Een dag vrij hebben als je een kind hebt, is iets heel anders dan vrij hebben zonder een kind. Het ligt zo ontzettend voor de hand, maar deze waarheid als een koe realiseer je je pas op het moment dat je vader geworden bent. In het begin is het allemaal erg vanzelfsprekend. De kleine baby heeft voeding nodig en dus zorg je er voor dat je elke drie uur klaarstaat. Maar in het kader van de aanpassingsproblematiek kan ik je wel vertellen dat mijn romantische idee van wat ik nu aan het doen ben in mijn eentje kan ik ook met een baby erbij, redelijk van zijn voetstuk is afgevallen. Om te beginnen iets positiefs: ik vind Chris een enorm leuk baby. Hij lacht vreselijk leuk, het is echt te schattig om te zien hoe hij aandacht van je vraagt, en als hij leuk in zijn eentje aan het spelen is maakt hij van die leuke pruttel geluidjes. Ook als je met hem weggaat -het is wel even wennen in het begin – is het leuk om te zien dat Chris enorm geniet van de nieuwe impulsen. Maar hoe dan ook het blijft een baby. Dus als hij het niet meer ziet zitten, misschien dat hij honger heeft, of een poep broek, dan zul je iets met hem te doen of heel goed tegen zijn gehuil kunnen. Dat laatste kan ik niet, dus moet ik flexibel genoeg zijn op dat moment een oplossing te vinden.
Sinds jaar en dag is mijn vrije dag de vrijdag. In onze eerste plannen zou Martina een dag extra ouderschapsverlof opnemen, Chris twee dagen creche, en ik zou de vrijdag voor hem zorgen. Dat betekent dat de vrijdag op een andere manier ingevuld moet geworden als dat ik dat normaal deed. Vandaag was een dag die ik niet normaal met een baby Erbij had kunnen doen. Het begon vanochtend al. Mijn auto heeft een raar elektronisch probleem. Maar wat wikken en wegen en goed overleg met de garage (dat is koos, die ken ik nog van uit de kroeg in Hilversum), hadden besloten om de massa kabels van de accu te vervangen. Dus, ’s ochtends vroeg in de file naar Hilversum en in een koude garage kijken hoe Koos aan mijn auto sleutelt. Dat is geen plek voor baby’s. Gelukkig duurde dat niet al te lang, en op de terugweg naar Almere een nog even langs de computerwinkel om daar even snel een hoofdtelefoon op te halen. En ook nog eventjes naar TNT om een pakje weg te brengen. Dat zijn allemaal van die dingen die met een baby erbij heel veel tijd gaan kosten. Ik realiseerde me dat ik dat anders moest gaan plannen. Grappig genoeg heb ik bij jonge moeders altijd een enorme haast gezien. Het leek wel dat als ik ergens kwam er ineens een soort van ruimte ontstond en nu begrijp ik dat die ruimte was. Als je kind hebt , en je wilt niet alles gaan inpakken, dan zul je moeten wachten tot er iemand is. En dan kun je effe weg.
Martina en Chris zijn vandaag naar de dokter gegaan om de tweede reeks van inentingen te halen. Dat is altijd erg sneu voor een baby. Veel huilen, kans op verhoging, al met al voelde hij zich niet zo lekker. En voor mijn gevoel kwam ik eigenlijk te laat weer binnen. Het mannetje lag in de box, lachte uiteraard vriendelijk toen hij mij zag, en ik bedacht me zelf dat dit de investering was van de afgelopen maanden waarbij ik veel met hem gedaan heb. Om heel eerlijk zijn voelde ik me een beetje schuldig.
Volgend jaar ben ik van plan te gaan studeren op de vrijdag. Dat betekent dat ik uiteraard nog minder tijd zal hebben om door te brengen met Chris. We hebben al een extra dag bij de kinderopvang ingekocht, dus opvang is al geregeld. Maar laat ik eerlijk zijn: ik vind studeren heel erg leuk, ik denk ook dat veel oplevert. Maar ik denk ook dat ik het gepruttel en het getuttel gaan missen. Wellicht dat ik volgend jaar dan de man ga worden die op zondag het vlees snijdt. Gelukkig heb ik nog wel een naam badge die ik om kan bouwen met een leuk geluidje. Dan heeft Chris in ieder geval geen moeite meer om mij te herkennen.
