Ik geef toe dat er nog niks te zien valt. Zeker niet op deze foto’s. Op vrijdag heb ik geprobeerd het ieniemienie kleine witte ondertandpuntje te fotograferen, maar zoals je ziet werkt Chris niet echt mee. Veel te druk van alle aandacht en ‘wat papa nu weer doet’ wrong hij zich in allerlei bochten en hield hij dapper zijn tong voor het nieuwe relikwie.
Je kan het wel goed voelen en binnen een paar dagen is het nu officieel een tandje, want volgns mij is de volledige bovenkant doorgekomen. Met alle pret van dien natuurlijk, want dat gaat niet helemaal zonder slag of stoot. Het valt allemaal wel mee, maar hij was wel wat jengelig, ontevreden, werd wakker tussendoor, moest huilen zomaar ineens, wilde even niet… Eigenlijk zo’n dag die alle babies wel een keer hebben, alleen weten we nu wat de oorzaak is.
Ik ben erg beneiuwd wanneer hij er lol van gaat hebben. Tot nu toe sopt hij zijn koekies totdat ze zacht geworden zij en maalt zijn tandvlees de eventuele stukjes fijn. Ik verwacht niet dat hij een ferme beet uit een liga gaat nemen, maar misschien wordt het nu makkelijker om wat grotere stukjes fijn te gaan maken. Ach, met sentiment kijk in nu nog naar hem als hij een half uur doet met zijn halve liga. Van oor tot oor zit hij onder en zorgvuldig zorgt hij dat elk gevallen stukje in zijn mond beland. De liga is na verloop van tijd gereduceerd tot een dikke natte suspensie, maar dat boeit hem niet echt. Elke vinger waar een soppig brokje aan zit wordt in zijn mond gestopt en schoongemaakt. Dat mag nog wel een tijdje doorgaan wat mij betreft. Maar de andere kant is dat hij met de pot mee kan gaan eten na verloop van tijd en dat vind ik ook wel erg leuk.
