Wist je dat kinderen geboren worden zonder moedervlekken? Ik wist het niet, tenminste het werd mij later pas uitgelegd. In een één of andere rare droom, waarbij ik Chris moest ophalen bij de opvang en ik hem niet herkende, zei ik dat hij te herkennen was aan zijn moedervlek op zijn… ook in mijn droom had ik geen plek kunnen verzinnen. Hij had namelijk lange tijd geen moedervlekken. Nu heeft hij er een paar. Eentje op zijn bovenbeen, achter op zijn onderrug en een kleintje in zijn nek. Van mezelf weet ik nog dat toen ik in de pubertijd zat, ik op mijn rechterarm een patroon van moedervlekken ontwaarde. Na een paar maanden was het duidelijk: De grote beer, het steelpannetje. Ik heb niet de moeite genomen om te checken of niet allen de vorm, maar wellicht de geometrische verhoudingen ook gelijk waren aan het sterrencluster. Dat zou een mooie start van een sprookjesverhaal zijn.
Toen Chris geboren werd had hij een zogenaamde ‘ooievaarsbeet’. Dat is een vlek in de nek, die een stuk roder was dan de rest van de huid. Meestal trekt dat vanzelf weg, zeiden de zorgverleners en dat klopte ook. Alleen nu valt op dat hij last heeft van ‘jeukies’, precies op die plek. De warmte, zijn zonneallergie (zie foto’s, maar erg duidelijk is het daar niet op) kunnen allemaal oorzaken zijn van die jeukies, maar het kan ook iets totaal anders zijn. Ik hoop geen beessies waar speciale stinkende shampoos aan te pas moeten komen. Het is al heet genoeg.
Het goede nieuws is dat de enorme toestanden van de afgelopen weken tijdens het eten (alles NEEE, krijsen, schreeuwen, niet willen enz) en de consequente aanpak tot frustreren toe, heeft geleid tot het wederkeren van de rust bij de familie Abbing. In de boze periode heb ik mezelf er ook toe gezet om expres leuke dingen te gaan doen met hem, omdat ik anders alleen maar boos aan het doen ben. Dus ben ik elke avond met hem gaan douchen na het eten. Goed voor zijn huid met die uitslag, maar ook goed voor de sociale band. Niet alles vindt hij daarbij leuk, maar voor mij was het wel goed, voor hem dus ook denk ik dan maar. Ik kan zelfs zeggen dat hij weer op zoek is naar gezelligheid, aandacht, knuffelen en ‘praten’. Dat laatste is wel heel bijzonder. Dan staat dat mannetje van 2,5 voor je neus en zegt: “Ik mama praten” en als je dan naar mama gaat met hem gaat hij er eens lekker voor zitten om een goed gesprek te hebben. Natuurlijk vraagt hij niet echt, maar geeft hij wel hele antwoorden die veel verder gaan dan de standaard ‘ja en nee’. Regelmaat is weer eens de oplossing geweest.