanneer het tijd is om te gaan slapen. Dat zijn de rituelen beginnend met een schone luier voor de voeding die op zijn kamer wordt verzorgd, dan de trap af naar beneden voor de voeding zelf die zo’n half uur duurt. Rechtop zitten voor een boertje (wat nog steeds erg lang duurt voor deze man, dus een tussen-de-schouderbladen-massage, afgewisseld met het voorzichtig kloppen op de rug en op en neer hobbelen) , inbakeren, speen d’r in, en dan nog even bij papa of mama hangen om voorzichtig aan in slaap te komen. Het klinkt allemaal zo simpel dit ritueel.

Vanochtend had ik eigenlijk geen tijd voor het dagverblijf en ik had de keuze moeten maken om dit uit te stellen. De man in mij zei natuurlijk dat het mij zou lukken om ‘even snel uit te leggen’. In de praktijk zou dat betekenen dat ik 3 minuten had om de doeken uit te leggen, Chris als voorbeeld te gebruiken en dan moest het klaar zijn. Ik ben tenslotte een goede docent. Natuurlijk deed ik het ook goed. Ik kan Chris binnen 30 seconde goed inbakeren en met de snelheid waarmee ik praat is mijn uitleg dan ook klaar. Alleen luisterde de juffrouw van het dagverblijf niet helemaal. Dat zag ik wel, maar negeerde het ook. Ik was tenslotte bezig met mijn waardevolle 3 minuten en zolang ik het gevoel van maximale informatievoorziening had, zou zij dat ook moeten hebben, of anders de gevolgen zelf ervaren.

Ik reed weg met en kleine frons op mijn voorhoofd. Er zou niks met Chris gebeuren, dat wist ik wel, maar ik wist ook dat dat bakeren waarschijnlijk niet zou gaan lukken. Ik gokte op professionaliteit en de cursus ‘inbakeren’ die misschien wel op de dagopvangopleiding aangeboden zou worden. In de auto realiseerde ik me wat ik altijd te laat realiseer: Goede dingen kosten tijd en storingen moet je altijd herkennen. Ik kan zo makkelijk schieten in mijn eigen rituelen van snelheid en onbegrip voor mensen die het tempo willen doorbreken. Ik ken mijn momenten met Chris zo ’s nachts helemaal. Effe snel luier, rap naar beneden, fles erin proppen, iets te hard op zijn ruggetje kloppen, geen boer?, dan maar in de bakerdoeken en plat leggen die hap. Precies hetzelfde ritueel toch voor mijn gevoel, maar Chris mist dan vaak iets. Ik ook, maar wil gewoon dat hij dan snel tevreden is en met die energie doe ik dan de verkeerde dingen, dat weet ik… achteraf.

Bij de lunch ging ik Chris weer ophalen en de juffrouw vertelde hoe het gegaan was. Hij was onrustig geweest en had misschien maar een half uurtje geslapen. Bakeren hadden ze niet gedaan, want daar moest ik eerst een formulier voor ondertekenen en dan zouden ze contact gaan opnemen met het consultatiebureau om daar een cursus te krijgen. Mijn maximale informatievoorziening in 3 minuten was dus niet goed genoeg geweest.

Thuis heeft hij na ook nog een drukke middag ’s avonds de rust hervat. Zo moe als hij was wilde hij zelfs na bijna 5 uur na de laatste avond voeding niet wakker worden. Maar met mijn kleine leerproces van vanochtend heb ik hem zachtjes aan wakker gemaakt, voorzichtig tegen hem pratend de luier verschoond, bij het naar beneden gaan even met de lampjes gespeeld (want dat vindt ie leuk), twee keer tussendoor geboerd, het bakeren met veel liefde uitgevoerd en hem pas in zijn mandje gelegd nadat hij ook echt op de arm helemaal weg was gedoezeld. Ik voelde me een goede vader.