De rust is weer enigzins teruggekeerd in het jonge gezinnetje. Chris poept niet meer dunne smuk de hele tijd, ik voel me ook weer wat energieker en Martina is ook weer helemaal van de partij. Het lijkt alsof een week even de boel ontregelt was en we nu weer terug kunnen keren naar het orginele plan de campagne. En wat was dat ook al weer?

Vorige week was Chris hele dagen naar de dagopvang en had hij voor het eerst lang geslapen. De hoop die we hadden was dat hij misschien op het punt zou staan om een nachtje door te kunnen gaan halen.  Dat gecombineerd met 150 ml voeding vrijwel elke keer, leverde een goede kans op. Op de na-gym waar Martina al twee keer was geweest vertelde de helft van de net-bevallenen dat hun kind al doorsliep… wij doen dan waarschijnlijk iets verkeerd. “Een kind doet wat jij belangrijk vindt”. Ik heb niet heel veel moeite met ’s nachts eruit, ik ben het wel gewend dat slapeloze. Ook vind ik het op een één of andere manier wel prettig. De kwali-tijd die ik met Chris dan heb is echt van ons tweeën. Gezellig keutelen we ons ritueeltje af en hebben we het erg naar onze zin, slaap of geen slaap. En als hij dan weer naar bed moet na luier-naar beneden-even in de wipper-flesje-boertje-flesje-lichtje kijken-samen lachen-inbakeren, dan is hij vaak heel snel stil. Geen huiltjes, hoogstens wat piepjes van een rekkend jongetje dat zijn bedje bewerkt. Het voelt goed om te weten dat hij het zo lekker doet. En daar zit natuurlijk ook de tweede week nog tussen, de week naar het ziekenhuis. Hoe makkelijk dat blijft hangen is onbeschrijfelijk. Maar elke keer als ik hem ’s nachts zie piepen, huilen, bewegen of rekken valt een kleine las van mijn hart. Ik doe wel nuchter, maar mijn stille angst is om dat mannetje weer zo suf aan te treffen. Daarom vind ik het waarschijnlijk wel prettig dat hij niet doorslaapt en voelt Chris dat feiloos  aan. Ik zal eens een NLP sessie er op los laten om dat verkeerd geleerde te gaan herprogrammeren. We hebben allebei onze slaap nodig.

Er zijn zo van die leeftijden die er niet toe doen: 14, 23, 34 en volgens mij ook 39. Je raadt het al, vandaag was mijn verjaardag, die om meerdere redenen rustig en stilletjes voorbij gleed. Laat ik beginnen te vertellen dat ik me een slappe vaatdoek en een voorzichtig emotioneel wrakje voelde na de buikloop van de afgelopen dagen. Dat maakt alles minder. Ik was blij dat ik vandaag nog niet naar school was gegaan, dat was ook niet goed verlopen. Ten tweede had ik een achterstand van het nakijken na de SE weken die ik eigenlijk verspreid over het paasweekend wilde aanpakken. Maar nu was vandaag de enige mogelijkheid om ze aan te pakken. Je snapt dat dat ook niet allemaal gelukt is. Eén klas heb ik af, de andere bijna en de herkansingen (het is toch rot als je een moeilijk vak geeft en er 20 mensen herkansen) absoluut niet. Mijn hobby is het ook niet, dat was het wel overigens. Vroeger genoot ik er van om te zien hoe goed de lln waren, maar de laatste jaren ben ik erg gedesillusioneerd van het niveau van de huidige leerlingen. Vaak kunnen ze alleen maar zeuren over hoe oneerlijk ze behandeld worden in plaats van zelf de schouders er onder te zetten. Ten derde is mijn laptop nog steeds niet terug van reparatie terwijl hij al twee keer eerder met hetzelfde euvel teruggestuurd is. HP blundert op dit moment en dan ben ik niet makkelijk meer. Na jarenlange ervaring met HP producten, ook als ICT’er bij de COA, weet ik wel wat Service Level Agreements zijn en wat ik aan aanvullende garantie ingekocht heb. Ik wil graag mijn mobiele werkstation weer terug, want ik werk nu op de laptop van school en daar mag ik niks op installeren. Zoals je de laatste verhaaltjes al gemerkt hebt heb ik geen foto’s meer geupload, want de camera is niet te installeren op deze dichtgetimmerde machine. En ik wil graag weer SIMcity spelen en weer flexibel boekhouden en weer even snel webdesignen en even een pagina aanpassen in mijnICTproject.nl… ik mis de flexibiliteit. Ik ben een druktemaker die veel door mekaar heen wil doen en nu moet ik teveel nadenken over hoe ik iets nu weer moet gaan doen. En gezien mijn beperkte fysieke vermogens heb ik daar eigenlijk de kracht niet voor.

En Chris… vandaag zijn we met hem naar de dokter geweest. De dunne-gele-klontjes-poep houdt nog steeds aan en door de verminderde weerstand is de spruw ook weer op komen zetten. Daardoor zijn zijn billen extra rood en dus ook pijnlijk. Tot nu toe gaat hij daar aardig mee om. Het enige dat we merken is dat hij vandaag erg hongerig is. Alsof hij het gebrek aan eetlust van de afgelopen dagen in moet halen. En halverwege de voeding stopt hij even met drinken en ontlaadt hij de druk die van bovenaf door de melk ontstaan is aan de onderkant. De luier verschonen hebben we verplaatst naar halverwege de voeding. De dokter vond hem er goed uitzien, wat mijn beeld weer bevestigde over de mooiste baby van de hele wereld. Geen uitdrogingsverschijnselen of iets ernstigs. Vandaag was hij ook moe en heeft hij ook overdag veel geslapen. Een beetje hetzelfde gevoel als ik had. En voor de rest was hij wel erg gezellig.

Martina had een slinger met hartjes opgehangen voor mijn beetje-verjaardag. Ik merkte dat het me raakte, ondanks alle redenen om me niet jarig te willen voelen. Een beetje hiep is altijd welkom, ook als je 39 wordt.

de alomheersende griep heeft ons gezin ook getroffen. Eerst waren we met z’n drieën verkouden, maar nu is er iets met de darmen. Chris begon er mee dus kunnen we het dagverblijf de schuld geven. wat die kinderen daar oplopen aan ziektes is ongehoord. Bij binnenkomst staat er ook al een bord met de mededeling: Op de gele babygroep zijn 3 kindertjes met waterpokken en 2 met de vijfde ziekte. Van die laatste wist ik het bestaan niet eens.

Chris heeft gele poep met witte stukjes. Bij nazoeken is dat een teken van een beperkte vertering. Het is ook superdun en stinkt een uur in de wind. Hij heeft gelukkig geen koorts, maar echt lekker in zijn vel zit hij niet. eten gaat maar moeizaam, na een 50ml is hij wel weer klaar en als we dan willen proppen (je wil tenslotte ook weer eens iets anders dan alleen maar een baby voeden) dan is het hek over de dam. Tegenwoordig is het een principe van boven erin, van onder eruit. Dus verschonen we hem pas halverwege de voeding. Je hoort ruikt en merkt op allerlei niveau dat hij zich ontlast en dat levert vaak een glimlach bij hem op. Het zal hem wel dwars zitten allemaal.

Ik kreeg het gisternacht en dan vind ik het moeilijk om voor de baby te kunnen zorgen, de energie te kunnen vinden om leuk te gaan doen. Ik voel me helemaal niet leuk, maar die kleine man heeft wel wat afleiding nodig. Als een clown met kiespijn doe ik dan een koetsiekoe en tovert Chris als een Pavlov reactie een glimlachje. Of hij het leuk vind weet ik niet, maar deze status quo kan ik wel volhouden.

Hoeveel invloed je ook denkt te hebben binnen je eigen leven, als er iets gebeurt dat niet helemaal in je straatje past kost dat meer energie dan het ‘normale’. Laten we eerlijk zijn, dat is voor velen ook juist de drijfveer om een leuk leven te leiden en voor anderen juist de reden om deuren en ramen te sluiten om de invloeden zoveel mogelijk buiten te houden. Wat voor een typ ben jij eigenlijk? Ben je de regisseur die aan de hand van een strak scenario de regie houdt over zowel decor als medespelers, of laat je elk idee zoveel mogelijk abstact vorm krijgen? Van beide kanten kun je het positieve en het negatieve benadrukken en de waarheid ligt als zo vaak in het midden. Een goede regisseur leert te luisteren naar zijn medespelers als hij een voorstel doet dat niet volledig aansluit en probeert daarbij tekst en scenery aan te passen aan de nieuw verworven bladzijde in het scenario. De balans is de duidelijkheid van de regisseur en de manier waarop hij luistert naar alles wat om hem heen gebeurt. De kracht is de durf om ergens voor te staan en het gesprek aan te gaan. Het risico is de arrogantie en het doordrukken. Naarmate je bedrevener wordt in het regisseren, dan leer je vertrouwen op je vaardigheid om het spel weer op te pakken, als je de creativiteit de ruimte hebt gegeven en de spelers hun gang hebt laten gaan. Dat laatste is erg belangrijk om te doorgronden. Een regisseur is iemand die het einde van het stuk in de gaten heeft en het verloop van het spel bespeelt en bepaald. Maar de anderen maken een toneelstuk volwaardig, een monoloog is zelden de moeite waard om lang naar te luisteren. Het vertrouwen dat het een goede kant op gaat, omdat jij zelf er bij bent, levert de kracht op om verder te gaan, hoeveel invloed andere spelers ook hebben.

Deze week mag Chris twee hele dagen naar de dagopvang. Afgelopen dinsdag was de eerste dag. Toen ik hem ophaalde lag hij en een hangmand naar boven te staren. Ik kreeg geen lachje, geen geluidje. Hij was er even niet, zo het leek. De juffrouwen vertelden dat hij erg onrustig was geweest en weinig had geslapen. Ik herkende mezelf direct: Het apatische van het niet slapen zat in zijn ogen, het wezenloze van het gebrek aan richting. Ik pakte hem op en probeerde de vertrouwde vader uit te hangen, maar daar was geen ruimte voor. Hij staarde naar het duidelijkste licht en gaf geen krimp. Pas in de auto begon de eerste huil en ik kan je vertellen dat die prettig was. De apathie baarde me zorgen.

Hij sliep als 10 rozen die nacht. De eerste lach kwam na de eerst volgende voeding. En hij sliep die nacht 6,5 uur achter elkaar. Dat was het langst van zijn leven.

Vandaag was zijn tweede dag en zoals altijd was de tweede iets beter dan de eerste. De energie die het hem kostte op de eerste dag, was vandaag iets gereduceerd. Toen ik hem ophaalde kwam de eerste lach toen ik hem in zijn wipper bekeek en iets tegen de juffrouw zei. Hij zei nog net geen “papa”, maar zo voelde het wel. Op de arm werd hij meteen weer erg moe. Maar hij had weer erg weinig geslapen, zo bleek. Eenmaal thuisgekomen kwam een onbedwingbare huilbui van een uur, die niet te stoppen was door een vertrouwd persoon, een beetje warme voeding, een liefdevolle knuffel of wat dan ook. De spanning moest er gewoon uit. Het is ook wat om een hele dag tussen 15 gillende kinderen te zitten die continu door elkaar heen bewegen. Ik moet er zelf niet aan denken. Vooral niet als je niks kan behalve zitten of liggen, lachen of huilen. Het is oneerlijk verdeeld in deze wereld.

Chris groeit hard, maar dat heb je nu niet echt door als je hem continu meemaakt. Vandaag was weer eens er zo’n meetpunt. We gingen de stad in met hem en de laatste paar keer dat hij in zijn maxi-cosi lag was hij niet tevreden. De analyse was dat hij in een volledig opgesloten houding lag en dat de verkleiner er maar uit moest. Ik weet nog zo goed die eerste nacht… Chris was geboren, Martina had gedoucht en voelde zich goed genoeg om naar huis te gaan en daar gingen we. Een zuster had Chris aangekleed en hem in zijn jasje gehesen, zij was er tenslotte handiger in dan ik. Ik was al twee keer met tassen op en neer gelopen naar de auto, die op de invalide parkeerplaats stond, dat mocht voor even. De zuster deed Chris in de maxi en daar lag een heel klein mensje in een heel grote maxi-cosi. Hij verdronk bijna in zijn veel te grote houtjes-touwtjes jas, de muts zakte spontaan over zijn ogen en Chris sliep maar, moe van de bevalling. Martina in de rolstoel die ik voor twee euro gescoord had en daar ging het gezinnetje midden in de nacht. De zuster ging nog even mee en hielp de kleine man vast te zetten in de auto. Het was een mooi moment.

Die kleine vingertjes heeft hij nog steeds, maar het lijkt of hij zich steeds meer uitrekt. De kleine baby wordt elke dag een beetje groter. De new born luiers zijn al vervangen door de mini luiers. De houtjes-touwtjes jas kon hij in week drie al niet meer goed aan en is nu een museumstuk geworden. Kortom de kleine man is al geschiedenis aan het schrijven. Positief daaraan is ook dat zijn krampjes steeds meer weg aan het gaan zijn, ik kan zelfs zeggen dat hij vrijwel krampvrij is. Waar hij nachten van wakker kon liggen en wat al beter ging na de cine-baby, is nu bijna verleden tijd. Hij heeft de laatste tijd eerder geen zin om te gaan slapen overdag, wat veel gehuil oplevert. Duidelijk is dat hij zijn eigenheid steeds meer naar voren aan het brengen is en dat had ik bij de jonge baby niet verwacht. Er was een tijd dat hij niet lachtte… Ik weet niet meer hoe dat was, want ik vind het zo super leuk dat ik nu contact met hem maak. Hij neemt ook het initiatief en doet er vanalles aan om te laten zien aan de wereld dat het leuk is om met hem om te gaan. Hij is echt aan het groeien.