Vandaag was het paasviering op school. Dat is erg leuk voor een kleine gozer. Alle kinderen kwamen op school met een pyjama aan en gingen op school ontbijten. De ouders kregen natuurlijk de boodschap etenswaren mee te nemen via een inschrijflijst.
En daar zaten alle kindertjes in hun mooiste pyjama. Helaas was ik vergeten Chris zijn knuffel mee te nemen. Alle andere kindertjes hadden wel knuffels bij zich, die hoorde tenslotte bij het slaapritueel. Maar goed, hij mocht een knuffel delen met een vriendinnetje uit de klas en dat maakt al heel veel goed.
Eigenlijk ben ik best een beetje jaloers. Deze jongen mag allerlei leuke dingen op school doen. Dat hoort natuurlijk bij groep 1. En ik denk dan vaak bij mezelf: wat zou er gebeuren als ik dit met mijn kinderen zou inzetten. Voor ik heb wel eens klassen gehad waarbij het heel goed mogelijk was om dit soort rariteiten uit te halen. Maar de huidige klas zal dat waarschijnlijk niet pikken. Het idee alleen al dat je op school in je pyjama komt… Het is echt een stap te ver.
In dat opzicht is het eigenlijk erg jammer dat je niet zoveel meer weet van wat er gebeurde in groep één of in onze tijd, de kleuterschool. Blijkbaar doen ze daar hele leuke dingen, maar ik weet er vrij weinig meer van. Ik kan op basis van foto’s die ik nog gezien heb, de verhalen van het spelen bedenken. Maar echt doorleven… Niet echt.
Ik kan het ook zien aan zijn gedrag. Als hij vertelt wat ze hebben gedaan, dan weet hij vaak een heleboel niet meer. Niet dat het niet belangrijk was?: Echt wel! Het was juist erg belangrijk wat daar allemaal gebeurde op school. Maar nu de situatie veranderd is, er is wat tijd verstreken en Chris is weer thuis is, zijn daar weer andere dingen die belangrijk zijn. Ik vraag me af of dit wel eens onderzocht is. Ik bedoel dan het vermogen om dingen te onthouden en te reproduceren bij kinderen van vijf. Er zit iets zorgeloos in zijn gedrag. Hij waait met de winden mee die op dat moment waaien en daarmee schikte hij zich soms naar de ideeën en de gebeurtenis. En even zo makkelijk als iets gebeurt wat niet zo leuk is laat hij het weer van zich afglijden. Het leven bestaat uit momenten die mogelijk onderling samenhang hebben, maar dat is niet echt noodzakelijk. De vaste rustpunten zijn natuurlijk thuis en school en een steeds belangrijkere mate ook vrienden om hem heen. Het zijn rustpunten en activiteiten, die hij steeds vaker zelf ook aan het opzoeken is. Hij wil graag een soort van dynamiek in zijn leven naast de rust om de dingen te doen die hij zo graag doet. Als hij bijvoorbeeld aan het spelen is met zijn autootjes en hele verhaal aan het verzinnen is wil hij eigenlijk niet door mij gestoord worden. Ik bemoei me wel eens met het spel door een vraag te stellen, maar dat is eigenlijk niet wat hij wil. Hij wil in zijn fantasie en met zijn autootjes de juiste keuzes maken. Dat is ook een vorm van rust.
Op dit moment is het ook wel prettig dat hij zelf zijn rust zoekt in zijn spel kan spelen. Dat heeft gewoon heel simpel te maken met het feit dat afgelopen weekend bij zijn wezen zwemmen en Mijke heeft daar een erg droge kuch aan overgehouden. En het resultaat is slecht slapen. Dus om 3:00 of om 3:30 of om 4:00 wordt ze wakker met een droge kuch en na wat gebrabbel vindt er vaak een poeplading plaats, die verschoond moet worden. Daarna is het feest, want mevrouw wil niet meer slapen. Martina en ik hebben elkaar meerdere malen moeten afwisselen, anders is het niet vol te houden.
Afgelopen nacht begon ze om een uurtje of 3:30 te mopperen maar beiden hadden we geen zin om uit te gaan. We hebben dat arme kind dus aan haar lot overgelaten. Het resultaat was dat na 3 kwartier zij weer vredig in slaap was gevallen.
En ik verbaas me erover dat Chris dan altijd gewoon blijft slapen. Een jaar geleden, toen zij geboren werd, klaagde hij over dat idee die zoveel lawaai maakt. En dat was natuurlijk ook zo. Maar al heel snel heeft hij geleerd dat haar geluiden niet altijd vervelend hoeven te zijn, hij hoeft er in geval niet wakker van te liggen. We hebben hem een paar simpele trucjes geleerd die ervoor zorgen dat hij niet van wakker hoeft te worden. Onder andere heeft hij nu een kussen in zijn bed dat hij over zijn hoofd kan doen als hij teveel lawaai hoort. Of hij dat kussen echt gebruikt op een zo’n moment, dat weet ik natuurlijk niet. In ieder geval is het geen groots drama meer. En na de les van gisteravond moeten wij misschien ook wat vaker het kussen over onze oren doen. Ik weet nog goed dat een van de adviezen van het consultatiebureau was dat je ook niet altijd maar moet leiden door het kind. Het kleine meisje is geen baby meer. Dat betekent dat zij ook al een beetje wat zelf kan. Maar om eerlijk te zijn kan ik niet wachten tot dat zij op een stukje groter is en veel zelf kan doen.
