Het is bijna het einde van het schooljaar. De school waar wij werken, onderdeel van de scholengroep Amarantis, stond de laatste weken in het teken van veel vertrekkende docenten. Helaas is het naderende faillissement van Amarantis zodanig vertaald dat volgend jaar op een zeer minimale manier onderwijs zou kunnen worden verzorgd: er is voldoende bekostiging voor docenten, de ondersteuning is zeer minimaal. Het had natuurlijk allemaal nog veel erger uit kunnen pakken, laten we daarin eerlijk zijn. Met een schuld van 90 miljoen was een faillissement ook een reële optie. Of dan de scholen ook echt verdwenen zouden zijn, weet ik niet. Leerlingen in Almere hebben tenslotte ook onderwijs nodig. Om 2000 leerlingen op straat te zetten lijkt me ook geen goede optie. In ieder geval is het moeilijk te voorspellen welke consequenties een echt faillissement zou hebben gehad.
Er zijn veel collega’s vrijwillig en onvrijwillig verplaatst en vertrokken. Zoveel dat eigenlijk een reëel afscheid niet meer mogelijk was. Wij hebben de gewoonte om op de laatste bijeenkomst de vertrekkende mensen uit te wuiven. Maar gezien de hoeveelheid mensen die vertrokken op de locatie waar ik werk betekende 5 min afscheid per persoon een optelsom van meer dan 3 uur. En je moet rekening houden dat tussen die mensen ook mensen zitten die meer dan 10 zelfs meer dan 20 jaar bij de school hebben gewerkt. De keuze van het management bestond er dan ook uit alleen afscheid te nemen op een speciale manier van managers die vertrokken. Typerend op zijn minst.
Ik kan je vertellen dat het mij zodanig raakte dat ik mijn afscheiden wel persoonlijk heb genomen en op de grote bijeenkomst heb verzaakt. De afgelopen 10-15 jaar heb ik heel bewust geprobeerd het afscheid van Teamleden vorm te geven. Steeds maar weer ben ik uitstekend, ook als het mensen betrof die misschien niet zo direct in mijn verlengde lagen. Na 21 1/2 jaar gewerkt hebben op deze locatie heb ik ook afscheid genomen, in mijn hart althans. Volgend jaar zal ik alleen op de locatie in Almere Poort gaan werken. Gezien het vertrek van zoveel anderen, bij wie de ellende vele malen groter kan worden geacht, heb ik besloten met stille trom te vertrekken. De kast in mijn lokaal heb ik uitgeruimd en geprepareerd voor de volgende scheikundeleraar. Er staat genoeg wat reaal in om in ieder geval mee te beginnen. Alle andere materialen zijn netjes geordend opgeborgen, uiteraard met dank aan de Technisch Onderwijsassistent. Uit mijn oog gezien is het een gespreid bedje, nu ga ik mijn eigen bedje opmaken op de locatie in Poort.
Bij Chris op school worden ook keuzes gemaakt: volgend jaar wordt de huidige groep 1/2 gesplitst. Chris is de nieuwkomer van met een half jaartje op school gaat volgend jaar opnieuw naar groep één. Het grote voordeel dan is dat er nieuwe kindjes van groep één bijkomen en hij niet meer per definitie de kleinste en jongste is. Daar weet onze gozer trouwens goed gebruik van te maken. Hij is traag met een aantal zaken om haar maar zoekt vaak ook niet de uitdaging omdat de grotere kindjes het zo leuk vinden om hem te helpen. Dat is natuurlijk ook een manier om aandacht te vragen. Chris vindt het erg leuk om geopend te worden en probeert het vaak niet eens. Waarschijnlijk zal dat volgend jaar niet zo snel meer kunnen.
Ik heb ook gevraagd aan de juffrouw of hij een ander symbool zou kunnen krijgen. Hij is nu een schildpad. Toen hij op school kwam en de schildpad toegewezen kreeg had ik al een beetje mijn bedenkingen. In mijn holistische benadering denk ik altijd: waar je mee vergeleken wordt, gedraag je je ook naar. En de laatste weken ging Chris zijn symbool ook als argument gebruiken voor zijn traagheid. Volgens mij het moment om een aantal zaken te veranderen. De juffrouw vond het een prima idee, alhoewel ik niet het idee heb dat zij mijn visie deelde. Dat is volgens mij ook niet zo belangrijk. Chris Leert vaker in sprongen. Anderhalve week geleden had ik het ritueel van het aankleden bijvoorbeeld weer eens doorbroken. In plaats van aanwijzingen geven welke dingen hij aan moest doen en hoe hij dat moet gaan doen, stuurde ik hem naar de kamer met de boodschap ‘alles ligt klaar veel succes’. En in minder dan 5 min kwam hij zijn kamer uit met alle kleren aan inclusief schoenen. Je kan je voorstellen dat dat voor mij ook wel een verbazing was. Nu heeft u dat drie keer herhaald en nu zit hij weer op het schema dat die eigenlijk liever niks wil doen. Ik hoop dat de volgende sprong niet lang op zich laat wachten. Op een een of andere manier is het helemaal niet aantrekkelijk voor hem om zich aan te kleden. Er zijn tenslotte zoveel andere dingen die je kan doen als je op je mat zit om jezelf aan te kleden.
Zelfstandigheid is ook wel een genuanceerd begrip. Gisteren was ik bijvoorbeeld bij een collega van de algemene onderwijsbond een cursus social media aan het voorbereiden. Zij hebben drie kinderen waaronder een jongetje van de leeftijd van Chris. Ondanks het feit dat we net binnen waren vroeg de vader of Chris meewilde gaan kijken bij het zwemmen van dat jongetje. Chris wil dat wel. En ik moet je zeggen dat ik volledig vertrouwen in zijn zelfstandigheid daarin. Ik weet dat Chris meegaat en dat hij luistert naar de voor hem relatief onbekende meneer en dat hijzelf plezier gaat maken. Dat is ook een vorm van zelfstandigheid. Misschien is uw zelfstandigheid in de vorm van zelfredzaamheid wat beter bij hem ontwikkeld, alhoewel je natuurlijk niet van een jongetje van vier mag verwachten dat hij altijd de weg weet terug naar huis of hij zelfstandig vragen gaat stellen als iets niet helemaal lukt. Toch is Chris in heel veel opzichten een makkelijk jongetje, vrolijk en gezellig en het gas zich erg aan aan hij denkt dat noodzakelijk is. In het kort gezegd: je kan hem er goed bij hebben.
Binnenkort zal ik de collega’s met wie ik over het algemeen erg goed heb samengewerkt op het baken eens even gaan bellen. Ik denk dat de meeste wel weten over mijn wat minder sociale houding van de afgelopen dagen, maar het kan geen kwaad om misschien nog even wat toe te lichten. Chris daarentegen is op dit moment helemaal niet bezig met het feit dat een aantal van zijn vriendjes in de klas er volgend jaar niet meer zullen zijn. Ik heb het overigens een paar keer tegen hem verteld, maar volgens mij is dat voor een kindje van vier niet zo belangrijk. Volgend jaar krijgt hij als vanzelf wel weer nieuwe vriendjes, zo doen die dat. En ik zal ook wel nieuwe vriendjes krijgen.
