Het is me toch ook wat. Het meisje van anderhalf jaar oud dat wij nu in huis hebben stelt nogal veel eisen. Ik kan me niet meer goed herinneren hoe Chris was toen hij anderhalf was, maar zo dominant en aanwezig als Mijke was hij niet in ieder geval. Ze heeft een heel duidelijk beeld van hoe de activiteiten eruit moeten zien, wie wat moet doen, in welke volgorde, en vooral wat haar rol daarbij is. Daarbij vergeet ze nog wel eens dat zij maar anderhalf jaar oud is en nog een heleboel dingen niet kan. Het begint heel simpel met bijvoorbeeld dat zij altijd zelf met een lepel wil scheppen. Nu weet ik niet of je wel eens een kind van anderhalf met een lepel hebt zien scheppen… Het is in ieder geval erg vermakelijk, maar weinig efficiënt. Als het gaat over eten en voedsel naar binnen krijgen is het toch een stuk makkelijker om wat grotere scheppen zelf in haar mond te doen. Maar dat pikt mevrouw niet! Zij wilden lepel vasthouden en in haar mond doen en als je toch het lef hebt om de lepel af te pakken begint in eerste instantie heel hard te gillen, iets dat ze nog lang vol kan houden ook.
Natuurlijk proberen wij als ouders ons best te doen het allemaal in goede banen te leiden. We negeren haar bij tijd en wijle, complimenteren haar op de dingen die ze goed doet, proberen een grapje te maken als het weer eens uit de hand loopt… Ach zo proberen we van alles en de ene keer is dat effectiever dan de andere keer.
Het is altijd wel bijzonder hoe Chris hier in vaart. Een paar maanden geleden was hij zelf niet genieten en erg moeilijk positief te stimuleren. Maar volgens mij heeft zijn zus hem overtroffen en misschien is er een kosmische balans ontstaan. Dat betekent dat hij beter aanspreekbaar is en ook luistert als hij aangesproken wordt in zijn rol als grote broer. Een goed voorbeeld werkt bij de meeste mensen goed. De band tussen hem en zijn zus is ook wel bijzonder. Op een één of andere manier heeft Mijke bij ons veel te halen en kan ze dat dus ook uitproberen door zich niet altijd even prettig te gedragen. Maar bij haar broer is dat anders. Dat weet Chris ook donders goed. Het begint met het feit dat hij haar aan het lachen kan krijgen, en dan bedoel ik niet zomaar lachen. Ze kunnen schaterlachend over een één of andere stommiteit als kiekeboe of een raar geluid wordt vaak herhaald wordt over de tafel rollen. Dat is typisch we tussen deze twee is ontstaan. En daar kun je natuurlijk ook prima gebruik van maken. Want het is alsof je een kwartje in een apparaat gooit: “Chris wil je je zusje aan het lachen maken?” Waarop hij meteen zijn best gaat doen om grappig te zijn. Maar ook als ze samen aan het spelen zijn kan dat erg leuk verlopen. Zolang hij niet een hele mooie trein baan heeft gemaakt die Mijke elke keer kapot wil maken, kunnen ze lang met een bal spelen en stoeien op bed. Ik vind het fijn dat mijn kinderen dat samen kunnen, ik heb veel voorbeelden gezien waarbij dat niet op die manier kon in ieder geval.
Chris zit nu in groep twee. Dat betekent dat er iets andere eisen gesteld worden aan hem dan dat dat vorig jaar de situatie was. Het blijft natuurlijk nog kleuteronderwijs, veel spelen en een aantal ‘moet’ werkjes. In de klas zitten nu wat kleinere kinderen. Op één van de fietstochten die we na het eten op de elektrische fiets hebben gemaakt kwam het onderwerp “anderen helpen” naar voren toe. Meestal is het moeilijk om een fatsoenlijk gesprek met hem te voeren over iets van school. Meestal is het antwoord namelijk “ik weet het niet”. Maar toen ik hem vroeg hoe hij anderen aan het helpen was vertelde hij dat hij regelmatig kleine kindjes hield met de uitleg van het Dalton bord en met spelen. En toen ik hem vroeg waar hij goed in was toen gaf als antwoord “grappig zijn”. Dat is zeker herkenbaar. Ik weet nog dat ik met hem samen naar school toe liep en hij eigenlijk de hele weg klagerig en bozig was. Maar toen Emma in één keer in beeld kwam draaide hij om als een blad op de bon. Met veel energie ging hij meteen grapjes maken en rare geluiden zodat Emma ook moest gaan lachen. Het was grappig om te zien dat hij zo bewust kiest voor een houding bij de een en bij de ander.
Dat is ook altijd de gouden regel die ouders maar in hun hoofd moeten printen: als een kind zich bij jou misdraagt en vervelend is en de anderen zich prima, vrolijk en sociaal gedraagt wil dat zeggen dat je een goede opvoeding verzorgt. Tenslotte voelt het kind zich vrij en vertrouwd om zich te misdragen bij jou, en weet dat hij zich moet gedragen in ander gezelschap. En dat dat niet altijd even leuk is voor ouders, dat kan ik ook wel bevestigen. Maar op dit moment hoop ik dat Mijke snel over de gil-fase heen komt. Dat gaat namelijk door merg en been en is niet goed voor mijn trommelvliezen…
