Gisteren gingen we weer met de bus naar de stad. Wat een luxe is het toch om een vrijdag vrij te hebben en gewoon een dag te mogen keutelen. In de bus, hij wil graag boven zitten, dan kan je alles zien, bekroop me ineens een verdrietig gevoel. Het duurt niet lang meer en dan gaat hij naar school. Dan geen vrijdagen meer samen met z’n tweetjes met de bus naar de stad om iets te gaan doen. Lekker kletsen over de gewone, niet moeilijke dingen en me verbazen over wat hij nu al weer kan. Straks is er weer een kleine baby en dat is echt helemaal anders. Ik weet het nog wel in de begintijd met Chris. Zo vaak heb ik me geërgerd aan het weinige dat ik kon doen als hij onder mijn zorg stond. Ik ben niet zo’n keutelaar die daar voldoening in vind. Ik geniet van mijn zelfstandigheid en daarbij hoort ook zijn zelfstandigheid bij. Nu hij groter is, is het samen dingen doen leuker, ook omdat hij zelf aan de slag kan met een opdracht of een spelerij. Dan kun je het samen uitkiezen en wordt het veel leuker, althans zo werkt het voor mij. Ik ben nooit iemand geweest die altijd handjes vast wilde houden en het hele hebben en houden volledig wilde laten integreren. Laat ik eerlijk zijn, mijn drang naar eigen dingen is meermalen één van de oorzaken geweest voor het mislukken van een relatie of het einde van een vriendschap.
Maar met Chris in de bus is het wel erg leuk. Als hij het naar zijn zin heeft krijg ik allemaal complimentjes, kletst hij tegen iedereen en alles, wil die nog meer weten en als je echt mazzel hebt, zingt hij spontaan een liedje. In deze tijd is dat natuurlijk Sinterklaas. In de stad lopen we dan naar de winkels en hij springt over putten, mij soms vergetend. Om dan na een tijdje hard aan te komen rennen: “Ik had jou gemist papa!”. Hij vindt het niet erg om de winkel in te gaan, alhoewel er natuurlijk een limiet is. Gisteren was hij na een uurtje ook wel moe en werd hij hangerig. Het eten was ook weer een verzoeking en ik merk dat hij te weinig energie heeft om lekker door te rennen. Dat is een beperking waarvan ik hoop dat hij die snel kwijt raakt.
Ik heb geteld dat er nog 3 vrijdagen zijn, waarvan er 1 vlak voor de kerst. Die zal ik maar niet meetellen. Eigenlijk wil ik ook nog een keer met de trein met hem, dat is namelijk nog een extra feestje. Misschien kunnen we wel naar het spoorwegmuseum. Zucht… hij wordt oud.