Ken je die plaatjes van Anton Piek nog? Je ziet ze niet zo vaak meer tegenwoordig. De idillische stadslandschappen in de winter, met blije mensen die hun 19e eeuwse dingen doen, spreken nog steeds tot de verbeelding, alhoewel ik denk dat de stijl over zijn hoogtepunt heengeraakt is. Kerstmis, sneeuw, gezelligheid, liedjes, geur van kerstbomen, lekker eten… je kan nog een tijdje doorgaan met het lijstje. Iedereen heeft wel een eigen invulling van zijn kerst.
Mijn plaatje dit jaar begint steeds beter gevuld te worden. Het begon al met een kerstricital van de ex-band. Sinds begin vorig jaar er een einde kwam aan onze twee wekelijkse bijeenkomsten was gekomen, hadden we niet meer in de oude formatie samen gespeeld. Maar in de loop der jaren was er wel een fenomeentje ontstaan: De kerst recital. De laatste repetitie voor de kerst speelden we altijd een paar moppies kerst nummers weg. In de begin jaren echt voor de vuist weg met de vraag “wie weet er nog wat” en later ook voorbereid met een thema. Ik had de toetsenist (Gérard) gevraagd “of hij het nog leuk vond om…” en het antwoord was “ja, leuk”. En het was ook leuk om in dat oude clubje samen de vonkjes op te zoeken. Onze band was altijd al goed in een eigen draai geven aan bestaande nummers. Dus hebben we heel wat nummers ver-jazzed, ontrockenrolled, meerstemmig gemaakt en White Christmas ver-beachboysed. Het was een feestje, een recital voor ons vieren!
Vorig weekend zijn we met z’n tweeen naar Essen geweest. We zijn al een aantal jaar van plan om naar zo’n echte kerstmarkt te gaan. Als zuinige Nederlander heb ik tot dit jaar geprobeerd om in de buurt van mijn ouders in de achterhoek een stadje te bezoeken, maar dat is altijd erg tegengevallen. Ik weet nog dat we een paar jaar geleden naar Xanten gingen, waar volgens het internet een ‘grandioze kerstmakt’ was. Maar daar aangekomen bleken er misschien 20 kraampjes te staan met uiteraard glühwein, de rest waren ambachtelijke demonstraties. Na 10 minuten hadden we het wel weer gezien. Dit jaar was Martina vast van plan zich geen buil meer te vallen en boekte een luxe hotel voor weinig in de stad met de grootste kerstmarkt van Duitsland en dat bleek Essen te zijn. Chris mocht bij opa en oma logeren en wij zaten in het Sheraton op 5 minuten lopen van een kerstmarkt die door de hele binnenstad in allerlei kraampjes verdeeld was. Ik kan het eenieder aanbevelen, het was leuk!
Maar de sneeuw die plotseling op kwam zetten een paar dagen geleden heeft natuurlijk ook een duit in het zakje gedaan. Wat een feest is dat voor die Gozer! Hij had bij de dagopvang op donderdag al even buiten mogen spelen in de sneeuw, maar dat was wel erg druk met al die kinderen. Ook had hij koude handen gekregen en toen was het huilen geblazen. Martina had van Techniek Breed op onze school een slee gekregen. Zo’n werkstuk van een leerling die die niet mee wilde nemen. Er zaten inderdaad wat lelijke kanten aan, een plankje was gebroken en de glij-ijzers niet diep genoeg geschroefd, maar al met al prima bruikbaar. Martina had er een touw aan geknoopt en twee kleine touwtje voor Chris om zich vast te houden. Dat doet hij dan ook trouw! De hele weg houdt hij zich prima vast en zit hij breeduit te grijnzen. En als je dan wat gebrabbel hoort achter je, is hij een touwtje kwijt en moet je hem even helpen. Het is echt een super gozer! Ik ken weinig kinderen die zo goed doen wat je ze vraagt. Chris is daar een plaatje in.
Weer thuis waren we op zoek gegaan naar de kunstboom die we een aantal jaren geleden op de kop getikt hadden. Vreemd genoeg hebben we alleen nog maar de bovenste takken kunnen vinden. Misschien dat ik in mijn weggooidrang van van de zomer het kunstmatige groen voor vuilnisvoer heb aangezien? Het was er niet meer. Martina heeft bij het tuincentrum snel nog een kleine boom gekocht en samen met Chris op getuigd. Ook daar weer, mijn hart stroomt over. Het familie gevoel, die gozer die bewust bezig is met het ritueel, de steeds mooier wordende boom, de kerst geur… ik zat me te bedenken dat als je me 10 jaar geleden zou vertellen dat ik dit mee zou maken en me er zo bij zou voelen, dan had ik je waarschijnlijk voor gek verklaard. Ik kon toen dit soort gevoelens van kerst niet plaatsen en deed ze af als gemaakt en ongepast. Maar tegenwoordig laat ik het liever stromen dan me tegen de vooroordelen te verzetten. Dat kost gewoon teveel energie en levert niet zoveel op. Ik vind het wel een leuk idee als Chris een keer herinneringen ophaalt over die keren dat hij nog weet dat hij samen met mama de kerstboom aangekleed heeft. Snif… dit is de eerste keer.
En voor de rest ben ik al aan het nadenken wat ik wil gaan koken 2e kerstdag, heb ik een schema in mijn hoofd om boodschappen te doen, zonder de drukte in te moeten, en klink ik enorm sexy vanwege een ontstoken keel. Ik zou toch ook wel eens een vakantie in willen gaan waar ik niet in het begin ziek werd.
