Nu ik weet dat ie lachen kan, ga ik natuurlijk mijn best doen om dat elke keer voor mekaar te krijgen. Maar daar is Chris helaas nog niet zo happig op. Alleen als aan alle behoeftes voldaan is, wil meneer wel lachen en daarmee is maar weer eens bewezen dat Maslow ook al weer een aantal rake dingen heeft bedacht: eten was belangrijk, drinken, reinheid, geborgenheid, dan nog iets en nog iets en bovenaan stond dan iets met zelfverwerkelijking. Lachen bij een baby als Chris is een teken om aan te geven dat onderaan in de piramide geen onrust meer te vinden is. Ik weet niet welke behoeftes hij precies heeft, maar ik geloof nog niet dat hij werkt aan zijn zelfontplooiïng. Dat hoeft ook nog niet van mij.
Ik zit al 16 jaar in het onderwijs en dan mag je toch verwachten dat ik verstand heb van de vraag “waarom mensen leren”. Dat heb ik niet overigens, want het verbaast me niet alleen wat kinderen leren, maar vooral ook op welk moment, onder welke omstandigheden en wat mijn rol daarbij is, weet ik ook vaak niet te duiden. Ik was 22 toen ik voor het eerst voor de klas stond en ik kan je vertellen dat ik de eerste twee jaar flink gerommeld heb met mijn eigen rol. In het kader van leren: Ik was meer zelf aan het leren dan dat ik leerlingen iets pasklaar aanbood. Wel heb ik veel sociaals aangeboden aan de leerlingen, want door mijn gebrek aan overzicht en richting, gebeurde er vanalles in de klas op het gebied van de liefde. Ik weet nog dat een meisje en een jongen altijd handjes aan het frunnikken waren en ik dat wel schattig vond. Dat zou nu niet meer gebeuren. Ondanks alle moeilijkheden, want ik voelde wel dat ik iets niet goed aan het doen was, weet ik ook nog dat op mijn verjaardag die klas waar dat gefrunnik bij gebeurde (dat was helaas niet het enige) op mijn verjaardag de docentenkamer binnen kwam met een taart met kaarsjes en hard gezang. Ik was een slechte docent voor hen, maar ze vonden me wel heel aardig. En waarschijnlijk voelden zij zich ook een beetje schuldig over de toestanden, dus was dit de manier om het af te kopen.
Vanavond lukte het allemaal niet zo goed met Chris. Toen ik thuis kwam van het werk trof ik een gillende babyfoon aan die niet meer ophield. Na een uur heb ik hem maar gepakt en op de arm viel hij heel moeilijk in slaap. Krampjes? Te moe? Ik weet het niet, maar het voelde goed om hem stil te krijgen. Na de voeding van 6 uur probeerde ik het weer even, maar echt lachen zat er niet in. Wel even een heel klein beetje, gek genoeg tussen twee huilbuien door, maar het knopje ‘aan’ heb ik nog niet gevonden. Ik voel het ook als mijn proces om dit te vinden, dat is mijn leerproces. Dan leert hij dat hij lachen moet en hebben we er allebei profijt van. Leren als wisselwerking is wellicht de mooiste vorm van leren. Deze vorm van mutualisme gaan we wel aan.
