Omdat de borstvoeding niet goed ging drinkt Chris al vanaf de eerste dagen flesmelk. Gezien de gevoeligheid van Martina voor vanalles en nogwat wat eten betreft, zijn we ook meteen begonnen met hypoallergene voeding. Deze vermindert de kans op een allergie. Natuurlijk kunnen op dit moment nog niet zeggen of het allemaal lukt, dat zal na verloop van jaren duidelijk worden. Toen Martina zwanger was en wij in het ziekenhuis voor controle kwamen, werd ons ook gevraagd of wij mee wilden doen met een allergieonderzoek bij baby’s (Europreval). Het was een grootschalig Europees onderzoek waarbij uit elk land meer dan 1500 kinderen meedoen. Na even goed lezen in de folders bleek dat het meest spectaculaire dat zou gaan gebeuren was dat na de geboorte uit de moederkoek bloed zou worden getapt. Voor de rest zou de eerste paar jaar er iemand eens in het jaar opbellen om te vragen hoe het ging met de aankomende baby. Voor ons ouders en natuurlijk het kind, was dan het voordeel dat mocht het kind allergisch zijn, er een directe ingang was naar een arts onderzoeker. Hulp zouden veel sneller geboden kunnen worden. Wij kregen Anne Fleur. Bij sommige mensen kun je niet voorstellen waarom die ouders die naam verzonnen hebben, Anne fleur was een volledige Anne fleur: Jong, ambitieus, gedreven, gepassioneerd, afstandelijk netjes. Volgens mij was ze al arts en was dit haar afstudeerproject. Bij elke ouder stel ging ze langs. Toen ze bij ons langskwam waren Paul en ik bezig om de keuken te tegelen. Af en toe moest ze de aankomende vader ook wat vragen stellen dus dan liep ik van de keuken naar de woonkamer toe. Paul, die wel van een geintje houdt, zeker als er een Anne fleur in de zaal is, liep voortdurend te geiten. En dan vind ik het knap van een Anne Fleur dat ondanks de vele ouders die ze al gezien heeft en dezelfde vragenlijst die ze continu afgenomen heeft, ze de energie heeft om mee te gaan in de geintjes. Netjes vriendelijk lacht ze mee zonder zelf aanstoot te geven.

Volgend jaar als ze belt zal ze willen weten wat voor voedsel Chris tot zich neemt. Totnutoe was dat antwoord erg simpel. Maar zo langzaamaan zijn we aan het denken om ook wat ander voedsel aan Chris te geven. Chris kan van die vreselijke honger buien hebben. De bedoeling is dat tussen de flesvoedingen er steeds meer tijd gaat zitten. Chris drinkt al de maximale hoeveelheid en toch kan hij al erg hongerig zijn twee uur na zijn laatste voeding. Daarom zou het misschien goed zijn om hem ook wat vast voedsel te geven. Wellicht zal dat ook gaan schelen op het gebied van doorslapen. Op dit moment voed ik hem nog steeds vlak voor het slapengaan, ik heb gehoord dat er al meerdere baby’s zijn die even oud of jonger zijn dan hij, die om 8:00 ’s avonds naar bed toegaan en dan doorslapen tot de volgende ochtend. Dat lijkt mij wel een strak plan. Op het consultatiebureau werd de tip gegeven om te beginnen met het verdikken van de melk met hulp van rijstebloem. Wij zijn vandaag er maar mee begonnen. Het is altijd spannend om te weten wat Chris doet met een nieuwe speen. Bij elke wisseling van fles of speen was het een kleine beetje drama. Of hij verslikte zich vreselijk, of hij dronk niet snel genoeg door zodat hij in slaap viel, of hij begon vreselijk te huilen met een onduidelijke reden. Om de wat dikkere rijstebloem naar binnen te werken moet hij gaan wennen aan de pap speen. En wonder boven wonder is dat op dit moment best aardig gegaan. Ik moet eerlijk bekennen dat ik het ook wel een heel leuk idee vind dat hij binnenkort een fruithapje naar binnen gaat werken. Als iets niet schattig is dan is dat het wel. En het is lekker. Ik weet niet hoeveel mensen nog weten hoe het smaakt, maar ik kan je aanbevelen om het een keer te proeven. Maar een van de proef pakjes die je krijgt, als aankomende ouders krijg je er heel veel, zat op een fruithapje banaan. Die heb ik op een slapeloze nacht opengemaakt en naar binnen gewerkt. Tenslotte moet je weten wat je aan je kind geven gaat. Ik denk dat de groente hapjes wat minder lekker zijn, omdat die vaak zonder zout gekookt worden. Baby’s vinden dat niet zo erg, papa’s wel.

Na twee weken vakantie in een zonovergoten achtertuin kan ik niets anders zeggen dan dat ik genoten heb van de tijd die ik gespendeerd heb met mijn gezinnetje. Het jachtige bestaan dat ik elke keer maar weer opzoek in de hoop niets te missen, laat soms te weinig tijd over voor de belangrijke dingen in het leven. En sinds de geboorte van Chrisje is er duidelijk 1 belangrijk iets bijgekomen. Nou ja ‘belangrijk’… het is eigenlijk anders. Voor iets belangrijks moet je moeite doen, maar voor die hele leuke baby gaat dat eigenlijk vanzelf.Voor de vakantie, en natuurlijk direct er na ook weer, was het fusie-fusie-fusie dat de klok sloeg. Voor 1 juli moet de medezeggenschapsraad haar advies geven over de vorgenomen fusie die onze bestuurder wil en als voorzitter van die raad heb ik de eer en het enoegen dit proces mede vorm te mogen geven. Ik denk dat ik nog nooit zoveel heb geleerd in zo korte tijd. Als niet-doorgewinterde-procesbewaarder merk ik dat dit mij uitdaagt om het goede te gaan doen. En mijn verantwoordelijkheid is het vormgeven van de juiste informatiestroom naar de medezeggenschapsraad, zodat zij een mening kunnen vormen over deze fusie. Dat stuur je, kneed je, hou je tegen, versnel je, bespreek je, druk je door, probeer je, mail je, telefoneer je… de kern is helaas niet de inhoud, maar extra speciaal de communicatie eromheen. Als ik overmorgen weer naar school ga en het feestje weer begint zal ik die heerlijke glimlach van Chris steeds op de achterkant van mijn netvlies bewaren, want die maakt fusie-fusie-fusie niet alleen druk en veel, maar juist ook gekoppeld aan wat werkelijk belangrijk is: De toekomst.

Na de warme dagen en het wennen er aan (ik kan op dit moment ook niks anders bedenken dat het geweest was), is Chris weer een aardig vrolijke baby aan het worden. Het enige dat hem nog steeds enorm frustreert is dat hij nog steeds niet op zijn zij kan draaien. Vrolijk geklets komt uit de box, soms een beetje gepruttel en dan hoor je het. Er ontstaat een ondertoon van ontevredenheid, het geluidsniveau gaat omhoog en er komen harde roepen tussendoor. Als je dan gaat kijken zie je een klein mannetje dat zijn benen omgedraaid heeft, met zijn wang tegen de box aan drukt, een arm die al helemaal omgeslagen is en zijn andere arm die in de weg ligt. Ik ben geen babyfluisteraar, maar de vertaling van zijn geschreeuw zouden een marktkoopman de mond snoeren denk ik zo. Als je hem dan een beetje helpt op zijn buik is hij helemaal blij en trots. Hoofd fier opgeheven en ogen de wereld in kijkt hij dan of hij het zelf gedaan heeft. Na een minuutje laat hij zich weer op zijn zij zakken en duurt het weer een tijdje voordat hij het probeert.

Het wordt me wel een mannetje. Alert als hij is wil hij ook overal bij zijn. En dan kun je als ouders snel de fout maken ook daar altijd maar gevolg aan te geven. Wij kunnen dat niet altijd inpassen. Het liefst wil Chris overal mee naar toegenomen worden op de arm, of in zijn wipper erbij zitten. Laat je hem even alleen dat begint hij al snel even commentaar te geven. Grappig genoeg gaven we een week of twee geleden vaker en sneller toe aan die behoefte van hem. Het is tenslotte heel rot dat als je net koetsjiekoe gedaan hebt en weg wilt lopen er een dikke huil komt. Maar door wat vaker weg te lopen en te zeggen dat je wel weer terug komt, zijn de snikken even aanwezig en gaan daarna vaak over in gepruttel uit de box. Volgens de dames op de dagopvang is dit ook wel een beetje de fase daarvoor. Het besef van ‘alleen zijn’, of in Chris zijn geval beter gezegd ‘weten waar de anderen zijn’, hoort bij de ontwikkeling van het ‘zelf’. Maslow’s behoefte piramide heeft onderaan niet voor niets naast eten, poepen en gezondheid, veiligheid staan. Ik denk dat dit de fase is voor hem waarbij hij leert wat vertrouwen is, in zijn allerkleinste vorm. Dat is ook een vorm van omdraaien.

Het is onvoorstelbaar deze mooie meidagen! Begin mei en temperaturen van 20 graden en meer. Toevallig is er zit jaar gekozen voor twee weken meivakantie, omdat hemelvaart, pinksteren en koniginnendag allemaal vlak bij elkaar liggen. En toevallig is dat ook tijdens dit mooie weer. Martina is bezig met de plantjes in de tuin, de boel fleurt enorm op.Onze Chris is een beetje piep-kees aan het worden. De laatste dagen lukken hem dingen net niet goed genoeg voor zijn gevoel en daar raakt hij redelijk door gefrustreerd. Zo draait hij zich al bijna om, maar natuurlijk net niet ver genoeg. Ook heeft hij een nieuw houten speeltje dat hij prachtig vindt. Maar helaas gooit hij het vaak net achter zich neer, zodanig dat hij r niet meer bij kan. En dan heb je de poppen aan het dansen! Zijn leuke stemmetje waar je zulke geanimeerde gesprekken mee kan hebben is een brandweerauto op volle kracht. De ontevredenheid klinkt er vanaf. Wat hij leuk vindt is om geëntertaind te worden. Dan hoeft hij namelijk zelf niet zoveel te doen en kan hij afwachtend vermaakt worden. De meeste mannen willen dat overigens op die manier. De mooiste dingen beleven door niets te doen is het ultieme doel waar velen zich aan wagen. Chris doet leuk mee: O wat is het leuk om opgetilt te worden en hoog boven het hoofd van alles te bekijken. En o zo fijn is het om een rondje in de tuin te lopen en alle bloemetjes te bewonderen. Maar aan alles waar een eind aan komt, is piep-kees het niet eens. Drammerig en ontevreden begint dan de volgende serenade. En slapen met dit mooie weer… Overdag slapen was al niet zijn beste eigenschap, maar vandaag was het helemaal drama. Terwijl hij echt knets moe was. Hij zit zichzelf enorm in de weg. Mij ook trouwens. Ik had me helemaal voorbereid op een tochtje in mijn boot. Dat heeft wat voeten in aarde en vandaag had ik me voorgenomen om… vandaag was niet de dag om voorgenomen dingen uit te voeren. Ik ben nog een eind gekomen overigens. De boot staat opgeblazen en gewassen tegen het hek. De motor is gechecked en getest en loopt als een zonnetje. Ik hoop dat ik morgen even een paar uurtjes mag varen. Misschien is dat beter geformuleerd.

Afgelopen zaterdag was er een feestje. Wij ernaartoe, Chris natuurlijk mee, en eigenlijk de eerste keer dat hij in een vrij groot gezelschap aanwezig was.
Ik moet eigenlijk nog iets ervoor vertellen: het kleine baby achtige van Chris van de afgelopen maanden is er steeds meer aan het afgaan. Op een bepaalde manier heeft hij door dat de omgeving niet alleen invloed op hem uitoefent, maar dat hij net zo goed onderdeel is van die omgeving. In eerste instantie gebeurt dat met zijn stem. Al heel snel had hij door dat als je begint te huilen er als vanzelf een moeder of vader verschijnt die in ieder geval gaat troosten en als je mazzel hebt wordt er nog een flesje ingepropt ook. Iets verder gaat het zoals hij de afgelopen tijd heeft gedaan, dat hij je probeert uit te dagen tot een gesprek. Ik kan aan hem zien dat hij ten eerste geniet van de aandacht en ten tweede het enorm leuk vindt om de andere te beïnvloeden. Dat met zijn stem heeft andere proporties aangenomen. Door allerlei probeersels die de ene keer lijken op een roep, de andere keer lijkt het net een hele harde huil en weer een andere keer lijkt het op een schreeuw, moeten wij weer opnieuw gaan leren wat de betekenis is van zijn uitspraken. Per saldo betekent dit dat als Chris huilt er zeker niet altijd sprake is van honger. Veel vaker betekent het verveling of het ergens niet mee eens zijn.

Ikzelf ben niet zo goed in grote gezelschappen. Ik kan me moeilijk focussen op heleboel mensen die mogelijk met mij aan het communiceren zijn. Chris kwam binnen in het gekakel en er was duidelijk aan hem te merken dat hij iets anders reageerde dan normaal. Met zijn grote ogen keek hij rond de vreemde omgeving in. Hij wist dat hij ergens anders was, de aanwezigheid van papa en mama was voor hem niet voldoende om er geen last van te hebben. Om heel eerlijk te zijn als hij niet echt vrolijk, en ook niet echt op te vrolijken. Normaal als je hem in zijn tenen knijpt, begint hij te lachen, soms zelfs te schateren. Nu kon ik knijpen tot ze blauw werden, een lachje kon er niet af. Maar ja een baby die niet lacht is voor velen een uitdaging. En laten eerlijk zijn: iedereen bedoelt het goed. Chris ging even bij de één zitten, dan even bij de ander, en zo probeerde iedereen zijn eigen trucje uit. Sommige dingen werkten even andere helemaal niet en eigenlijk liet Chris het allemaal een beetje over zich heen komen. Tot het moment dat hij het echt zat aan het worden was. Een klaaglijk gehuil begon was niet meer te stoppen. Natuurlijk hadden we wat melk meegenomen, maar ook dat hielp niets meer. Hij had een beetje te veel impulsen gekregen. Het mag misschien een tegenoverdracht zijn, maar dat is waar ik ook altijd zoveel last van heb. Te veel mensen die op een bepaalde manier aandacht vragen en waar ik dan continu van moet inschatten wat er van mij verwacht wordt. Dat is dodelijk vermoeiend. En dat was het voor Chris ook. Eenmaal thuis en na een beetje rust viel hij diep inslaap.

 Mijn moeder moest vroeger op de lagere school waar ze werkte handwerken geven aan de 6e klassers. Op donderdagmiddag waren de eerste klassers vrij (dat was haar eigen klas) en werden de 6e klassers (dat is tegenwoordig groep 8)opgesplitst. De jongens gingen handarbeid doen en de meisjes gingen breien en haken. Toen ik zelf op de kleuterschool zat, en vrij had op donderdagen, ging ik met mijn moeder mee om in de klas met handwerkmeiden te zitten. Ik weet er niet zo veel meer van, behalve dat ik er aan over gehouden heb dat ik kan haken, breien en de wondere wereld van het punniken is mij ook niet onbekend. Als klein kind doe je gewoon mee, ik heb er nooit bij stil gestaan dat dat voor meisjes was. Wat ik nog wel erg helder voor ogen heb is dat mijn moeder een hekel aan handwerken had. Zij houdt meer van lezen en de paar keer in haar leven dat ze de rust vond om iets te handwerken zijn volgens mij op één hand te tellen (misschien twee)
Chris’ motoriek is nog erg beperkt. Het lange haar van Martina grijpen lukt hem al zeer aardig, dat knisperboekje daagt ook uit, maar wild en onbesuist zijn zijn bewegingen en met een redelijke marge ingebouwd kun je zeggen dat hij steeds meer richting heeft. Afgelopen dinsdag op de dagopvang hadden de baby’s van de gele groep geknutseld. Dat is net zo iets als babygym, per saldo ben je zelf meer bezig dan dat het kind iets doet. Ze hadden handafdrukken gemaakt met alle baby’s. Vandaag bracht ik Chris weg en zag ik de uitknip-vlinder-met-rood-klauwtje-van-chris. Het was best wel lelijk, want hij houdt altijd zijn knuisjes verkrampt. Ik kan me helemaal voorstellen dat de lieve dames van de groep het leuk geprobeert hebben, maar helaas hij daar nog even te klein voor is. Ik was helemaal vertederd, met name ook door de  vorm. Dit is echt mijn zoon.