maand 6 Maxi-Chrisje

We zijn al druk aan het pakken om op vakantie te gaan. Zo’n eerste keer als jonge ouders weg gaan is best wel lastig. We hebben een grote auto, maar dat zullen we ook wel nodig hebben. Martina is overgevoelig voor een aantal voedingsmiddelen dus nemen we sinds jaar en dag al veel mee van huis om daar te gaan gebruiken. Dat is dus al gemiddeld 1 krat en eenbig-shopper vol. Maar nu Chrisje ook nog zijn wensen in de mand gooit wordt dat al snel het dubbele. Zelf kun je nadenken en logischerwijs beslissen dat iets niet persé nodig is, maar dat hoef je niet te proberen met en kind. De gewoontes moeten gevolgd worden en waar verandering nodig is, is tijd en aandacht gewenst. Dat kan dus wel, maar het is makkelijker om het niet te doen.

Op Discovery was eens een aflevering van Ray Mears’ Survival programma over het leven in Siberië met een stam die daar leefde van en met elanden. Het fascineert me om te zien hoe mensen nog helemaal met de natuur leven en in mijn geval is dan de fascinatie met name geënt op het ontbreken van technologie. En één ding was helemaal frappant. Er waren daar kinderen die altijd lachten en volledig gelukkig leken. de groten zorgden voor de kleintjes en ze hadden vredelievende rutige spelletjes. Soms moest er verhuisd worden en werd het hebben en houden ingepakt op elanden geladen. De tent, de kachel, het eten, de kleren, de doeken enz. En ook de kinderen. Er waren hangmanden aan twee kanten gevuld met hooi en zaagsel. Met hun blote kont werden ze erin gezet en gedwee vielen ze in slaap om zo 8 uur vervoerd te worden. Geen krimp gaven ze… Een schril contrast met de manier waarop wij op reis gaan met Chris. Het begint al met dat we ons zorgen maken over de reis, die spanning zal hij in ieder geval meekrijgen. En dan komt de tas met alle belangrijke dingen, hoe om te gaan met warme melk voor hem onderweg, luiers en doekjes organiseren en binnen bereik houden, genoeg beweging voor Chris, speeltjes en afleiding, aandacht en liefde, verdelen van de taken, evernredig en verantwoord… kortom maken wij er een heel festijn van. Chris is eigenlijk gewoon heel makkelijk tijdens het reizen. Wij als ouders zijn diegene die het moeilijk maken.

Soms piept hij even, maar meestal ligt hij stil in zijn maxi-cosi en slaapt wat of speelt met zijn nijntjes die over de maxi gespannen zijn. Uiteraard zijn de reizen nog niet zo lang geweest dat zal dus wel een beetje anders zijn.

We zijn nu met z’n drieën en dat is anders, dat merk je al bij het inpakken. De reis zal wel goed gaan, als we maar niet in de file komen, want dat vindt Chris niet leuk. Rijden is goed, stilstaan is stom. En op het vakantieadres zal het rustig zijn. Net als zijn ouders zal hij even nodig hebben om te acclimatiseren. Daarna zal het gezellig worden, dat is het tenslotte meestal.