In Almere wonen we in een nieuwe woonwijk waar bij Noordwestenwind de vliegtuigen overkomen. Naargelang de sterkte van de wind en andere factoren vliegen ze hoger of lager. Af en toe zijn er van die dagen dat ze zo laag overkomen dat het erg veel lawaai geeft. Een 747 heeft 4 motoren die op vermogen tegen de 150 dB produceren op een paar meter afstand. Wij Abbingen hebben de idiote behoefte om veel kenbaar te maken aan de samenleving: omissies, beoordelingsfouten, verkeerd geïnterpreteerde feiten, prijzen en kortingen die niet volgens het boekje verlopen, noem maar op. Maar om een klacht over geluidsoverlast in te dienen bij Schiphol, moet je van goede huizen komen. Ten eerste moet je in een bepaald gebied wonen, anders geldt het niet als een klacht die bij Schiphol terecht mag komen. Ten tweede is het formulier erg uitgebreid. Niet even een melding van “vliegtuig, vrijdag 1 april 2011, 14:45, Noorderplassen Almere” maar de duur van het lawaai, de starttijd en de eindtijd, en als er meerdere keren vliegtuigen laag overkomen moet je dat elke keer helemaal invullen, plaats, gemeten geluidsdruk, visuele waarnemingen, soort vliegtuig, maatschappij enzovoort. Met andere woorden: het is niet in te vullen. Volgens mij is het eenvoudiger een film te maken en in een kort geding een eis neer te leggen. Wellicht is het nog rendabeler ook.
Door het laagvliegen en het lawaai is Chris in de loop der tijd wel aan vliegtuigen gewend. Martina is gek van vliegtuigen en dat enthousiasme heeft hij wel overgenomen. Behalve als hij in bed ligt. Na zijn ritueeltje van zakkie aan, melkie drinken met een verhaaltje, tanden poetsen en dan in bed, begon hij een paar maanden geleden met een uiting over dat hij een kussen over zijn hoofd wilde tegen de vliegtuigen. Natuurlijk heb ik hem verteld dat er geen vliegtuigen binnen konden komen. Maar hij mag uiteraard zijn Cars-kussen op zijn hoofd leggen als hij dat lekker vind.
Een week geleden begon hij met wat nieuws, iets dat me best bezig houdt mag je weten. Vlak voordat ik hem in bed wilde leggen zei hij dat “eerst de mensen weg moesten”. Ik vroeg hem waar die mensen dan zijn en hij wees in zijn kamertje. Dus deed ik hem voor met een handbeweging: “weg mensen” wat hij graag overnam. Een lachje erbij, even checken of er geen mensen meer waren, en hij ging vredig liggen. De angst in zijn oogjes is zo echt in dat kleine momentje. Ik schrok er een beetje van. De dag erna werden de mensen weer weggestuurd voor het slapen gaan. Vanavond stuurde hij er eentje naar links en de anderen de stad in. Ook een goede oplossing. Weer een kussen over zijn hoofd en het is al weer goed. Maar toch… Zijn alle kindjes een beetje bang? En heeft mijn kind geen paranormale Ghost Whisperer neigingen? Ik ben gelukkig nu erg nuchter, maar er zijn momenten in mijn leven geweest dat ik me nog kan herinneren dat ik doodsbang was van het donker en alles wat daar kon gaan gebeuren. Mijn veel te sterke fantasie maakte van gedachten, waarheden. Ik hoop dat mijn gozertje daarvoor behoedt blijft. Bang zijn is niet leuk. We hebben nog steeds een babyfoon in de kamer en de laatste week heeft hij een paar keer even gechecked of wij er nog waren. Dan riep hij dat zijn “sokken nog op de mat lagen”. Lekker belangrijk. Of dat zijn “Nijntje gevallen was”. Uit bed gegooid natuurlijk. Maar het maakt niet uit natuurlijk. Ik loop graag even naar boven om dat lieve koppie even te troosten en gerust te stellen. Ik denk als wij er maar nuchter onder blijven, de mensen niet veel kans krijgen.
