De donkere dagen komen er weer aan. Het is nu half oktober in je merkt aan een heleboel zaken dat de winter in aantocht is: de eerste aanwijzing is dat ’s ochtends het zonnetje nog onder is als wij wakker worden. Dat is een bijzondere gewaarwording. De hele zomer als ik wakker werd om een uur of 4:30 en even naar beneden ging om wat te eten kwam er al een voorzichtig zonnetje de huiskamer in. En nu, het is nu zondag en Chris was erg vroeg wakker. Vanochtend was het 7:00 dat de eerste geluidjes al uit zijn kamer kwamen. In z’n slaapzakje heb ik hem uit zijn kamer gehaald en bij ons in het grote bed gelegd. Dan moet je weten dat Chris sinds dat hij baby is geweest, niet meer bij ons in bed heeft geslapen. Ik denk dat hij in de derde week al op zijn eigen kamer lag. Hij is dus totaal niet gewend aan een lekker bij papa en mama slapen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik dat wel een gemis vind. Meestal hoor je de tegenover gestelde verhalen. Desperate ouders die elke keer midden in de nacht toch maar weer overstag gaan als het kleine mensje voor het grote bed staat en weer niet kan slapen. Uiteraard zijn er ook oplossingen voor te bedenken, daar zijn genoeg afleveringen met Supernanny Jo Frost over gemaakt.
Vanochtend lukte het natuurlijk ook niet. Ik had zijn kussen meegenomen, gezegd dat hij zachtjes moest doen want ‘ mama slaapt nog’, en tussen ons ingelegd. Het leek er heel eventjes op dat hij zijn rust ging pakken. Het was eventjes stil en hij bleef hij rustig liggen. Maar helaas was dat ook van korte duur. De beentjes begonnen te spartelen, het gebrabbel nam toe en ook mijn overtuigende zinnen dat het vanochtend nog veel te vroeg was om al wakker te zijn, hielpen niets. Het argument ‘ de zon slaapt ook nog’ leek heel even hem aan het nadenken te zetten, maar helaas. Ook vandaag wilde hij niet bij ons in bed slapen. Het grote bed is voor hem een plek om lekker te stoeien en te ravotten met ons. Dat is niet een plek waar je gaat slapen. Misschien voor papa’s en mama’s, maar zeker niet voor kleine Chrisjes.
We zijn al bezig met een nieuw bed voor hem. Op dit moment ligt hij nog steeds in zijn ledikantje, maar hij is er eigenlijk al een beetje groot voor aan het worden. De andere kamer is Martina aan het inrichten en daar staat al een peuter bed klaar. Chris hecht nog erg aan zijn slaapzakje en vindt dekentjes maar niks. Dat zal nog eventjes wat problemen opleveren, maar niets zal onoplosbaar zijn. Ik weet niet of hij ervoor kiest om regelmatig ’s avonds eventjes te komen buurten bij het grote bed. En ik weet dat het niet goed is om hem elke keer in het grote bed te nemen, maar ik voorspel je dat de eerste keer ik geen nee zal zeggen. Tenminste, het zal erg liggen aan het tijdstip waarop hij komt. Met mijn botte verstand weet ik dat het beter is om hem terug in zijn eigen bed te leggen, en dat consequent vol te houden. En in mij zit een diep verlangen om de lieve kleine jongetje naast me te zien slapen. De keren dat ik hem slapend bij me heb gehad zijn op één hand te tellen.