Van de week bekroop mij de vraag of Chris nu een baby is of een peutertje? In mijn ogen is zijn steeds toenemende interesse in de buitenwereld en vooral de initiatieven die hij neemt om daar wat mee te gaan doen, een teken dat hij steeds meer een peutertje aan het worden is. Dat is ook steeds leuker aan het worden. ‘Kiekeboe’ is een spelletje dat hij ook al initieert door zijn hoofd af te wenden en in één keer op te kijken, hij brabbelt al steeds meer en probeert na te zeggen wat jij zegt (zijn nieuwste woord is sokken) en is zich ook steeds meer bewust van zijn eigen willetje dat graag wat anders wil dan wij. Helaas is dat gedeelte van mijn karakter toch sterk aanwezig. Hij kan zich vreselijk aanstellen als je iets van hem afpakt dat hij niet hebben mag, of ergens weg haalt waar hij niet mag zijn… drama’s. Maar ja, ‘nee’ zeggen en leren wat dat is hoort er ook bij.
Een baby met Kerst, uiteraard zijn eerste Kerst, leverde niet een ultiem kerstbomengevoel op. Martina had nog snel even een kleine kerstboom gekocht, leuk opgetuigd met allemaal lichtjes en ballen, een houten kerststalletje erbij, maar dat maakte voor Chris niet zoveel uit. Lichtjes vindt hij over het algemeen wel leuk, maar de boom was niet uitdagenend. En daarbij is Kerst voor een baby de zoveelste dag dat er gewoon gedaan moet worden wat er normaal ook gebeurt: Dus vroeg opstaan, flesje, boterham, spelen, even TV, fruithapje, slapen, spelen, even wandelen, spelen, weer fruit en koek, spelen, avondeten, TV, spelen en dan maar weer slapen. Het enige verschil is dat het avondeten bestond uit steengrillen waar Chris bij zit in zijn stoel en het allemaal bere interessant vindt. Daar hebben we het echt mee getroffen, geen gepiep of gedram, hij zit en blijft lekker zitten.
Tweede kerstdag kregen we een geweldig leuke uitnodiging: Een vriend van mij werkt op een zwembad en moest de waterkwaliteit controleren en zodoende kregen we met een klein groepje tweede-kerstdag-zwemmers het hele bad ter beschikking. Dat is een aparte ervaring kan ik je zeggen. Ik hou van zwemmen. Mijn vroegste jeugdherinneringen gaan over in de auto naar Aalten naar een zwembad daar. In de achterhoek waar ik groot geworden ben, zijn er niet zoveel overdekte zwembaden. Het blauwe meer (de plaatselijke zandafgraving) was in de zomer de plek, maar in de winter was die toch wat koud. Dus moest je plannen en met de auto naar een volgend dorp. Zaterdagochtend was het volgens mij. En op de terugreiseen appel, want van zwemmen krijg je enorme trek. Ik hou niet van appels, maar die appels waren lekker. Tegenwoordig hou ik nog steeds van zwemmen, maar kan ik zo slecht tegen die grote hoeveelheid mensen die dat ook leuk vinden. Ik wil ruimte om me heen en dat is niet snel meer te vinden. Dus zwem ik eigenlijk nooit meer. Daarom was dit voor mij ook superleuk. Geen overvolle whirlpool, een glijbaan zonder rij, een wedstrijdbad zonder golven, een stroombaan zonder botsende mensen en een Nijntje babybad zonder pissende babies. Nou ja, eentje dan, Chris. Die vindt zwemmen helemaal super. In zijn mama-en-ik zwemband kan hem weinig gebeuren en omdat Martina elke maandagochtend zwemmen gaat, is water ook een vriend van hem. Zoveel te zien, zoveel te doen, zoveel leuke dingen… je zou willen dat je weer baby was.
De bedoeling was dat we even een half uurtje zouden blijven, maar het werd 2 uur poedelen. D’r uit, d’r in, met en zonder Chris. Het was echt gezellig en leuk. Chris was doodop. De nieuwe tweedehandse autostoel zit prima en na 3 minuten gezingzang werd het stil op de achterbank.
Soms is hij al zo groot aan het worden. Als ik hem oppak en hem voor mijn neus op zijn benen zet, lijkt het alsof hij zo weg kan lopen en zijn eigen dingen gaat doen. En soms is het nog een kleine baby die met zijn giraffe lekker vertrouwt op wat jij bedacht hebt.