Vandaag is Chris een half dagje aan het wennen op de nieuwe school. De volgende fase is aangebroken. De afgelopen week hebben we het er met hem vaak over gehad. Maar natuurlijk kan hij zich daar niet echt wat bij voorstellen. Ik overigens ook niet. En leuk vinden … niet echt. Ik hou er niet van om hem achter te laten in een voor mij en voor hem vreemde omgeving. Maar het hoort allemaal bij, it’s all in the game. Dus net zo goed als dat hij zich daarin zal moeten bijten, zo zal ik dat ook moeten doen.
Vanochtend was het een beetje stressen. Het moest natuurlijk net een beetje anders dan normaal. Ik had een tas klaargemaakt met fruit erin, wat te drinken en natuurlijk een koekje. Maar stom genoeg had ik de verkeerde tas uitgekozen. Zijn Nijntje rugzak was het eerste die ik kon pakken. Maar dat was natuurlijk niet de rugzak die hij wilde. Spiderman is natuurlijk veel stoerder. Dus hebben we alles omgepakt, zijn jas aangedaan, zijn Cars paraplu gepakt en hop op weg.
Omdat wij vrij dichtbij school wonen en ik weet vanuit de praktijk hoe druk het met auto’s is voor de school, had ik besloten om te gaan lopen. En natuurlijk vandaag was het harde wind, regen en natte sneeuw. Maar dapper als we waren liepen we door weer en wind de vier straten naar school toe. Chris piepte nog wel wat onderweg en had redelijk wat aansporing nodig, maar dat is altijd als hij het koud krijgt. Ik merkte aan hem toen we het straatje naar de dependance ingingen dat het spanning niveau toenam. “ Waarom gaan we hier naartoe papa?” “ Wat gaan we hier doen dan?”. Dat zijn de gewone vragen als hij het spannend begint te vinden.
Op facebook had ik de foto opgezocht van zijn nieuwe juffrouw. Eenmaal binnen kon ik haar dus makkelijk herkennen. Hij werd naar zijn stoel toe geleid waar zijn naam opstond. Die kon hij al lezen, dat was meteen een goede beurt. Ze werken daar met symbolen en hij heeft een schildpad als symbool. Ik kan het niet nalaten om daar meteen al wat van te vinden. De andere symbolen zijn allemaal positief ingesteld: een lieveheersbeestje, een kraan, een auto, een gazelle … en mijn kind is een schildpad. Natuurlijk heb ik er niet meteen wat van gezegd. Dat komt wel als mijn ergernis toeneemt. Ik ben er namelijk van overtuigd dat symbolen die je toekent aan iemand ook betekenis gaan krijgen. Maar dat kan in een later stadium ook.
Aangezien het adventstijd is verzamelde de twee groepen die in de dependance waren zich in de aula. Ze hadden liedjes geoefend en ging in die voor zingen voor de ouders. De juffrouw zei tegen me dat ik Chris wel bij me kon houden, omdat hij de liedjes toch niet kende. Maar ik ken mijn kindje wel een beetje. Ik hoef niet zo’n beenhanger die dan steeds meer moeite krijgt om straks dag te zeggen tegen papa. Dus toen de kindjes verzamelden zette ik hem in het midden van de groep. Daar heeft hij gestaan met zijn vingers in zijn mond, het hele optreden lang. In het begin keek hij naar alle ouders en zag hij mij niet eens, na een liedje of twee zag hij mij langs de kant staan en kwam er een heel klein glimlachje. Daarna heeft hij gelet op de juffrouw die tijdens het zingen allerlei gebaartjes maakte. En ik dacht te herkennen dat hij een beetje op en neer aan het wiebelen was op de muziek. Ik weet het niet, het zag er niet echt vrij uit, maar goed zo zit hij ook niet in elkaar.
Daarna werden de ouders weggestuurd. Het was een chaos met al die kinderen die nog even dag wilden zeggen tegen papa en mama. Mijn kleine Chrisje kwam in het gedrang. Ik viste hem tussen twee bullebakken van zeker zes jaar oud uit en pakte hem op de arm.” Vond je het zingen leuk? ” Er kwam geen antwoord. Hij keek nog steeds rond. “ Papa gaat nu naar huis toe. Ga je lekker spelen met deze nieuwe kinderen? ” “Ja” het was een hele korte ja. “ Geef de juffrouw maar een handje .” Dat deed hij dan ook. Samen met het andere kindje wat blijkbaar deze dag nieuw was hield hij de hand van de juffrouw vast. Zijn andere hand zat nog steeds in zijn mond. Op een meter of 10 afstand zwaaide ik naar hem. Hij zag me en zwaaide terug. “ Tot straks! ” En daarmee ging ik de regen weer in.
Het was goed om de vier straten weer terug naar huis weer door de regen te lopen. Ik merkte dat dit allemaal best wel wat met me doet. Niet alleen leuk, ik vind het een super idee dat hij nu bijna naar school toegaat. Maar de andere kant van het verhaal is dat mijn vrijdagen met hem samen nu ten einde zijn. En met de vrijdagen bedoel ik dat we samen met zijn tweeën leuke dingen doen en ik voor hem zorgen mag. De manier waarop het kan nu achter moest laten was niet subtiel. Gelukkig is het maar een half dagje en kan ik hem om 11:55 alweer ophalen. Ik hoop op een vrolijk klets jongetje dat vertelt wat er allemaal gebeurd is. Maar net zo goed kan hij doodop zijn van alle nieuwe indrukken. Helaas moet ik vanmiddag bloed met hem gaan prikken. Maar mocht hij het niet aankunnen, dan doe ik dat wel een andere keer. Niet te veel dingen tegelijk.