Wat me erg opvalt bij een baby is dat in het begin ze steeds hetzelfde gezicht trekken. Volgens mij zijn er vier soorten: Een gewoon gezicht waarbij de oogjes rond kijken, een honger gezicht waarbij de oogjes net wat feller staan en de drukte laat zien dat je op moet schieten, een vreselijke huilbek wijd opengesperde mond, ogen dicht, en een moe-hoofd waarbij de spieren van het gezicht hun best niet meer doen. Na zes weken begint dat wat te vervelen zal k je zeggen. Ook ik ben een product van het MTV tijdperk en dat betekent een korte concentratiecurve en een continue behoefte aan vernieuwing. Chris was dus saai aan het worden.
In het ziekenhuis was het al begonnen met de kleine variaties: Bij een zuster op de arm liet Chris een mondje zien en ik was enthousiast. Het werd weggebagatalliseerd als een reflex, maar het leek op meer. En gedurende de weken die volgden zag ik wel veel pogingen tot iets anders dan hij gewoon was te laten zien, mar erg overtuigend was het net. Vorig weekend aankijken en nu lachen! Nog niet schateren met geluid, maar duidelijk een gezicht dat een vorm aanneemt van lachen, een mond die krult nadat je de juiste aandacht geeft. Dat is echt leuk om te zien. Hij heeft zelf nog niet helemaal door hoe het werkt maar dat geeft niet. Door onze positieve benadering zal hij snel genoeg door hebben dat dit gedrag gewaardeerd wordt. En dan kan het als wapen ingezet worden om iets voor mekaar te krijgen. Van mij mag ie!
Smelt!