ziekenhuis Archives - Chris Abbing

jaar 3.7 Ik ben niet ziek!

juli 3, 2011augustus 2, 2011 Philippe Een reactie plaatsen

Vrijdag was de vervolgsessie met de dokter. Na het onderzoek, de bloedkweek, lactose overgevoeligheidstest en poeponderzoek zouden we vandaag ‘beleid’ te horen krijgen. Uiteraard was de rit naar het ziekenhuis weer prima en gezellig, de tocht door de hal en het aanmelden een feestje en ook in de wachtkamer kletste hij ronduit. “Chris Abbing?” werd er omgeroepen en Chris liep naar de mevrouw. “Ik ben niet ziek” zei hij met volle overtuiging. Weer eerst een voor onderzoek van een jonge arts assistent of co assistent (dat weet ik niet) met wat vragen over ziektes in de familie. Even wegen (helaas weer afgevallen), de bevindingen van de afgelopen weken doorgenomen waarbij het meest opvallende was dat hij geen diaree meer heeft gehad sinds hij van de dokter terug was gekomen. Ze zou de dokter gaan halen en bleef even weg. De onderzoekskamer is in de kinderpoli gevestigd, zo’n tijdelijk gebouw dat al erg lang naast het ziekenhuis staat. Het is daar kil en klinisch. Ondanks dat de moeite is genomen om een lange foto op te hangen, kun je merken dat dit niet de werkplek van iemand speciaal is. Het leeft niet, het ademt niet. Jaren geleden was er op onze school een tijdelijke huisvesting bijgebouwd waar wiskunde gevestigd was, ‘wortel’ werd het daarom genoemd. Dat was ook zo levenloos, gehorig en afstandelijk. Niks voor mij.

Toen de dokter binennkwam zei Chris weer: “Ik ben niet ziek”. “Nee hoor”, zei de dokter. “Jij bent niet ziek”. Chris wil de volle aandacht en wisselde meteen van onderwerp over twee mini- afval containers in de vensterbank. De dokter praatte even met hem, maar kapte op een gegeven moment ook af. “we gaan hem bijvoeden met super drankjes.” Twee maal daags een calorie pakje. Uit de onderzoeken was niets gekomen. De conclusie is dat hij klein is en te mager. Na twee maanden moet hij terug komen om te zien of het beter gaat.

Het eten gaat erg moeizaam. In plaats van het conflict aan te gaan, prop ik tegenwoordig maar eten in zijn mond. Niets zelfstandigheid, hij moet gewoon eten. Maar het gaat niet van harte. Behalve als er appelmoes staat of fruit. Je had hem moeten zien na een portie kersen. Alles zat onder en meneer was helemaal verzadigd. Maar goed van kersen wordt je niet dik. We hebben afgesproken dat hij na zijn lunch en na het avondeten in plaats van melkie een pakje gaat krijgen. Dan verstoort het niet de dagelijkse voeding en is het een extra. Nu maar hopen dat hij het ook eet. Maandag krijgen we een proefpakket voor 14 dagen, de fabrikant weet al dat er voorkeuren zijn.

Jaar 3.6 Bloed prikken

juni 3, 2011juni 3, 2011 Philippe Een reactie plaatsen

Wat een uitvinding zeg pleisters met verdoving. Ik wist niet dat die dingen zo effectief waren. Chris moest vandaag bloed laten prikken. Dat is vervelend genoeg, zeker voor een klein jongetje. Maar het moest gaan gebeuren. Een halfuur ervoor werden er twee pleisters op zijn arm geplakt. Hij vond het machtig interessant. De pleisters alleen al maakte hem een speciaal jongetje. En toen bij het bloedprikken blijft het een vreselijk gedoe natuurlijk, maar het meest vervelende was dat hij vastgehouden werd door een mevrouw die erbij gehaald was. Hij ging bij mij op schoot zitten en ook ik moest hem in een houdgreep pakken. Er kwamen veel auws voorbij en hij moest uiteraard een paar keer krijsen. Na het losmaken van de knelband aan de bovenkant van zijn arm ontspande hij weer helemaal terwijl de naald er nog wel inzat. Chris was een enorm dapper jongetje, een dikke knuffel van mama, een kus van pinguïn want die was er natuurlijk ook bij en de belofte dat hij een ijsje zou krijgen maakte dat hij graag weer wegging met een happy’s smiling gezicht.

We hebben de keuze toch maar gemaakt om hem verder te laten onderzoeken. Ondanks het feit dat hij enorm klein en schattig is, is hij wel heel erg klein. In vergelijking met de andere kinderen van de dagopvang is hij een klein mager wit ogend jongetje. Kinderen jonger dan hij zijn groter en vitaler. Hij is ook vaak ziek: verkoudheidjes en koorts en al dat soort zaken hetgeen natuurlijk enorm lastig voor hemzelf is maar ook voor ons. Ik ken de situatie van een zoon van goede vrienden van mij die na lang zoeken erg veel last hebben van suikers, wat hem tegenhield in zijn ontwikkeling. Zover wil ik het met Chris niet laten komen maar als je eenmaal de eerste stap in een ziekenhuis binnen zet weet je dat er van alles kan gebeuren. Vandaag werd hij eerst onderzocht door een jonge artsassistent: leuke dame die uiteraard erg goed met kinderen om wist te gaan. Bij Chris is dit overigens niet nodig. Iets nieuws als een ziekenhuis vindt hij geweldig. Dat klinkt stom maar het is wel zo. Hij komt lekker vrij binnen gaat zijn eigen dingen doen, werkt graag mee met mensen, is niet verlegen gaat bij die artsassistent bijna op schoot zitten als die aan het typen is en voelt zich enorm op zijn gemak. Dat kregen wij dan ook wel drie keer te horen en dat is voor ouders natuurlijk enorm leuk. De kinderarts bekeek de groeicurve en trok een korte doch duidelijke conclusie: hij is duidelijk aan het afvallen. Het is een trend die al langer bezig is en ik wil hem verder onderzoeken. Dat begint met een aantal standaard onderzoeken: natuurlijk het bloed waar ze ook kunnen kijken of een allergie of overgevoeligheid is gluten, natuurlijk ook wordt zijn ontlasting verder onderzocht en zal er een onderzoek plaatsvinden naar overgevoeligheid naar lactose. Datzelfde onderzoek heeft Martina een tijd geleden gedaan waarbij zij een flesje lactose naar binnen kreeg en daarna om het halfuur in een zakje moet blazen. Dat gaat hij aanstaande woensdag ook doen om te kijken of er een verhoogde afscheiding van waterstofgas is. Dat is namelijk het reactie product dat overblijft als er een overgevoeligheid voor lactose aanwezig is.

Dat zijn de eerste stappen en daarna moet er verder gekeken worden: beleid maken, zoals het ziekenhuis dat zegt. Wat mij betreft mag er dan wel iets uitkomen want ik moet wel eerlijk zijn: ik vind een heleboel dingen prima om te onderzoeken, maar tegelijkertijd kan ik ook zeggen dat een onderzoek eindig moet zijn. Ik vind het goed om Chris een goede start mee te geven maar het is natuurlijk ook de tijdgeest om alles te willen uitzoeken. Op het moment hem in de molen mee te laten gaan zal hij veel informatie krijgen over wat er met hem aan de hand is. Maar hij is een lief klein schattig jongetje. Dat ben ik ook jaren geweest en ik moet eerlijk zeggen bij mij is er volgens mij nog nooit een onderzoek gedaan of ik in een andere allergie heb. De grens die ik voor mezelf vasthoud is dat ik het prima vindt om deze onderzoeken te laten doen, maar het gaat erg ver als er op een gegeven moment een slang in zijn kont gedaan moet worden om te kijken of zijn darmflora nog wel fatsoenlijk werkt. De tweede grens is dat we niet wekelijks het ziekenhuis in moeten. Als dat echt nodig is bij een ziekte of zo, vind ik dat akkoord. Maar als dat een onderdeel van zijn leven gaat worden omdat hij een beetje allergisch en een beetje slecht groeit, lijkt me dat niet de juiste keus. Dan maar liever klein en schattig en inderdaad ook een beetje wit.

jaar 1.4 Ziekenhuis

april 28, 2009mei 4, 2009 Philippe Een reactie plaatsen

Het is op de kop af nu twee weken geleden dat mijn moeder opgenomen is in het ziekenhuis. Sorry dat het wat stil was op de site, maar je kan je voorstellen dat mijn gedachten en handelingen even ergens anders waren. Mijn moeder is nu over de 70 en heeft al een aantal jaren C. O. P. D.. Het korte verhaal is dat zij een week voordat ze opgenomen werd, een hele erge buikgriep kreeg, daardoor niet kon eten en ook haar medicatie niet kon innemen, erg verzwakt was en een longontsteking had opgelopen. Ik zal je de details van de intensive care besparen. Gelukkig gaat het nu een stuk beter met haar. De beademing is gestopt, zelfs de extra zuurstof is niet meer nodig. Eigenlijk is het nu wachten totdat zij zich goed genoeg vond om terug naar huis te gaan. En volgens de doktoren zal er dan nog genoeg gaan gebeuren. Na zo beademing ben je enorm verzwakt, ze is tenslotte ook geen 18 meer, en zal het een tijdlang duren voordat ze weer kan wat ze kon.

Het meest erge voor haar zou zijn als ze haar stem niet meer zou hebben. In het kader jeugdtrauma’s: mijn moeder zat altijd op de eerste rij in de kerk, wij dus ook. En als er gezongen moest worden, vooral als er met een koor meegezongen moest worden, was zij altijd een luid en duidelijk te horen. Mijn moeder is juffrouw geweest in de eerste klas (tegenwoordig groep drie) en dan ben je altijd de eerste: diegene die bepaalt wat er moet gebeuren, diegene waarnaar je luistert, diegene met wie je meezingt. Dus ook in de kerk, zeker in de achterhoek, was mijn moeder de eerste. Nu kan zij niet heel mooi zingen, sterker nog ze weet het zelfs van zichzelf. Maar gelukkig is schaamte een deugd die niet sterk bij haar ontwikkeld is. Tegenwoordig is ze voorlees oma waarmee ze haar passie voor lezen, voor voorlezen en voor kinderen kan delen. Ik hoop dat ze voldoende stem overig houdt om dit nog jaren te blijven doen.

Die beruchte dinsdag twee weken geleden was op andere fronten ook een dieptepunt. Tenslotte komt ellende nooit alleen. Martina haalde Chris op van de dagopvang waar hij enorm op zijn gezicht was gevallen en twee tanden door zijn lip had gekregen. Zijn bovenlip was helemaal dik, af en toe kwam er ook nog bloed uit. Het was een flinke valpartij. Meneer was gaan staan en had vastgehouden aan een wip stoeltje. Maar in zijn enthousiasme was hij enorm druk aan het bewegen geslagen waardoor het stoeltje deed waarvoor het gemaakt was. Op een gegeven moment was hij zijn balans kwijt en stuiterde hij voorover. Als volwassenen zo vallen draaien ze hun gezicht weg, maar baby’s doen dat helaas nog niet. Dus vol met zijn mond op de grond. Gelukkig geen tanden eruit en de volgende dag was de dikke lip alweer een stuk beter. Hij bleef nog een beetje jengelig, maar dat viel ook wel weer mee.

Ongeluk komt altijd in drieën dus het derde ongeluk was de oude kat die voor de zoveelste keer een blaasontsteking kreeg. Nou is dat heel zielig voor de kat, maar de uitwerking is dat hij overal en nergens kleine druppeltjes plas achterlaat. Van die stinkende donker gekleurde pis. Hij kan uiteraard niet anders en ik vind het heel sneu voor hem, maar om zo moment heb ik er eigenlijk alleen maar last van. Dat betekent namelijk dat Chris niet uit de box mag, dat ik overal en nergens moet gaan dweilen en het ergste is dat de kat maar door blijft gaan. De dierenarts schreef antibiotica voor, plaspillen en pijnstillers waardoor het gelukkig snel weer beter ging met de kat.

Voor mezelf heb ik weer eens wat ontdekt: als het spannend wordt en er lijkt veel door mekaar heen te lopen werkt het het beste om gewoon van boven naar beneden het lijstje af te werken. Mijn neiging om ver van tevoren van alles te plannen, viel kinderlijk eenvoudig in het niet. Als je een kind hebt en er gebeuren andere belangrijke dingen, heb je nog steeds een kind. Het is vreemd uit te leggen maar ik denk dat elke ouder begrijpt wat ik hiermee bedoel. Ik heb enorme bewondering voor mensen die ondanks alles kinderen het gevoel geven dat ze kunnen doen wat binnen de grenzen ligt. Voor mij gaat het allemaal niet zo soepel, maar gelukkig is Chris daar nog veel te klein voor. Gisteren zijn er voor het eerst met de familie naar het ziekenhuis gegaan. Van mij hoefde Chris niet mee de afdeling op, tenslotte liggen die mensen daar niet voor niks. Martina heeft gewacht beneden in het restaurant. Natuurlijk is het leuk om zijn opa en oma te zien. Voor hem was het gewoon weer heerlijk alle aandacht opeisen. En natuurlijk laten zien hoe goed hij ook al lopen aan een hand.

Dag 9 (12 januari 2008) Adviezen

januari 12, 2008januari 14, 2008 Philippe 2 reacties

Natuurlijk hebben ze wisseldiensten in het ziekenhuis, elke keer opnieuw komt er een andere mevrouw die heel vriendelijk de manieren van het ziekenhuis uitlegt. Gisteren had ik zo’n gesprek met een duidelijk zeer ervaren verpleegkundige die me wilde uitleggen wat het schema van voedingen was van het ziekenhuis. Ik luisterde naar wat ik al wist, maar begreep toen pas wat ze eigenlijk wilde zeggen: Mijn zoon moest geïnstitutionaliseerd worden. Ordnung muss sein, dus niet om half één de voeding, maar gewoon om 12 uur. Die baby’s moesten maar eens even gaan wennen aan dat fenomeen. De afdeling rondkijkend zei ik tegen haar dat het ook wel erg vervelend moest zijn als je twee hele baby’s moest verzorgen met drie personeelsleden en dan ook nog flexibel moest zijn. Daar moest ze wel om lachen, vooral ook omdat Chris zelf aan het aangeven is wat hij wil! Da’s een goed teken. De verhoging was nog steeds, maar het mannetje is steeds levendiger aan het worden wat Martina ook merkte toen ze vandaag even naar haar zoon kwam kijken. Het is geen zieke baby meer, maar helaas moet hij wel 7 dagen blijven vanwege een te hoge (iets met een C) waarde.

Luiers verschonen is trouwens ook een gebied voor adviezen. Hoeveel manieren er zijn om er voor te zorgen dat deze pissert niet alles bewatert is onvoorstelbaar. En vooral, dat zal ik je zeggen, is het leuk om te zien hoe ik als man goedbedoelde en strenge adviezen krijg. Mijn methode van het doekje erop vind ik eigenlijk steeds beter worden.

Dag 8 1/2 11-1-08 In het ziekenhuis

januari 12, 2008februari 7, 2008 Philippe 1 reactie

Voor een vader is dat moeilijk, maar voor een moeder volgens mij nog veel moeilijker. Wij mannen hebben geen last van die hormonen die er voor zorgen dat je je nog meer aan een kind hecht. Wij kunnen kijken en beoordelen, handelen en bedenken, dat dit vanuit een medisch perspectief gebeurd en dus goed is. Na zoveel nachten met Chris doorgebracht te hebben is het natuurlijk mijn mannetje geworden. Je went al aan mekaar leert elkaars eigenaardigheden kennen en zoekt een modus vivendi die de beide neuroses complementeert. Dat is fijn en intiem. In het ziekenhuis vroegen zo tijdens de onderzoeken of de ‘pink van vader’ even geleend kon worden tegen het huilen en de ellende van het mannetje. Als man zijnde deed ik dat en wurmde me tussen de doktoren, verpleegkundigen en co-assistenten. Maar als vader was het toen niet leuk meer. Bloed aftappen deed pijn, urine uit je blaas drukken is rot, nog een hielprik, infuus aanleggen in die kleine aders van je. Zo’n diepe ellende om die verdrietjes te zien en ik mijn pink in zijn mond te duwen, die niet meer gegrepen werd. Ik ben toen maar weggegaan, want mijn oestrogeen begon de overhand te nemen. Dat intense verdriet en pijn…

Ik was trots dat Chris de dokter en de daarna de verpleegkundige onderplaste. Daar had ik ze voor gewaarschuwd, maar daar hadden ze te weinig op gelet. Ik voelde me een beetje gniffelen als ervaringsdeskundige met deze rondpisser. Na de eerste onderzoeken kreeg hij van mij het flesje en omdat hij ziek en moe was ging het niet van harte naar binnen.