Het einde van de vakantie vordert met rasse schreden. Vorige week was het nog twee weken vrij en het lijkt alsof ik misschien 1 level verder gekomen ben met C&C Generals. Het is nog maar 1 week en dan gaan de zwepen weer klappen, de hengsten er weer in, nieuwe ronde nieuwe prijzen. Traditie getrouw is de laatste week eigenlijk ook weer de opstartweek. Ik moet natuurlijk nog wat dingen doen in voorbereiding, waar je eigenlijk te weinig tijd voor hebt als het feest weer volledig van start is gegaan. Ik moet ook alvast wat mense spreken, informeel eerst, en dat doe je van te voren. En wat is meer van te voren dan die week die eigenlijk nog vakantie heet. Dan laat je zeker ook zien dat je bereid bent om weer hard aan de slag te gaan en dat werktijden goed zijn om te weten, maar flexibel ingevuld kunnen worden. Als dat geen carriere planning is, dan weet ik het ook niet meer.
Chris heeft pijn in zijn keeltje al twee dagen. Overdag levert dat harde hoestbuien op, maar ’s avonds wordt hij er wakker van en van de schrik moet hij dan nog harder huilen. Het is echt sneu, want hij is knetsmoe, hetgeen nog meer huilers oplevert. Nu zijn wij gezegend met een mannetje dat heel makkelijk en lief slapen gaat. Na de eerste 3 maanden en het verdwijnen van de krampjes, waren er zelden momenten dat hij zomaar wakker werd. Heel af en toe ineens een nare droom of zo, zomaar uit het niets. Maar na een beetje aandacht was dat ook wel weer OK.
Pijn is niet leuk, zeker niet voor een man. Het is bewezen dat mannen kleinere pijnen als erger ervaren dan vrouwen. Maar vooral dat zij door een gebrek aan emotionele ontwikkeling zich geen uitweg weten om hun aandacht van de pijn af te leiden. De focus ligt op dat ene en dat staat in de weg. Vrouwen kunnen meerdere dingen tegelijk en dus zijn zij bij pijn beter in staat om te zoeken naar wat ze nodig hebben om de pijn minder latent aanwezig te laten zijn. Frappant is wel dat het medicijn gebruik op het gebied van pijnstillers bij vrouwen vel hoger is dan bij mannen, wat volgens mij weer bevestigt dat vrouwen ’the easy way out’ zoeken.
Chris is een echte man in dat opzicht. Vanavond hoestte hij zich wakker na een uurtje slaap en was volledig ontroostbaar. Wij hebben van die fases in het troosten: Eerst met het licht uit een hand op zijn borst leggen en zachtje praten. Dan een liedje zingen, dan misschien even oppakken, zachtjes wiegen en dan weer in bed. Als dat allemaal niet lukt kunnen de rituelen met het licht aan geprobeerd worden, eerst met een klein lampje en pas bij grote uitzondering met het grote licht aan. Als het zover moet komen betekent dat het ritueel van slapen weer opnieuw gevolgd moet worden en dan ben je wel een goed kwartier onder de pannen. Vanavond was het ook de grote ronde en toen dat zelfs niet hielp hebben we besloten om voor het eerst van zijn leven een paracetamol zetpil in te zetten. De pijn verminderde zienderogen. De lachjes kwamen al weer op zijn gezicht en als een echte man voelde hij de ruimte om zich weer te openen voor andere impulsen. Nu ligt hij weer boven, was nog wat aan het zingen, maar was duidelijk bezig met wat anders dan de pijn in zijn keeltje. Pijn is niet fijn.
