Ik ken babies als kleine mensjes die gezellig aan het pruttelen zijn. Als ze huilen is er iets simpels aan de hand: Honger, poepbroek, koud, of krampjes. De wereld was eenvoudig vroeger…
Chris is erg onrustig, al een paar dagen. Het is zielig om te zien, maar elke keer als hij bijna in slaap is gevallen, geeft hij een kerm en zie je hem rood worden. Hij perst zijn lichaam in elkaar en geeft geluid. Soms alleen een piep of een kreun, soms gaat het over in huilen. Soms weer jengelend, soms ook overgaand naar een diep trieste huilbui.
Als ouders is dat moeilijk aan te zien. Je probeert van alles om hem stil te krijgen, maar per saldo werken eigenlijk maar twee dingen echt: Op de arm dragen en bij je houden of in zo’n draagzak. Beide imobiliseert je enorm en na verloop van tijd heb je er ook geen zin meer in. Vooral ’s nachts als je moe bent, of je gefrustreert voelt omdat dat kleine mensje zoveel pijn heeft en jij niks kan doen… Het is belangrijk om je voor te houden dat dit mensje echt niet bewust mij in de weg wil zitten, of het nu overdag of ’s nachts is. Chris voelt wat ie voelt, doet wat ie doet en mijn frustratie is de mijne. Die voel ik heus wel, en soms ben ik dan ook boos. Maar als hij dan nog harder gaat huilen weet ik weer dat ik even terug naar mezelf moet gaan. Dat geeft rust, ook op moeilijke tijden.
In het kader van oplossingen hadden we bedacht dat hij maar een andere flessenspeen moet krijgen. Eentje waar minder lucht mee meegezogen wordt. Bij de Etos kwam ik er achter dat van de difrax geen andere spenen meer zijn dan die we al hadden en kregen we het advies om een eigenmerk speen te gaan gebruiken. “Nee”, zei de mevrouw, “er staat wel op de speen dat je die vanaf 3 maanden kunt gebruiken maar dit is echt de goede speen voor kinderen die teveel lucht naar binnen zuigen”. Een flut advies, want de speen is veel te breed voor onze Chris, het loopt er aan alle kanten langs. Ik denk dat we toch nog maar even door gaan zoeken.
