Tag: plassen

jaar 3.9 Zinloos onderzoek

Philippe Een reactie plaatsen

De mens heeft altijd wel wat te klagen toch? Ik heb lange tijd in mijn leven gehad, dat als iemand aan mij vroeg hoe het met mij ging, ik eerst begon met alle dingen die mis waren. Het leek, althans in mijn brein, alsof ik dan een stuk interessanter was. Het gewone leven had niet de allure dat ik wilde. Alhoewel mijn neiging nog steeds in die richting gaat begin ik ook steeds meer bewust te kijken naar de positieve ontwikkelingen zo rond mij heen. Dat is best moeilijk voor me. De linkse positievo’s hebben we in de loop der jaren zo’n allergie bezorgd dat waarschijnlijk eerst een goede therapie er tegenaan gegooid moet worden alvorens ik het uit mijn systeem verbannen heb.

Chris kijkt graag naar de goede dingen in het leven. Zo krijgen wij regelmatig complimentjes van hem. Als het haar van Martina leuk zit komt er spontaan een ‘wat ben je mooi ‘ uit. Ook wordt mijn fysieke kracht in vele toonaarden bezongen door hem. En is zijn ontdekkingstocht voor lichaamsdelen en vooral hoe groot deze worden ‘ als je later groot bent’ soms erg complimenteus. Hij vindt het ook erg leuk om complimenten te ontvangen. Hij krijgt een heerlijke glundering rond zijn mond als hij een nieuw T-shirt je aan heeft en hij trots paraderend door de bovenetage dendert.

Ik kan niet anders zeggen dan dat het plassen op het potje een heleboel heeft losgemaakt bij hem. Het lijkt wel alsof de zelfstandigheid door  deze sprong ineens veel groter is geworden. Alsof hij deed had moeten meemaken voordat hij de volgende stappen in zijn leven zou kunnen zetten. Het laatste half jaar heeft natuurlijk in het teken gestaan van het slechte eten. Tenminste zo geldt het voor ons. Voor hem heeft het in het teken gestaan van het zoeken naar de grenzen en kijken of hij zijn zin kon krijgen. Dat gecombineerd met een slechte eetlust heeft geleid tot slecht eetgedrag. Maar het kwam ook op andere fronten naar voren toe. Zo was het elke keer een drama om de TV uit te zetten. Of als we gingen wandelen en we gingen weer naar huis, kon meneer dreinend gillend mee naar huis worden gesleept. Het ging goed zolang hij zijn zin kreeg, en daarna …

nu gaat het nog steeds niet altijd goed. Maar dat is niet zo erg. Tegenwoordig, ik kan zeggen de laatste twee maanden, en dat komt toevalligerwijs ook overeen met het plassen op het potje, kun je afspraken met hem maken. De consequentie tussen gezellig gaan fietsen met papa en dat het veel leuker is om niet te gaan huilen als we weer naar huis toegaan zodat papa de volgende keer weer zin heeft, lijkt iets bij hem te kunnen raken. Regelmatig komt het zinnetje bij hemzelf eruit ‘ ik ga niet huilen hoor papa ’ en dan bedoelt hij die situaties die voor hem lastig zijn, of waar die iets meemaakt wat niet helemaal de bedoeling was. Hij mag van mij best verdrietig zijn, of teleurgesteld. Maar het hoeft niet de spuigaten uit te lopen. Ik moet zeggen dat ik het enorm leuk vind om te zien dat diep in zijn hart hij helemaal niet zo boos wil zijn. Het is ook maar een houding. En als ikzelf goed in mijn vel zit kan ik dat prima mee omgaan. Vervelend genoeg ben ik soms moe en dan wordt het lastig. Maar ook dat gaat vanzelf beter.

De ongelukjes die hij heeft gehad de afgelopen twee maanden zijn op één hand te tellen. Ik overdrijf echt niet! De meeste ongelukjes zijn ook van de laatste tijd. Ik heb hem tot twee keer toe van de wc af moeten plukken waarbij hij op tijd aangaf dat hij moest poepen, maar hij net te laat was met het bestijgen van de wc. Het resultaat was dat de iets te dunne suspensie over zijn boek en onderbroek liep. Niet echt een feestje om schoon te maken en vooral om hem niet een trauma te bezorgen door de hele tijd roepen ‘bah wat vies’. De opvallende lezer herkent in deze bovenstaande zinnen ook het feit dat hij zelf naar de wc gaat. In het begin was het fantastisch als papa of mama of het liefst allebei, kwamen kijken. Maar de laatste weken wil hij het graag allemaal alleen. Hij legt zelf zijn bril verkleiner op de wc, zet het opstapje ervoor, doet zijn broek naar beneden, zijn onderbroek ook, en in mijn ogen bijna met gevaar voor eigen leven klautert hij op de wc. En na het plassen vindt hij het nog wel aardig als je even langskomt. Dan mag ik het ritueeltje opdreunen van onderbroek naar boven, broek aandoen, handen wassen, kraan uit, handen afdrogen,doortrekken en natuurlijk het licht uitdoen. De beloning hoeft al lang niet meer. Dat ging er overigens vrij natuurlijk al uit. Zo af en toe vergat ik, er ongeluk Express natuurlijk, om een centje te geven na het plassen. Maar hij taande er ook niet echt naar. De ijsjes die hem beloofd waren in de stad, die hij kon kopen van het geld dat hij verdiende met het goed plassen, die blijven er wel in. Maar dat heeft ook als reden om ervoor te zorgen dat hij meer calorieën binnenkrijgt.

We hebben ook de driemaandelijkse check up van Chris gehad. Hij is gewogen en zijn lengte is gemeten. Hij is een kilo aangekomen en anderhalve centimeter gegroeid in drie maanden tijd. Dat is best veel, hoewel het niet veel lijkt natuurlijk. Maar consequent worden de Super drankjes ingenomen en proberen we met grote regelmaat hem te laten eten. Toch zijn we al blij als bij het middageten hij een boterham helemaal opeet. En bij opeten moet je niet denken dat hij het zelf doet. Helaas moet bijna alles erin gepropt worden. Misschien omdat de druk wat meer van de ketel af is en de afnemende groeicurve een klein herstel laat zien, is de druk er bij ons ook weer wat af. En dit is natuurlijk ook weer in combinatie met het plassen op de wc. Het is allemaal zo’n drama niet meer. De beloningen die in het vooruitzicht worden gezet zijn echt leuk voor hem. Ik heb op marktplaats een kinderfietsje op de kop getikt, zijwieltjes er opgezet en vanaf dat moment is hij aan het fietsen. De laatste weken van de vakantie zijn we elke avond wel even door de wijk gefietst. Maar ook nu het schoolse leven weer begonnen is is dat een ritueel dat me wel bevalt. Hij met zijn helmpje op, op zijn kleine fietsje kletst de hele wereld bij mekaar en we hebben prachtige gesprekken. Zolang het weer nog een beetje oké is, blijf ik dit graag met hem doen.


 

De dokter wilde overigens opnieuw bloed prikken. Niet dat er iets echt gevonden was in zijn bloed. Zijn lymfocyten waren aan de lage kant. Hij had een waarde van 110, terwijl normale waardes beginnen bij 150. Dat kan te maken hebben met de bloedafname. Als ik het goed onthouden heb kan de waarde te laag zijn als er een stolseltje is ontstaan. Bij bloedafname hadden ze dat moeten opschrijven. Hij vond het een goede zaak om te kijken of de waarde inderdaad zo aan de lage kant was. Maar op mijn vraag wat de lage lymfocyten waarde betekende kwam er een wat vaag antwoord. Kinderen met lage waarde, dit lijkt wel vaker voor te komen, krijgen vaker blauwe plekken. Maar dat heeft Chris helemaal niet. En als het te laag is, kunnen ze er toch niks aan. Ik vroeg hem waarom hij het dan alsnog wilden laten onderzoeken en helaas weet ik zijn precieze woorden niet meer. Maar het staat mij bij dat hij graag een goede brief aan de huisarts wilde schrijven over de onderzoeken en dat daar geen gaten in moesten zitten. Toen we naar huis toe gingen hebben we even een nachtje erover geslapen. Dit voelt toch wel sterk als een wat kansloos onderzoek. Ik heb daarom maar gebeld en gezegd dat we dit onderzoek nietsdoen op dit moment. Het is als een drama met zo’n kindje en het afnemen van bloed, dan moet er wel iets te onderzoeken zijn. Ik ben blij dat we deze beslissing hebben genomen.

jaar 3.7 Plassen op de pot

Philippe Een reactie plaatsen

Sinds vorige week is er wat veranderd. De laatste weken heb ik diverse gesprekken gehad met verschillende zorgverleners, welwillende ouders, opa’s en oma’s, eigenlijk iedereen wel die er een beetje verstand van heeft. Zindelijk worden is niet makkelijk. Tenminste niet voor Chris. Anderhalf jaar geleden heeft hij een super start gemaakt toen Martina thuiskwam van de negen maanden beurs met de dot pot. Hij zag dat ding, trok zijn broek naar beneden en begon meteen te plassen. Maar zo snel als het kwam, zo snel was het ook weer over. Pogingen om te belonen met stickers werkten niet meer, andere cadeautjes vielen niet in de smaak, samen naar de wc gaan om er een soort sociaal event van te maken waren allemaal futiel. Eigenlijk hebben meer dan een jaar laten liggen.

Vorige week in gesprek met een van de leidsters van de opvang bespraken we het probleem. Ik vertelde wat we tot nu toe gedaan hadden en zij kwam met een aantal ideeën. Allemaal weer meer van dezelfde soort. Uiteraard regelmaat, beloning, praten met je kind. En een voorstel was voor mij een redelijk nieuw. Ze zei: ” plaswekker”. Hoewel in het kader van regelmaat wij een aantal keren gepoogd hebben hem op vaste tijden op de pot te zetten, heeft dat nooit echt gebaat. Maar om heel eerlijk te zijn hebben we dat ook niet heel consequent gedaan. De meest consequente erfenis van de vorige pogingen is een sticker vel in de beneden wc met een racebaan en een paar stickers van Rory de Racewagen. Boven op de wc hangen twee sticker vellen met een mengelmoes van verschillende stickers, onder andere Cars en Winnie de Pooh. Mij staat bij dat toen het plassen niet lukte hij vrij snel doorhad hoe hij ons kon manipuleren tot een sticker te krijgen voor een goede poging. Het is een slim jong.

Het is zomervakantie, we zouden de tijd moeten hebben om flink met hem te oefenen. Alleen maken gebruik van het laatste jaar dat hij continu opvang heeft. De dagopvang waar hij naartoe gaat is zeer beperkt gesloten. Daar betaal je overigens ook voor. Dus in een zomervakantie als deze maken zij geen gebruik van de bouwvak, wij dus ook niet. Chris gaat lekker spelen bij de kindjes, wij hebben de handen vrij. Niet dat die gozer zo erg in de weg zit, je kan hem er goed bij hebben. Maar het is ook wel gemakkelijk zo.

Op zondag begonnen we. Toen ik hem uit bed haalde vertelde ik hem over de plannen. Geen luier meer om, plassen op het potje, groot jongetje worden. Met Martina ontstond er een stukje geweldige synergie, zoals we dat wel vaker ook in de klas hebben. Ons mannetje vind centjes erg belangrijk, dus Martina kwam aan met een potje met centjes en een spaarpot. “Voor elke keer als je plast krijg je een centje en als je 10 centjes hebt koper we er een ijsje voor met aardbeien”. Dat was het signaal: met zijn broek op zijn knieën liep hij naar de dot pot die op de gang klaar stond. En meteen een plas. Super goed! Op de computer had ik de online-stopwatch.com op countdown timer gezet en trouw elk kwartier ging er een bel. Na drie keer wist hij het al en liep hij naar de pot. En aan het eind van de middag moest hij plassen voordat de bel afging en riep hij ons erbij. Een succes dag, ik kan niet anders zeggen.

Gisteren ging hij naar de opvang waar ze hem ook weer op de pot gezet hebben, elk kwartier, zonder wekker. Ook daar plaste hij een aantal keren. Bij zijn middagslaapje plaste hij zijn hele luier vol, totale ontspanning. Na het eten zijn we naar de snackbar gegaan om een ijsje te kopen. Dat had hij driedubbel verdiend.

En vandaag was het een mooie dag, dus veel buiten spelen. De juffrouwen letten op hem en stuurden hem naar de wc als hij begon te draaien en wiebelen. Het ging allemaal goed. Hij kwam erg moe thuis, geen land mee te bezeilen eigenlijk. Plassen ging niet van harte. Tot hij vlak voor het douchen zelf aangaf dat hij pijn in zijn buik had en op de wc een flinke drol produceerde. Dat waren wel twee centjes waard! Hij was er zelf trots op: “mama, MAMA kom je kijken. Kom maar hoor, hierheen mama. Hier bij de wc, kom maar mama!” Iedereen moest zijn poep zien.

Ik ben benieuwd of dit doorzet. Wij gaan binnenkort op vakantie en dan is alles weer anders. Tot nu toe zijn er geen ongelukjes geweest. Dat wordt lastiger als we on the move zijn, maar dat zien we dan wel weer. Paar broeken en onderbroeken mee en we zijn weer van de partij. En natuurlijk de centjes en de spaarpot… die zijn misschien nog wel belangrijker.

jaar 2.2 Op de dot.pot

Philippe Een reactie plaatsen

Martina was op de 9 maanden beurs. Haar zus is vreselijk zwanger en de huishoudbeurs was haar teveel. Al die duwende en schreeuwende vrouwen die graag vooraan in welke rij dan ook willen staan, was dit jaar geen optie. Voor Martina, die Chris bij zich had, trouwens ook niet. Station RAI, om maar eens te beginnen, heeft een hoog perron, dus na en voor het in en uitstappen moet je nogal wat plannen. Ik kan je vertellen dat met al die kinderwagens, zwangere vrouwen, eeltknobbels en dames op leeftijd de liften een evenlange wachttijd hebben als de rij voor de RAI. Op de 9 maanden beurs, als je er dus eenmaal in bent, is er een wat gemoedelijkere sfeer waar het lijkt dat de vrouwen wat rekening met elkaar houden, wat toleranter zijn. Dat heb je nodig met een kind van twee of als je hoog zwanger bent. Chris wil graag even lopen, en dat betekent ook weglopen. Ik heb het helaas zelf ook al mee moeten maken. Chris die in een drukke omgeving graag even eruit wil en ik als vader die dan keuzes moet maken. Ik kan niet op de kar en alle boodschappen passen en ook mijn zoon op afstand dirigeren tussen de mensen door. Dus pak ik mijn tasje met alle belangrijke dingen, laat de kar staan in de hoop dat niemand de rare gedachte krijgt hem mee te nemen, en loop achter hem aan. Bemoedigend roep ik de zinnen die ik hoop dat hem op andere gedachten brengen, maar diep in mijn hart weet ik dat hij anders wil. Helaas is de praktijk ook niet anders.

De twee zussen hebben het prima naar hun zin gehad. Het was inderdaad vermoeiend, maar ook leuk om zo met z’n tweeën weg te gaan en tijd te nemen voor allerlei nieuwigheden. Martina had als doel om een potje voor Chris aan te schaffen. Op de opvang staat een bord met alle namen van de kinderen erop en vakjes in de categorieën: poep gedaan, plas gedaan en alleen geprobeerd. Bij Chris staan er altijd twee kruisjes achter ‘alleen geprobeerd’, dat zoveel inhoud als dat hij welbespraakt (want dat is hij altijd) op de pot plaatsgenomen heeft en daar niets achtergelaten heeft. Het is zoals het is. Thuis doen we hier nog niets mee en volgens mij kan je beter inhaken op de gewoontes van de opvang.

Nu is er heel wat te koop. Van mezelf weet ik nog dat ik blij was met een bril verkleiner, maar het lastig vond dat ik niet op die hoge WC’s kon klimmen. Ik kan je vertellen dat de huidige ontwikkelingen niet alleen voor die problemen, maar ook voor nog veel meer problemen oplossingen hebben bedacht. De meeste kinderpotjes zijn stabiel en handig, uitneembaar, makkelijk schoon te maken, multi inzetbaar, hebben doekjes (nat en droog) ingebouwd, leuke kleuren en natuurlijk leuke populaire moderne ikonen als Dora of Winnie erop geplakt en als het even meezit blazen ze na afloop de tere kinderbilletjes nog droog ook. Je kan het zo gek niet bedenken, de prijzen trouwens ook niet. Het is gouden business als je bekijkt hoeveel een stukje slim vormgegeven plastic moet kosten. Ik heb er al gezien die meer dan €100,= moeten kosten. Voor elk ontwerp moet er een Rolls Royce zijn, dat blijkt maar weer.

Ze kwam zonder resulktaat, maar wel met een kortingsbon terug van de beurs en na even zoeken vond ze de juiste winkel die niet alleen de juiste prijs en korting, maar ook de juiste pot kon leveren. Een dot.pot. De naam alleen al is OK voor mij en deze heeft geen zijwindverstuivers of ingebouwde sproeiinstallaties. Vrij eenvoudig bestaat hij uit een pisbak die lijkt op een beslagkom een bovenkant met een gat waat die inkan, slim rubber die de boel op zijn plaats houdt. Deze is ook als brilverkleiner in te zetten. Een een onderkant die je ook andersom kan gebruiken als een opstapje voor een gewone WC met die brilverkleiner. Een mooi stukje plastic voor iets mee dan €20,= na korting.

Maar nu komt het mooiste. Chris kent het ritueel al prima en vind plassen op de pot echt super interessant. Dus wilde hij natuurlijk graag op die mooie nieuwe pot zitten en meteen op de vraag of hij moest plassen liet hij een enorme plas achter. De vraag of hij moest poepen leverde geen tastbaar resultaat op, maar wel een flink gekreun, want blijkbaar moest dat volgens hem. Ik ben helemaal flabergasted. Volgende week zal ik navragen of hij inderdaad nog nooit op de pot heeft geplast of zo en misschien was dit gewoon een enorme toevalstreffer. Maar ik vind het echt super om te zien dat hij er zo mee bezig is. Die dot pot heeft nu al zijn geld eruit gehaald.