Het is op de kop af nu twee weken geleden dat mijn moeder opgenomen is in het ziekenhuis. Sorry dat het wat stil was op de site, maar je kan je voorstellen dat mijn gedachten en handelingen even ergens anders waren. Mijn moeder is nu over de 70 en heeft al een aantal jaren C. O. P. D.. Het korte verhaal is dat zij een week voordat ze opgenomen werd, een hele erge buikgriep kreeg, daardoor niet kon eten en ook haar medicatie niet kon innemen, erg verzwakt was en een longontsteking had opgelopen. Ik zal je de details van de intensive care besparen. Gelukkig gaat het nu een stuk beter met haar. De beademing is gestopt, zelfs de extra zuurstof is niet meer nodig. Eigenlijk is het nu wachten totdat zij zich goed genoeg vond om terug naar huis te gaan. En volgens de doktoren zal er dan nog genoeg gaan gebeuren. Na zo beademing ben je enorm verzwakt, ze is tenslotte ook geen 18 meer, en zal het een tijdlang duren voordat ze weer kan wat ze kon.
Het meest erge voor haar zou zijn als ze haar stem niet meer zou hebben. In het kader jeugdtrauma’s: mijn moeder zat altijd op de eerste rij in de kerk, wij dus ook. En als er gezongen moest worden, vooral als er met een koor meegezongen moest worden, was zij altijd een luid en duidelijk te horen. Mijn moeder is juffrouw geweest in de eerste klas (tegenwoordig groep drie) en dan ben je altijd de eerste: diegene die bepaalt wat er moet gebeuren, diegene waarnaar je luistert, diegene met wie je meezingt. Dus ook in de kerk, zeker in de achterhoek, was mijn moeder de eerste. Nu kan zij niet heel mooi zingen, sterker nog ze weet het zelfs van zichzelf. Maar gelukkig is schaamte een deugd die niet sterk bij haar ontwikkeld is. Tegenwoordig is ze voorlees oma waarmee ze haar passie voor lezen, voor voorlezen en voor kinderen kan delen. Ik hoop dat ze voldoende stem overig houdt om dit nog jaren te blijven doen.
Die beruchte dinsdag twee weken geleden was op andere fronten ook een dieptepunt. Tenslotte komt ellende nooit alleen. Martina haalde Chris op van de dagopvang waar hij enorm op zijn gezicht was gevallen en twee tanden door zijn lip had gekregen. Zijn bovenlip was helemaal dik, af en toe kwam er ook nog bloed uit. Het was een flinke valpartij. Meneer was gaan staan en had vastgehouden aan een wip stoeltje. Maar in zijn enthousiasme was hij enorm druk aan het bewegen geslagen waardoor het stoeltje deed waarvoor het gemaakt was. Op een gegeven moment was hij zijn balans kwijt en stuiterde hij voorover. Als volwassenen zo vallen draaien ze hun gezicht weg, maar baby’s doen dat helaas nog niet. Dus vol met zijn mond op de grond. Gelukkig geen tanden eruit en de volgende dag was de dikke lip alweer een stuk beter. Hij bleef nog een beetje jengelig, maar dat viel ook wel weer mee.
Ongeluk komt altijd in drieën dus het derde ongeluk was de oude kat die voor de zoveelste keer een blaasontsteking kreeg. Nou is dat heel zielig voor de kat, maar de uitwerking is dat hij overal en nergens kleine druppeltjes plas achterlaat. Van die stinkende donker gekleurde pis. Hij kan uiteraard niet anders en ik vind het heel sneu voor hem, maar om zo moment heb ik er eigenlijk alleen maar last van. Dat betekent namelijk dat Chris niet uit de box mag, dat ik overal en nergens moet gaan dweilen en het ergste is dat de kat maar door blijft gaan. De dierenarts schreef antibiotica voor, plaspillen en pijnstillers waardoor het gelukkig snel weer beter ging met de kat.
Voor mezelf heb ik weer eens wat ontdekt: als het spannend wordt en er lijkt veel door mekaar heen te lopen werkt het het beste om gewoon van boven naar beneden het lijstje af te werken. Mijn neiging om ver van tevoren van alles te plannen, viel kinderlijk eenvoudig in het niet. Als je een kind hebt en er gebeuren andere belangrijke dingen, heb je nog steeds een kind. Het is vreemd uit te leggen maar ik denk dat elke ouder begrijpt wat ik hiermee bedoel. Ik heb enorme bewondering voor mensen die ondanks alles kinderen het gevoel geven dat ze kunnen doen wat binnen de grenzen ligt. Voor mij gaat het allemaal niet zo soepel, maar gelukkig is Chris daar nog veel te klein voor. Gisteren zijn er voor het eerst met de familie naar het ziekenhuis gegaan. Van mij hoefde Chris niet mee de afdeling op, tenslotte liggen die mensen daar niet voor niks. Martina heeft gewacht beneden in het restaurant. Natuurlijk is het leuk om zijn opa en oma te zien. Voor hem was het gewoon weer heerlijk alle aandacht opeisen. En natuurlijk laten zien hoe goed hij ook al lopen aan een hand.