Eergisteren was het eindelijk zover. Na de laatste twee weken voortgejaagd te zijn met nog meer last minute dingen dan van te voren voorspeld was, heb ik vrijdag te snel het pand verlaten. Op donderdag hadden we nog een top-overleg waarna er uiteraard weer werk gegenereerd werd, dat ik nog helemaal zag zitten. Alhoewel het gevoel van de laatste loodjes prominenter aan het worden was gedurende de week, leek donderdag nog niet op de dag-voordat-het vakantie-werd. Maar op vrijdag was dat totaal anders. Op donderdagavond heb ik nog zitten werken aan een speech voor het team en misschien voelde ik hem wel aan… ik schreef de speech helemaal woordelijk uit. Normaal een paar steekwoorden en dan komt de rest vanzelf wel en mijn keuze deze keer bleek de juiste te zijn. Toen ik vrijdag op het podium stond het team in te moeten gaan lichten over de manier waarop de medezeggenschapsraad in het fusieproces stond, voelde ik niet de vrijheid en uitdaging die ik normaal voel als ik voor een groep wat moet zeggen. Het leek wel of de cursus “spreken in het openbaar” die ik tussen twee opleidingen toen ik een jaar of 18 was, totaal geen effect meer had. Ik had geen basis achter de tafel, de microfoon voelde vreemd aan en ik kreeg geen contact met de zaal, iets dat me normaal allemaal prima af ging. Mijn uitgeschreven speech werkte daarom erg goed. Ik las voor, ik ging weer zitten en toen de bijeenkomst afgelopen was, ging ik moe en vervreemd naar huis.
Voor mensen die niet in het onderwijs zitten is vakantie vaak een moment van verplichte rust en mogelijkheid om eindelijk iets te doen dat ze het hele jaar al wilden. Voor onderwijsmensen is dat niet een ‘moment’ maar een ‘periode’. Er zijn mensen die alleen daarom al in het onderwijs blijven terwijl alle andere randvoorwaarden niet aan hun standaard voldoen. 6 weken effectief vakantie is een lange tijd. Ik neem me altijd een aantal dingen voor. Alles wat met werk te maken heeft zoals planners maken of nieuwe methodes bestuderen lijken heel belangrijk, maar na één dag vakantie verhuizen die naar de lijst der fabelen. De leuke dingen haal ik vaak wel: Minimaal 1 nacht de hele nacht gamen en echt even los gaan, een nieuwe truuk mezelf eigen maken op het gebied van PC’s, mijn websites verbeteren, vrienden zien, muziek maken, varen en deze vakantie wil ik ook leuke dingen doen met Chris. Ik ben een beetje jaloers op Martina. In de beginperiode heb ik de meeste zorg op me genomen en ik moet eerlijk bekennen dat dat een band geeft en daardoor een enorm goed gevoel. Die band is er natuurlijk nog steeds, maar ik zie hoe hij en zijn moeder samen van die dingen hebben, die ik niet heb. Als ik dat probeer krijg ik zo’n sociaal verantwoord lachje als resultaat, wat natuurlijk leuk is, maar duidelijk voelbaar anders dan de schaterlach die die twee produceren. Ik begin steeds meer die man van dat vlees op zondag te worden, als ik niet oppas. Maar goed, de fusie-fusie-fusie heeft ook vakantie, niet zo lang als de school dat heeft, maar ik reken toch op minimaal 4 weken quality time.
Chris vindt wandelen en om zich heen kijken erg leuk. Ik heb zelden zo’n alerte en beschouwende baby zien en dat zeg ik niet omdat ik zijn vader ben. Wij hebben een vakantie geboekt voor een weekje in de Ardennen met ook zeker het idee om leuk de bossen in te gaan met hem. Ik heb gemerkt dat een rondje Noorderplassen ook al heel leuk is met en voor hem, dan zal dit ook bevallen. en mij waarschijnlijk ook. Het zal in ieder geval rust-rust-rust geven.
