Hoeveel kansen krijg je eigenlijk in je leven? Ik bedoel echt van die grote kansen, van die momenten dat je risico moet nemen, zoveel risico dat er een kans is dat het super wordt, maar ook dat je er minder leuk uit komt? Onze grote vriend maakt op zijn niveau dit dagelijks mee en realiseert zich niet dat alle kansen die hij krijgt en aangaat ook fout kunnen aflopen. Zijn leven bestaat zoals bij elke baby uit near misses, close calls en phews en vrolijk lachend heeft hij nog steeds zijn voortanden. De grote maker heeft ook wat veiligheden ingebouwd met die flexibele botten en makkelijk herstellende huidjes. Mijn wondjes blijven dagen, die van hem zijn vaak na een nachtje slapen al weer onzichtbaar. Onvoorstelbaar dat dat zo werkt.
Zelf lopen is best eng. Samen met mij en twee handjes is OK. Eén handje wordt al moeilijker en heel af en toe als hij stil staat, probeer ik het wel eens zonder handen, maar dan laat hij zich met een kreetje door zijn knieën zakken. Angst! Volgens mij kan hij het al wel een beetje, maar durft hij het nog niet. Dat hoeft ook niet van mij, maar het zou makkelijker voor hem zelf zijn. Alhoewel… als ik er goed bij nadenk is dat kruipen ook nog steeds erg bevredigend. Zoveel lol als hij daarin heeft. Ik zou ook nog niet willen lopen, want lopen betekent verantwoordelijkheid en verantwoordelijkheid houdt bevoegdheden in. Voor je het weet is elke stap die je zet er één in een richting met een doel, dat je weer uit moet gaan leggen. Nee, in dat opzicht is rondkruipen met twee blokjes onder je handen een goede manier om onder die verantwoordelijheid uit te komen. Go Chris!Morgen is het Valentijnsdag. Ik heb een leuk kadootje voor Martina geregeld. Dat mag ook wel want een aantal jaar geleden had zij heel romatisch een paar knuffels gekocht en ik ze afgedaan als kinderachtig en ongepast. Nog steeds ben ik geen voorstander van die toestanden die opgedrongen worden op Amerikaanse feestdagen, maar een extra reden om de liefde te bezegelen, grijp ik wel graag aan. Overigens is deze Valentijn wel wat ambivalent. Ondanks het gebrek aan inspiratie van de afgelopen jaren, de frustratie van beperkte vorderingen en de weinige tijd die ik erin kon steken heb ik altijd erg genoten om met de band eens in de zoveel tijd bij elkaar te komen en lekker muziek te maken. Op de kop af 10 jaar geleden stonden we meteen op ons grootste optreden op Millenium Pop in Blaricum en die start is bezegeld met een mooie CD, leuke covers en idiote bewerkingen van bestaande nummers. En boven dit alles zweefde een vriendschap van zeer verschillende mannen die samen erg veel lol beleefden aan het muziek maken en aan de gesprekken er om heen. Je begrijpt dat de band ter ziele is gegaan en ik het gevoel heb dat mijn verkering uit is gegaan. Serieus… het voelt precies hetzelfde. Ondanks de goede redenen die cognitief aan de grondslag liggen van het besluit, ondanks de wat minder goed uitgesproken gevoelsmatige kant van teleurstellingen en veranderende verwachtingen, is het weten niet genoeg voor me om dit zomaar te accepteren. Ik verlies wat en dat hoort eigenlijk niet bij het thema Valentijn.Als je valt, mag je best even huilen. Als je hard valt mag dat best wat harder klinken en even wat langer duren. Maar daarna gaat het weer verder. Net als Chrisje ligt de wereld ook aan mijn voeten. Wellicht dat het dezelfde fase is en ben ik nog even aan het kruipen met blokjes en zal ik op een gegeven moment los kunnen lopen. Nu ben ik nog even verdrietig.