De tweede wendag op school verliep wel wat anders dan wij gedacht hadden. Toen Martina om 11:55 Chris wilde ophalen, kwam ze deze tegen terwijl die in zijn eentje op het schoolplein op de schommel zat. Dat is natuurlijk een vreemde zaak, laten we eerlijk zijn: een peuter van drie hoort niet eens eentje op een schoolplein rond te lopen. Na even navragen bij Chris bleek hij ook niet te weten waar de andere kindjes waren. Ze gingen naar binnen toe en vond daar de juffrouw die met de andere kindjes aan het voorlezen was. Ze was hem vergeten!
In het onderwijs gebeuren dingen in een fractie van een seconde. Continu wordt intuïtief de vraag gesteld of iets belangrijk is, erg belangrijk is of mega belangrijk is. Dat leer je overigens niet zomaar. Menig docent of leerkracht zal kunnen bevestigen dat het inschatten van prioriteiten een hele moeilijke zaak is. De basis om dat te kunnen is het hebben van een overview. In een klas, het maakt niet uit of dat nu kleine kinderen zijn of grote lummels, gebeurt er enorm veel op de dynamische momenten. Vooral bij binnenkomst of bij het weggaan van de klas zijn er zoveel dingen die in de dynamiek kunnen gebeuren. Vooral op die momenten is het van groot belang om een overview te hebben. Als een kind snel naar beneden beweegt kan dat betekenen dat zij haar tas aan het inpakken is. Het kan ook betekenen dat zij gevallen is. Maar het kan ook zo zijn dat deze leerling een duw gekregen heeft van een andere leerling waardoor ze gevallen is. Die inschattingen zijn enorm belangrijk om de sfeer veilig te laten zijn en als docent de verantwoordelijkheid dragen.
De juffrouw schrok enorm. Dat is natuurlijk ook wel logisch. Gelukkig ging ze geen excuses verzinnen. In plaats van te gymmen waren ze buiten wezen spelen met alle kleuters. Toen het tijd was om naar binnen te gaan had de juffrouw samen met haar collega in de handen geklapt waardoor alle kindjes, het is een soort Pavlov reactie, in een lange rij gingen staan en naar binnen gingen. Mijn Chris had dat niet gedaan en wist ook eigenlijk niet dat dat zo hoorde. Dat kun je hem ook niet kwalijk nemen natuurlijk. Hij is tenslotte maar drie en dit was zijn tweede schooldag. De juffrouw had hier beter op moeten letten, dat staat als een huis. En verwijtbaar is natuurlijk dat het niet opgevallen is dat Chris er niet bij was natuurlijk dat niemand gecontroleerd heeft na afloop. Het kan niet zo zijn dat een kind van drie over het schoolplein dwaalt zonder dat daar toezicht op plaatsvindt. Ik moet er ook niet aan denken wat er allemaal gebeurd had kunnen zijn en dat doe ik dan ook maar niet.
Gezien de ernst van de zaak heb ik toch maar even contact opgenomen met de directeur. Deze bood natuurlijk zijn excuses aan. Maar excuses maken is niet genoeg in dit soort zaken. Om verder te kunnen met de juffrouw in de school heb ik nodig om het vertrouwen te laten herstellen. Ik ben best geneigd om ervan uit te gaan dat dit een incident is, maar dan wil ik wel de zekerheid voelen dat dit ook zo is. De directeur heeft het met de juffrouw besproken en dezelfde middag nog werd ik gebeld door haar. We hebben een afspraak gemaakt voor een gesprek een paar dagen daarna.
Ik had niet zoveel tijd dus was het een kort gesprek. Twee nachtjes slapen relativeerde de boel in ieder geval wel een beetje. Het belangrijkste was ook dat zij liet blijken dat ze het erg vond en ook dit gesprek niet uit de wegging. Waar gewerkt wordt, worden fouten gemaakt. Maar sommige fouten horen in de categorie MEGA belangrijk. Chris vindt de juffrouw lief. Chris vindt de school ook leuk. En tijdens het gesprek met de juffrouw liet hij zien dat hij in twee dagen al prima wist dat er een systeem was om op bepaalde plekken te kunnen spelen. Iets met zijn schildpad die dan verplaatst moest worden op verschillende speel plekken. Ondanks het feit dat hij het enige kindje was in de klas, verplaatste hij zijn schildpad van het keukentje naar een andere speel plek. Voor hem is er niet zoveel gebeurt gelukkig en dat maakt het herstel behapbaar. Dus zal hij met frisse moed in het nieuwe jaar gaan starten met school en zal hij niet meer vergeten worden, dat mag ik hopen althans.
Vanochtend bracht ik hem voor de allerlaatste keer naar de dagopvang. Tenminste dit was de allerlaatste reguliere keer. We hebben afgesproken met de vaste leidster die u op vakantie is dat hij op zijn verjaardag van 3 januari nog een ochtend terugkomt om zijn verjaardag te vieren. Dat is echt de laatste keer. Het ritueel van afscheid nemen is zo vertrouwd. Binnenkomen, jas uit en schoenen uit, slofjes aan, naar binnen toe, Chris blijft aan je been hangen, praten met de leidster, de vraag stellen: “waar wil je zwaaien?”, En daarna de vraag van de leidster: “Wil je alleen zwaaien of moet ik mee?”, Zwaaien, nog een keer zwaaien en dan is het goed. Chris heeft nooit moeilijk gedaan over dat afscheid nemen. Dit ritueel doen we al twee en een half jaar en het is voor ons allemaal erg bekend. Vandaag moest ik wel een traantje wegpinken. Daar stond die grote gozer in de hal voor de grote deur in zijn eentje te zwaaien naar me. Eerst één handje en daarna enthousiast met twee handjes. Normaal zwaai ik in de hal, loopt dan naar buiten toe en zwaai nog een keer en daarna loop ik weg. Maar vandaag heb ik extra lang gezwaaid. Ik zag hem lachen en gek doen om zo nog meer aandacht krijgen. Deze fase van ons leven was hiermee beëindigd.
