De wereld van games is mij niet onbekend. Niet dat ik een specialist ben, verre van dat. Op mijn leeftijd ben je te langzaam, te weinig creatief, te traag in het leren en vooral niet gemotiveerd genoeg. Het enthousiasme waarmee ik die gasten “quake” of “Grand theft auto” zie spelen kan ik bij lange na niet bereiken. Eens in de zoveel tijd wordt er wel eens gegamed op school en heel soms laat ik me wel eens overhalen om mee te doen. Eventjes is altijd wel leuk, maar om heel eerlijk te zijn word ik al snel misselijk van ‘first person shooters’ waarbij je alleen een wapen voor je neus ziet en snel door de gangen moet bewegen. Ik ga dan voor de ‘headshots’. Dat is iemand van achteren besluipen en met een eenvoudig pistool door zijn hoofd schieten, voordat hij je gezien heeft. Ik zie niet zoveel lol in met het grootste radioactieve wapen iedereen killen, daarvoor ben ik ook niet snel genoeg. Mijn troef is dat ik misschien een beetje slimmer ben.
Nu het vakantie is heb ik de tijd om weer eens goed te investeren in mijn spelletjes. Sinds jaar en dag hoort daar SIMCITY bij en ik kies vaak een wat meer actiegericht spel uit. Dit jaar is dat Command & Conquer Generals Zero Hour. In het eerste spel moet je slim en hard zijn. In het tweede ook, maar dan komt de tijdfactor sterker naar voren. In spelletjes ben ik behoudend, voorzichtig progressief, niet te snel en hard van stapel lopen. Dat is in SIMCITY erg goed. In C&C is dat wat minder. Mijn basis (het is een strategy game) is altijd goed bewaakt en zelden komen er vijanden doorheen, maar veel van het speelveld heb ik dan ook niet gezien. Een oud leerling van mij die ‘überpro’ in Generals is (Go Marius) heeft me wel eens uitgelegd dat hij de andere basis infiltreert, en van binnenuit aanvalt. Superslim natuurlijk, dat wil ik ook kunnen, maar helaas ben ik zover nog niet!
Chris zit in zijn eigen games de laatste weken. Hij wordt onrustiger en rustelozer lijkt het wel. Voorheen kon hij in de box lekker pruttelen en spelen. Nu wil hij meer dan hij kan en dat frustreert. Ik kan me zo voorstellen dat in zijn kleine hoofdje een boel veel omgaat over het verkennen van de dingen om hem heen. Na 6 maanden alles waargenomen te hebben op zijn rug, vindt hij dat het wel eens tijd wordt om dit van een andere kant te gaan bekijken. Handig is dat hij zich nu zelf om kan draaien en zijn hoofd omhoog kan houden. Onhandig is dat hij niet altijd zelf terug kan draaien en dat hij op een gegeven moment zo moe is dat alles teveel voor hem wordt. Ook probeert hij met alle macht om 5 cm vooruit te kruipen, maar dat zit er ook nog niet in. Je hoort zijn frustratie in alle geluiden die hij maakt. Ik ben eigenlijk erg benieuwd naar hoe hij zijn wereld ziet en beleeft. Ik maak altijd overal een verhaaltje van, vooral van dingen die ik nog niet ken. Een soort van logische koppeling. Vroeger als kind deed ik dat ook erg fantasierijk en ik hoop dat Chris dat ook gaat doen. Ik bedenk me (maar dat zijn dus mijn verhaaltjes) dat Chris bij al die nieuwe dingen geheugenveldjes aanmaakt die hem helpen om een volgende keer makkelijker vorm te geven aan het nieuwe. Je hoort hem af en toe zingen en zeer geconcentreerd frunnikken aan iets wat hij nog niet kent. Hij is echt aan het ontdekken.
Laatst is er een onderzoek geweest naar de ontwikkeling van sociale vaardigheden bij gamers. Dat kwam uit dat zij veel minder sterk ontwikkelde sociale vaardigheden hadden en moeite hadden om interactie te hebben met andere mensen. Helaas zegt het onderzoek niet veel over de mate van gamer zijn en is er niets onderzocht over welke andere vaardigheden dan sterker ontwikkeld zijn. Volgens mij is dat ook erg interessant. Ik kan me bijna niet voorstellen dat Chris niet op een één of andere manier zal gaan gamen. Het voorbeeld zal in ieder geval doen volgen. En ik schat in dat in de toekomst games een onderdeel worden van allerlei activiteiten. Alleen denk ik ook dat er steeds meer creativiteit en interactie gevraagd zal gaan worden van gamers. In mijn idee zal een game niet meer een vastomlijnd verhaal zijn, maar zal de gamer dit zelf, samen met de andere gamers gaan invullen. Zie het een beetje als spelen met lego: Het zijn allemaal gekleurd blokjes, maar als je die gaat stapelen op een bepaalde manier dan gaan ze iets voorstellen waar je weer iets heel anders mee kan doen. Ik hoop dat Chis daar vol in mee gaat, vooral ook in het samen ontwikkelen.
Op dit moment is het echter nog maar een klein jongetje dat graag Teletubbies kijkt en vreemd genoeg niet erg gecharmeerd is van die rare stofzuiger. Ook kan hij slecht tegen hard lawaai als niesen of lachen van iemand die hij niet zo goed kent, maar daar staat tegenover dat hij enorm alert is en alles wil zien, horen en meemaken. Bij het consultatiebureau moest de mevrouw er zelfs om lachen toen Chris in het midden op zijn rug lag en elke keer zijn hoofd draaide naar diegene die aan het praten was. Misschien ben ik wel heel nieuwsgierig naar wat er in zijn hoofdje omgaat en ook wel jaloers. Mijn rijke fanatasie geeft mijn geen voldoening meer. Ik heb gamez nodig om me uit te dagen. En Chris heeft alleen maar een kraak papiertje nodig.
