Week 4 (4 februari 2008) Hoera!

Zelf ben ik niet het grootste feestvarken dat er rondloopt, sterker nog: mensen schatten me over het algemeen veel te hoog in als het gaat om mijn bijdrage aan de feestvreugde. Veel feestjes vind ik te druk, te onoverzichtelijk en mijn lawaaidip verhindert elk goed gesprek, dus dat maakt me ook snel een muurbloempje. Óf ik moet op het podium staan en lekker kunnen zingen, dan wordt het verhaal anders.

Zoals veel mannen ben ik ook veel te onattend als het gaat om belangrijke data. Of een beetje beter genuanceerd: ik denk vaak wel aan een belangrijke datum, veelvuldig en ook vaak op het moment dat het zover is, maar vergeet het als het juist belangrijk is om er aandacht aan te besteden. Dat zal in de psychiatrie ook wel een naam hebben.

Als je een kleine baby hebt kun je wel elke dag een feestje vieren. Zonder geschiedenis is elke belevenis een mijlpaal tenslotte en het leuke is dat deze authist hard meedoet met die enthousiasme-hype. Vijf dagen geleden had hij zijn eerste het-lijkt-op-een-lachje mondbeweging, even daarvoor richtte hij vanzelf zijn hoofd op toen hij op zijn buik lag, gisteren had hij volgens mij de grootste poepluier van zijn leven, drie dagen geleden de meest stinkende, vandaag draaide hij zich bijna om, ik kan wel door blijven gaan met voorbeelden. Afgelopen zaterdag keek hij me voor het eerst echt aan en ik kan je zeggen dat me dat wel wat deed. Babies doen dat de eerste weken niet. Ze herkennen je op basis van geur en geluid, de ogen zijn meer gericht op lichtjes. Dat is ook wel grappig, want als je dan door het huis loopt zie je de oogjes de lichten volgen. Maar zaterdag tijdens de fles keek hij naar mij en automatisch keek ik om om te kijken of er geen felle lichtbron achter me stond. Maar dat was niet het geval. Volgens mij keek hij echt naar me en sinds die tijd doet hij het vaker, zeker als ik tegen hem aan het praten ben.

Het echte feestje was dat hij gisteren 1 maand oud was, maar uiteraard was ik dat vergeten en kwam ik daar vandaag achter.