Deze vakantie waren we met de trein naar Trier gegaan. Even uit de drukte hebben we in een zijstraatje een patatje gegeten waar bovenstaande muurschildering op de pijler van een trap stond. Het lijkt meer dan het is, want het was eigenlijk maar een kleine muurschildering. Ik kon het niet nalaten hem even op de foto te nemen omdat hij zo mooi tot de verbeelding spreekt. Bij mij komen allerlei vragen op die gaan over de kunstenaar, en of het illegaal was, en waarom daar, en waarom dat, en waarom oranje, en hoelang staat die tekening er al? Eenmaal thuis zag ik de foto weer en besloot dat ik er graag een linnen doek van wilde laten maken, dat kost tegenwoordig ook geen rib meer uit je lijf.
Gisteren arriveerde hij. Meteen opgehangen en ik ben erg tevreden met het resultaat. Chris ook trouwens.
“vind je het mooi Chris?”
“Jah, … Meisje huilt”
“nee, dat denk ik niet. Ik denk dat het meisje luistert”
“Jongetje vertelt”
“Wat vertelt hij dan?”
“Mama kwijt”
“O, daarom is het meisje verdrietig.”
“Niet huilen meisje” hij strekt zich uit naar het schilderij.
“Ik denk dat ze mama wel weer vinden, denk je ook niet?”
“Mama ook…”
Dit zijn van die momentjes die ik graag koester. Zo’n schijnbaar wereldwijs mannetje dat even een fantasie loslaat over een muurfotoschilderij (wat is eigenlijk daar een goed woord voor?). Dan wordt zo’n fotoschilderij nog mooier.
Het is rustig aan de moezel. Om heel eerlijk te zijn had ik niet verwacht zoveel op leeftijd zijnde en bejaarde medelanders tegen te komen. En vreemd genoeg zitten de meesten op de fiets. Netjes uitgedost zoals de Duitse gewoonte het voorschrijft: Helm op en strakke fietskleding. Dat is niet altijd de meest plezante aanblik.
Maar ik moet zeggen dat ik wel respect heb voor de sportievelingen. Het Moezel gebied is heuvelachtig met niet mis te verstane klimmetjes met stijgingspecentages tot 12%. Overigens zijn de meesten daar niet te vinden, in het moezeldal is een Moselradweg uitgestippeld, waar weinig klimmen aan te pas kwam. Dus daar komen ze met hun dikke Campers, fietsen achterop, naar een mooi centraal gelegen camperveld (dat overigens erg goedkoop is hier in Duitsland) en vertrekken elke morgen voor een flinke tocht. Nogmaals, ik heb er respect voor. In mijn hoofd is het een aantal keer opgekomen om met de familie te gaan fietsen, maar daar is het ook bij gebleven.
Ik heb niet zoveel ervaring met de moezel. We zijn er een aantal vakanties geleden doorheen gereden, omdat we tijd overhadden en we de snelwegen zat aan het worden waren. We vonden het toen al een erg mooi gebied. Leuke kleine dorpjes, bruggen over de rivier die van het ene dorpje aan de ene kant naar het andere dorpje voeren. Overal wijnranken, Weingüter, uitstallingen van wijnflessen, Weinfester en kapelletjes die gebouwd werden ter bescherming van de wijnbouw; een grotere monocultuur is er niet te bedenken.
Op vakantie gaan betekent nieuwe patronen ontwikkelen. In het systeemdenken dat veel mensen doen hoort een vorm van regelmaat en herhaling die de basisbehoeftes een plaats geven, zodat daarover niet veel nagedacht hoeft te worden. Dat maakt vakantie ook spannend. Misschien dat mede daarom zoveel mensen graag met de caravan op vakantie gaan, want dat is weg van huis, maar met je eigen spullen, nieuw en vertrouwd gecombineerd. Wij gaan liever naar huisjes of appartementen. Ik zie dat gezeul met de caravan niet echt zitten, noch trekken de uitgestrekte campingvelden met openbare toiletten me aan. Een camper lijkt me wel wat, maar die zijn erg prijzig, te duur voor ons budget op dit moment. Wellicht als we 60 zijn en willen fietsen in een rivierdal J.
Onze Feriënwohnung lag direct aan de uiterwaarden van de rivier op de eerste etage met een groot balkon, waar Chris heerlijk kon voetballen. Geregeld kwamen er boten voorbij, pleziervaart, rondvaarten en ook beroepsvaart, zodat het aantrekkelijk was om op het balkon in de schaduw een boek te lezen en te wachten op het volgende schip. Een welkome onderbreking van het hectische bestaan.
Chris had een tapijtje gekregen met daarop een heleboel autoweggetjes, zodat hij met zijn auto’s hele verhalen kon bedenken. Af en toe ‘Bob de Bouwer’ aan op de portable DVD speler, zodat hij ook een uurtje zonder entertainment aan zijn lot kon worden overgelaten. En de gebruikelijke kleine wrijvingen die vooral gingen over iets dat wij wel wilden, en hij absoluut niet. Het standaard antwoord op elke vraag is eigenlijk altijd een overtuigd ‘Ik hil niet!!’ Alhoewel ik dat wel een beetje moet nuanceren. Naarmate de vakantie vorderde en het steeds duidelijker werd voor hem en voor ons wat kon en wat niet, was het voor hem ook acceptabel om te horen te krijgen dat ‘iets nu niet kon, maar straks wel’. Iets dat hij ook weer feilloos zelf gebruikte als je hem de vraag stelt: “Kom je aan tafel Chris?” “nog niet papa, straks”. Tweeëneenhalf en bijdehand.
We zijn een aantal keer gaan wandelen en dan heb je de keuze om berg op of berg af te gaan. Dus het karretje mee, maar dat wilde hij liever niet. ‘Zelf doen’ is zijn motto, dus ook de berg op lopen. Hijgend loopt hij, meer stilstaand dat bewegend, smoezen verzinnend om het stilstaan te verantwoorden, maar fanatiek ‘zelf doen’. Het is zo schattig om hem de berg af te zien hobbelen en alles tot zich te zien nemen. Alles is nieuw, de bloemetjes, het grasje, het beestje, de berg, de auto enz. Voor een opgroeiend mannetje is dat een feest. Dat gecombineerd met het gebrek aan haast onzerzijds, gaf hem alle ruimte om te ontdekken. Dat is iets om te onthouden als een volgende keer een gefrustreerde situatie ontstaat omdat je als ouder iets te snel iets wil wat hij niet wil.
Op een morgen, toen ik hem uit het bed haalde, schone luier en daarna naar onze kamer om nog even op het grote bed te spelen deed hij de grote lamp aan op onze kamer: “ton is aan” (zon is aan). En daarna zei hij: “is niet automatisch mama”. Wij keken even naar elkaar. In de gang was een bewegingsmelder die de lamp vanzelf aan en uit liet gaan. Ik kan me niet herinneren of ik daarbij het woord automatisch heb gebruikt, maar hij wist het en de betekenis ook. ‘Automatisch’ verbasterde naar ‘autosomatisch’ omdat hij met zijn ‘auto’s’ aan het spelen was en dit logischer klonk. Maar de betekenis bleef, ook als er gesproken werd in een ontkenning.
Ik ben wel eens benieuwd wat automatisch gaat en wat niet in een opvoeding. Als je kinderen zonder interventie laat opgroeien krijg je meestal losgeslagen kinderen, die erg goed voor zichzelf zorgen, maar niets snappen van warmte en liefde. Blijkbaar is empatisch vermogen iets dat ouders aan hun kinderen mee kunnen geven. Als het gaat om taal ontwikkeling zijn er voldoende onderzoeken die aantonen dat kinderen sowieso een taal ontwikkelen, ongeacht de voorbeelden. Uitzonderingen als wolfskinderen daargelaten, kun je een kind op elk werelddeel neerzetten en zal deze als vanzelf de taal en betekenis oppikken. Taal is niet genetisch bepaald. Maar het blijkt ook dat kinderen die meertalig opgevoed worden later makkelijker andere talen oppikken. En één van de mooiste fenomenen vind ik als twee kinderen met elkaar spelen die elkaars taal niet spreken, er een soort dialect ontstaat, waardoor de communicatie plaats kan vinden. Misschien is een conclusie wel dat een mens altijd probeert zich aan te passen aan de situatie, of de situatie naar zijn hand zal zetten. Dat is een automatisch proces en is ook de reden dat de mensheid zo wijdverspreid over de aarde te vinden is.
Wist je dat kinderen geboren worden zonder moedervlekken? Ik wist het niet, tenminste het werd mij later pas uitgelegd. In een één of andere rare droom, waarbij ik Chris moest ophalen bij de opvang en ik hem niet herkende, zei ik dat hij te herkennen was aan zijn moedervlek op zijn… ook in mijn droom had ik geen plek kunnen verzinnen. Hij had namelijk lange tijd geen moedervlekken. Nu heeft hij er een paar. Eentje op zijn bovenbeen, achter op zijn onderrug en een kleintje in zijn nek. Van mezelf weet ik nog dat toen ik in de pubertijd zat, ik op mijn rechterarm een patroon van moedervlekken ontwaarde. Na een paar maanden was het duidelijk: De grote beer, het steelpannetje. Ik heb niet de moeite genomen om te checken of niet allen de vorm, maar wellicht de geometrische verhoudingen ook gelijk waren aan het sterrencluster. Dat zou een mooie start van een sprookjesverhaal zijn.
Toen Chris geboren werd had hij een zogenaamde ‘ooievaarsbeet’. Dat is een vlek in de nek, die een stuk roder was dan de rest van de huid. Meestal trekt dat vanzelf weg, zeiden de zorgverleners en dat klopte ook. Alleen nu valt op dat hij last heeft van ‘jeukies’, precies op die plek. De warmte, zijn zonneallergie (zie foto’s, maar erg duidelijk is het daar niet op) kunnen allemaal oorzaken zijn van die jeukies, maar het kan ook iets totaal anders zijn. Ik hoop geen beessies waar speciale stinkende shampoos aan te pas moeten komen. Het is al heet genoeg.
Het goede nieuws is dat de enorme toestanden van de afgelopen weken tijdens het eten (alles NEEE, krijsen, schreeuwen, niet willen enz) en de consequente aanpak tot frustreren toe, heeft geleid tot het wederkeren van de rust bij de familie Abbing. In de boze periode heb ik mezelf er ook toe gezet om expres leuke dingen te gaan doen met hem, omdat ik anders alleen maar boos aan het doen ben. Dus ben ik elke avond met hem gaan douchen na het eten. Goed voor zijn huid met die uitslag, maar ook goed voor de sociale band. Niet alles vindt hij daarbij leuk, maar voor mij was het wel goed, voor hem dus ook denk ik dan maar. Ik kan zelfs zeggen dat hij weer op zoek is naar gezelligheid, aandacht, knuffelen en ‘praten’. Dat laatste is wel heel bijzonder. Dan staat dat mannetje van 2,5 voor je neus en zegt: “Ik mama praten” en als je dan naar mama gaat met hem gaat hij er eens lekker voor zitten om een goed gesprek te hebben. Natuurlijk vraagt hij niet echt, maar geeft hij wel hele antwoorden die veel verder gaan dan de standaard ‘ja en nee’. Regelmaat is weer eens de oplossing geweest.
We zitten in de halve finale!!! Hup Holland Hup! 11,6 miljoen mensen keken afgelopen vrijdag naar Nederland-Brazilië en dat is daarmee in de best bekeken top 5 allertijden gekomen. Ik ben benieuwd naar de andere 4, maar goed, dit is een unicum. Is er is niets dat de gemoederen meer beroerd dan voetbal, ik kan niets bedenken althans. Bijna heel werkend Nederland ligt plat. Je kan geen bestelling plaatsen, geen telefoontje doen, alles ligt stil tijdens de 1 uur en 3 kwartier, als het geen verlenging is. Dat kost wat voor de samenleving, maar tegelijkertijd staat alles stil, dus geen kosten en geen opbrengsten voor niemand.
Ik ben geen voetbal fanaat, mijn gevel is niet oranje, ik spaar geen beesies, geef ze liever terug zelfs. Tijdens de eerste wedstrijd van Nederland had ik zelfs zonder daar schuldig over te voelen een gesprek gepland met wat Bobo’s, die allemaal trouw kwamen. Maar Chris voelt op zijn jonge leeftijd de spanning erg goed aan en gaat wel mee. Voetbal heeft een andere betekenis gekregen voor hem. Op de opvang doen ze graag mee aan de hype en iedereen komt in het oranje. Het is een goede zaak dat ze geen TV hebben, volgens mij is dat tegen de pedagogische regels, maar ik vind het wel sneu voor de dames. Zij moeten het doen met een radiotje en het geschreeuw van die commentator van Gelder (toch?). En tijdens het voetbal is iedereen geschminkt met een vlaggetje of iets anders dat ze willen en spelen de kindjes gewoon buiten, lekker zoals altijd. Chris vindt voetballen erg leuk de laatste tijd, alhoewel hij vaker de bal gooit dan schopt, maar dat zijn details. Ook als hij voetbal op TV ziet, zegt hij met spanning in zijn stem VOETBAL! Het zit er goed in.
Vervelender en dus ook belangrijker vind ik dat hij door de hitte van de afgelopen dagen weer erg last heeft van zijn huid. Hij zit onder de rode vlekken met af en toe bultjes. Net zoals ik, helaas… De temperatuur is de laatste dagen zo hoog geweest dat de uitslag niet direct van de zon komt, daar kun je tenslotte tegen smeren, maar meer van de warmte. Urticaria wordt dat genoemd als een soort algemene verzamelnaam voor uitslag waar meerdere oorzaken voor zijn. Toen ik een jaar of 18 was had ik het heel erg. Als ik zweette had ik op alle warmte zones kleine rode bultjes. Buiten de jeuk en het ongemak was het vooral sociaal vreselijk. Ik was nog lang niet zo zeker van mezelf, zoals ik nu ben. Ik ben toen jarenlang binnen gebleven in de zomer, zon was mijn vriend niet.
Chris heeft niet zo’n last van sociale angsten. Eigenlijk is het bijzonder om te zien dat kinderen van zijn leeftijd het eigenlijk biet is hoe iemand eruit ziet. Er is een eerlijke opmerkzaamheid van alles wat anders is, maar daar zit geen waarde oordeel achter. Dat heeft iets heel moois, iets dat we in onze samenleving goed zouden kunnen gebruiken. Er is zoveel diep leed als het gaat om sociale afwijzing, dat doet echt veel pijn. Dus om eerlijk te zijn, hoeven die geschminkte vlaggetjes niet van mij, maar vind ik het zeker niet erg. Hij vind het leuk en de rest van de groep ook. Doe maar lekker mee Chris! Hup Holland HUP!!!
Op de WC kalender bij mijn ouders thuis (peter van Straten volgens mij) stond de pakkende tekening van een vader in verfromfraaide pyama in de deuropening te roepen: “Stilte!, het is vaderdag!”. Rust is de wens van vele vaders klaarblijkelijk. Misschien moet het zijn: rust en tijd voor je hobby, of voor de vaders met een midlifecrisis: rust, tijd voor je hobby en een Porsche. Maar ja dat is wel een beetje groot kado voor vaderdag.
Op moederdag ben ik los gegaan door een bos pioenrozen te kopen voor Martina. Ik had haar gevraagd wat ze wilde en daarna haar laten kiezen, zo kon ik geen risico lopen met het verkeerde. Daarna was ze jarig en ik had het sublieme idee om de helft van haar aankomende autoreparatie mee te betalen. Maar aan de reactie van haar directe collega te horen, was dat geen leuk kado, te practisch en niet romantisch. Wij mannen vinden auto’s best romantisch, sterker nog, als de auto mooi gemaakt wordt wordt je zelf ook een beetje mooier. Dus in mijn beleving is dit bijna gelijk aan het presenteren van een een gouden ring. Maar OK, ik durf best toe te geven dat ik niet creatief ben ik kado’s. Dat is geen valse zuinigheid, maar eerder een combinatie van onzekerheid en een gebrek aan inlevingsvermogen en in mijn geval ook nog dat ik soms bedenk dat ik een leuk kado weet, maar het dan ook weer glad vergeet. Bij Jan Jans en de kinderen was eens een verhaal dat Jans in uiterste wanhoop riep dat ze iets voor zichzelf wilde, al was het maar een ringetje van de HEMA van f2,95. Dat is me wel bijgebleven. Ik ken een paar stelletjes die elkaar kado’s geven voor het huis of voor de kinderen en daar begint het bij mij ook steeds meer op te lijken. Alhoewel ik met de hand op mijn hart kan zeggen dat je bij mij altijd aan kan komen met drie soorten kado’s: Iets met een stekker eraan, een goede pan en wasknijpers. Dat laatste is wat raar, maar het heeft waarschijnlijk met mijn Mac Gyver complex te maken. Wasknijpers zijn erg makkelijk en je kan er een heleboel dingen mee doen. Zelfs nu we een wasdroger hebben zijn ze ideaal om zakjes die open zijn dicht te knijpen.
Met de post kwam gisteren het leuke kadootje van Martina. Zo’n placemat is leuk om te krijgen, die foto’s grappig om naar te kijken, handig om te gebruiken met die gozer en het is ook een mooi product. Net hetzelfde als die foto albums is het tegenwoordig makkelijk en zeer betaalbaar om eigen prints en foto’s af te laten drukken op hoogwaardige kwaliteit. 20 Jaar geleden was dat onbetaalbaar.
Van de dagopvang kreeg ik een fluitje, een bierglas. Dat dronk ik vroeger altijd in de kroeg. Hij is betekent met oranje stfit door Chris, ideaal voor alle voetbal vaders. Dat ben ik niet echt, maar ik blijf de uitspattingen van Chris leuk vinden, dat had ik van mezelf nooit gedacht. Maar mijn hart stroomt over met liefde als ik weer een vel met krassen krijg van hem. Laatst had Martina een uitgebreide voorbeeld tekening gemaakt die hij met een wasco stift ingekleurd had. Ik lieg niet, maar in elk Nijntje en op elke bloem stond een blauwe streep, bijna helemaal binnen de lijntjes. Had hij zelf bedacht dat dat zo moest, knap he.
