Er verandert natuurlijk veel in het kleine leventje van hem de laatste tijd: Zus erbij, ritme verandert, school, vrienden, spelen, zwemmen, ga zo maar door. Kinderen zijn veel flexibeler dan volwassenen daarin. Bij een kind kun je verwachten dat met frisse energie de verandering tegemoet wordt gezien, maar bij een volwassene zie je vaak een grote weerstand ontstaan. Zeker als het niet één verandering betreft, maar een heleboel. Je moet er toch niet aan denken dat er ineens iemand in je huis komt wonen, dat je alle aandacht moet gaan delen en je je moet gaan aanpassen. Het is nogal wat.
Chris slaat zich er best doorheen. Hij vindt Mijke lief en wil graag aaien en er aanzitten. Ook is hij niet te beroerd om de wagen even te wiegen als Mijke aan het huilen slaat. Een week of twee geleden raakte hij nog in een klein paniekje als niemand de baby meteen stil ging maken, maar tegenwoordig is het een taak die hij ook op zich neemt. Ook vindt hij het niet erg om in de gang te spelen als het wat meer lawaai maakt en snapt ie dat hij soms even moet wachten. Hij is best slim.
Maar net zoals ieder mens heeft hij zijn eigen dingetjes. Van die dingetjes die je echt voor jezelf hebt, rituelen waar je geen ander bij kunt gebruiken, soms tegen het autistisch spectrum aan. Bij Chris ligt de grens van tolerantie bij de TV en filmpjes. Tijdens het auto spelen mag de baby best huilen, tijdens het voorlezen is dat ook niet direct een probleem, ook niet tijdens het computeren, maar niet als hij aan het TV kijken is. Hij kruipt bijna in de TV, dat is zijn heerlijke ‘alleen’ moment.
Laatst had hij net genoeg zijn best bij zwemles gedaan om de film ‘Fineas en Ferb 2D’ te verdienen. Na een half uur de cover bekijken en allerlei verhalen verzinnen wilde hij hem wel kijken. Mijke had andere plannen en Chris wist even niet wat hij moest doen. Boos worden, verdrietig, alles kwam langs zeilen. Tot ik het idee kreeg om hem maar de veel te grote koptelefoon op te zetten. En daar zat hij voor zijn eigen PC film te kijken. Geen krijsende Mijke die hem van zijn apropos kon brengen, maar een gelukzalige wereld met alleen maar film. Fijn voor hem, maar ik vind Fineas en Ferb eigenlijk ook leuk. Nu heb ik niet mee kunnen kijken. Ik zal er toch eens over na moeten denken hoe ik dat beter kan regelen, want hij begint Pokemon ook al leuk te vinden en daar kan ik ook vertier in vinden. Misschien is sociaal meekijken wel de oplossing of een ‘samen met papa’ activiteit. Ik moet nog een smoes bedenken.
