er was ons voorspeld dat als Chris naar de basisschool zou gaan er veel zou gaan veranderen. Nou moet ik daar wel even eerlijk over zijn: ik heb er nog niet veel van gemerkt. Chris heeft zijn symbool op school alleen nog maar sterker waargemaakt. Hij is een schildpad en hij doet veel dingen in de snelheid zoals een schildpad dat zou doen. Ik wil nog wel een discussie met je aangaan of het symbool niet beter een slak had kunnen zijn, maar volgens mij is dat een lood om oud ijzer. Ik weet niet waar het vandaan komt. Zijn alle kindjes zo langzaam? Volgens mij niet want ik ken veel kinderen die snel eten, het leuk vinden om zichzelf aan te kleden, rennen op momenten dat anderen zouden lopen. Chris vindt eten niet zo spannend en het is zelden dat hij echt honger heeft. Ik kan me nog af en toe over de streep helpen door iets heel lekkers voort te zetten, maar dat zijn vaak niet echt voedzame zaken. Het ontbijt met Chris duurt minimaal een half uur en dan ben je als ouder eigenlijk continu bezig. Op de basisschool is dat ook een probleem. Na de kinderen nemen voor in de kleine pauze fruit mee en wat te drinken, sommigen ook een koekje. Elke avond is het weer een verrassing om te zien wat hij mee naar huis heeft genomen daarvan. Meestal heeft hij twee of drie kleine stukjes appel gegeten en het komt regelmatig voor dat zijn drinkbeker nog volledig volzit. ’s middags blijft hij bij de tussen schoolse opvang. Dan hebben we een boterham in zijn trommeltje gedaan, waar vaak maar een paar goede hap uit zijn gehaald. Logisch dat hij aan het eind van de middag dan ook op is. Hij is vaak erg jengelig en helpt bij het minste of geringste. Dat zou ik ook doen als ik niks zou eten. Martina is het gesprek met de juffrouw van het lunchen al aangegaan en hij moet nu bij het groepje probleemgevallen zitten. In de psychiatrie zijn er veel manieren om iemand aan het eten te krijgen en een van de meest vergaande is het force feeding. Zover zijn we nog niet, maar af en toe prop ik er wel van alles in. Ik zou willen dat ik de energie gaat om elke keer een nieuw spelletje te verzinnen dat het allemaal leuk maakt. Maar ergens is er open mij de overtuiging dat kinderen ook vanzelf moeten gaan eten. Als ik degene ben die heel hard aan het werk is om hem te laten eten is dat ook een vorm van aandacht. En het energieniveau zou eigenlijk de andere kant op moet slaan. Ik hoor mezelf ook steeds meer zeggen en dreigen en wat als boodschappen geven waarvan ik als goede pedagoog weet dat die eigenlijk niet goed werken. Maar helaas voel ik mij steeds onmachtiger. Volgens de arts was het niet meer nodig om hem bij te voeren met de superdrankjes. Dat doen we nog steeds maar wel. Uiteindelijk is hij in de maand januari eerst een halve kilo afgevallen en nu begint er weer wat bij te komen.
Vrolijk is die wel. Soms kan hij enorm boos en brutaal zijn en de wereld naar zijn eigen hand willen zetten.Dat herken ik ook wel van mezelf. Ik weet ook dat dat maar een klein laagje is. Dat blijkt ook maar weer als ik hem de kieteldood geef. Plotsklaps is alle boosheid verdwenen en kan hij weer voluit lachen.
Wat wel erg leuk is om te zien is dat hij contact maakt met zijn klasgenoten. laatst liep ik door de winkel waar hij enthousiast naar me toe kwam met de boodschap dat er een kindje van school in de winkel was. Maar ook bij het wegbrengen ’s ochtends vroeg kan ik zien dat kindjes op hem reageren en hij ook op andere kinderen. Ik kan zien dat het sociale milieu hem goed doet.
En de foto’s van hierboven… Op een vrolijke zondagochtend zat er een slaperig jongetje aan de ontbijttafel die ik eens even flink gefotografeerd heb met de nieuwe camera. Iedereen heeft wel eens een bad hair day. Het viel me op dat zijn haar erg leek op dat van Justin Bieber. Misschien zegt de onderstaande foto nog meer daarover.
