(sorry dat ik de laatste maand zo weinig verhaaltjes produceer, het einde van het schooljaar gecombineerd met fusie-fusie-fusie is een beetje killng of the mind. Over een week of drie is de rust er weer en kan ik weer meer tijd vinden om leuke stukjes te schrijven. Tot die tijd hou ik vast aan in ieder geval 1 verhaaltje per week)
Rekening houden met de omgeving is niet iets dat baby’s automatisch meekrijgen vanaf de geboorte. Eerder nog: als je mij voor de geboorte van Chris zou vragen wat baby’s zo doen, dan was het blijven hangen op huilen, aandacht vragen, schreeuwen en stinken. Gelukkig is dit doemscenario geen waarheid bij ons, in ieder geval is de beleving zeker niet zo. Maar de laatste weken denk ik wel veel na over “het samen”. Dat heeft ook te maken met de ontwikkelingen op school waarbij wij van leerlingen niet alleen verwachten dat ze samen kunnen en willen werken, maar ook dat daar ontwikkeling in is te zien, dat het resultaat gericht is en dat ze erover kunnen reflecteren. Ik zit steeds meer op de voet waarbij kinderen samen aan het werk gaan en al werkende een heleboel gaan leren, ook van het samen. Maar dat in deze levensfase (13-16)er niet zoveel te halen valt als het gaat over opschrijven wat je geleerd hebt. “Doen” is de leerschool, niet “erop terug kijken”.
Chris laat steeds vaker zien dat hij in contact wil komen met zijn omgeving. Een geluidje en daarbij een welgerichte blik naar wie dat geluidje bedoeld was, doet je smelten en daar leert hij natuurlijk weer van dat het leuk is om iemand te roepen. Hij heeft donders goed doorwie er in zijn omgeving is en wat hij daar mee kan doen. Ook de poes is al interessant aan het worden, alhoewel hij daar nog niet precies mee weet wat je er mee kan doen. Maar dat het beweegt, reageert en leuk is om na te kijken is al bekend. Dat proactieve is iets dat ik zoek in mensen, ik vind het dodelijk vermoeiend om altijd maar diegene te zijn die initierend, verzint, bedenkt… maar dat hoort er natuurlijk wel bij als je een baby hebt.
Maar wat nu als je twee baby’s naast elkaar legt? Op de dagopvang zal zoiets best gebeuren af en toe, alhoewel ik vaker zie dat ze allemaal een eigen hangzak, trappelplek, automatische wipper of box hebben. Waarschijnljk leert de ervaring dat baby’s bij elkaar vaak meer ellende oplevert dan leuk sociaal gedrag. Dat was onze ervaring de afgelopen paar keer met Chris’ zijn nichtje Fenneke ook.
Het is bijzonder om te zien dat twee baby’s (Chris is 3 maanden jonger) zeer bewust elkaar zien en wat van elkaar willen. Dat is waarschijnlijk dezelfde aantrekkingskracht die ze bij de teletubbies gevonden hebben. De geluidjes zijn veelal hetzelfde (rekening houdend met het dwingende van Fenneke dat zich ook vertaald in haar ietwat hardere stem), de bewegingen dagen een beetje uit, maar vooral elkaars speelgoed (het gras is altijd groener..) is het mooiste wat er is. Gisteren hadden ze allebei een kraakboekje dat in de eerste minuut al van eigenaar wisselde en na bestudering al gauw weer uitwissebaar was. Het was echt trekken wie het sterkst was.
Ik zie nog zoveel huilende gezichten voor me die in mijn geheugen zitten opgeslagen van kinderen die komen klagen dat het spel niet helemaal verloopt zoals zij dat willen. Ruzies komen daar uit, uitpraten, rekening houden met elkaar, lief zijn, accepteren dat een ander andere dingen wil, soms een beetje doordrammen, duidelijk zijn… Allemaal ter voorbereiding voor de grote boze wereld waarin wij een overleg moeten kunnen voeren met een vervelende collega, een dominante directeur, een doorzeikende autoverkoper. En dan heb je wat meer vaardigheden nodig dan een kraakboekje afpakken. Alhoewel de basis nog steeds hetzelfde blijft: Jij hebt iets dat ik wel wil en ik pak het van je af!
