Hoe noemt jouw kind jou? Ben je papa of mama of zijn daar ook koosnaampjes voor? Na de pedagogische discussie 20 of 30 jaar geleden mag je geen vrienden meer zijn met je kind, dus de eigennaam is out of order. Ik heb dat overigens wel eens met een collega (nu met pensioen) meegemaakt: op de vraag of hij dingen had waar hij niet zo blij mee was met betrekking tot de opvoeding van zijn kinderen, antwoordde hij dat hij het jammer vond dat zijn kinderen hem altijd met de voornaam aan hadden gesproken. Dat hoorde in de jaren 70: Gelijkwaardigheid, de lat naar beneden en benaderbaarheid van ouders omhoog. Ouders waren niet meer de mensen die je met ‘u’ moest aanspreken en waar je bang voor moest zijn, maar laagdrempelige vriendelijke huisgenoten waar je van mocht houden. Als reactie op de generatie ouders daarvoor sloegen ze mijns inziens iets door. Maar goed, gezien de hippie voorbeelden, de VOS-cursussen en de opkomst van een samenleving waar iedereen mee mocht doen (vrouw, gekleurd, gehandicapt) kan ik me wel voorstellen dat gewoon ‘Harry’ in plaats van papa logisch klonk. De term ‘papa’ was de referentie aan een instituut, ‘Harry’ een man die fouten kon maken en menselijk was.
Chris zegt trouw ‘papa en mama’. Soms met een toontje, maar veel creatiever dan dat wordt het niet. Toen hij een jaartje of 3 was kwam hij er achter dat ik ook nog anders heette: “op werk heet jij Philippe, toch papa?” En dat was waar. Koosnaampjes heeft hij ook niet echt bedacht. Met een iets zachter toontje kan hij de liefde of enthousiasme uiten, maar als de toon iets verandert gaat hij over tot verontwaardiging en boosheid. Bij die laatste emotie komt dan ‘stomme’ ervoor, maar dat mag niet: ‘stoute’ mag wel als grapje, maar ‘stomme papa’ klinkt iets te gemeend.
Een naam of aanspreektitel is van belang voor je relatie met die persoon. Soms zijn daarmee de bakenen meteen gezet, door het ontbreken ontstaat een nieuwe mogelijkheid tot het bouwen van een relatie. Zo is het handig om ‘dokter’ te zeggen tegen een figuur met een witte jas aan die consult houdt. Maar ik heb daar een hekel aan. Het zal wel mijn recalcitrante jaren 70 opvoeding zijn, maar gezag, op basis van functie is wat mij uit den boze. Respect begint overigens bij jezelf, dat probeer ik Chris mee te geven, maar dat is op dit moment wel een beetje een ver-van-je-bed-show voor hem. Misschien over een paar jaar.
En hoe gaat dat in de toekomst? Bij de opkomst van sociale media, chats, skype, facebook was er een tijd een trend dat je bekend was met je ‘nickname’. Maar dat lijkt nu meer te veranderen naar de incorporatie van online identiteit en offline identiteit. Mensen die niks te verbergen hebben zij wie ze zijn en dat maakt het in het ‘gewone leven’ wel wat makkelijker. Maar of dat zo blijft weet ik niet. Ik was 20 jaar geleden trots op de hackersnaam vlib (spreek uit vee-lib), die mijn leerling Antje Schuttel verzonnen had voor me. Op dat moment voelde ik me één van de cool-kids als leraar en meteen ging ik mijn online identiteit vormgeven. Een andere naam, betekent ook ander gedrag en dus een ander gevoel. Die fases zal Chris ook wel meemaken. Hoe je heet, of hoe je wilt heten en aangesproken worden, heeft te maken met de identiteit die je wilt aannemen. Op dit moment is papa prima voor mij, dat past wel. Chris trouwens ook…
Hi,
We wonen in Kockengen in een droomhuis met aan de ene kant water met een bootje en aan de andere kant weilanden met koeien. Kan hier geen foto met je delen zie ik. Kun je mijn e-mailadres zien?
Groetjes,
Antje