Het is heerlijk om dit bijna vierjarig jongetje bezig te zien. Hij wordt steeds zelfstandiger. Ook zijn staat om steeds beter zijn vragen te formuleren. Vandaag, het is echt zo’n zondag met van dat weer dat overal tussenin hangt, is hij aan het spelen met zijn Ikea trein. De Thomas en de Percy die hij met Sinterklaas heeft gekregen passen mooi op de rails. Dat maakt de set nog leuker natuurlijk. Uit zichzelf bouwt hij een rechte lijn, probeert er wat bochten in te verwerken, maar meestal leidt dit niet tot een mooie acht. Tijdens mijn werkzaamheden hoor ik dan ook ineens een stemmetje: ” papa wil je helpen?”. En als ik dan samen met hem een mooie acht bouw, nog wissels erin verwerk ook, zie je zo’n blik op zijn gezicht ontstaan dat dit het antwoord op zijn vraag was. Hij kan zo weer een halfuur doorspelen.
De digitale media van tegenwoordig is een welkome afwisseling. Een DVD aanzetten of de tv is natuurlijk redelijk passief, maar ook wel eens lekker als je moe bent. Dat geldt overigens zowel voor hem als voor mijzelf. Iets actiever wordt het al als hij achter de computer kruipt. Tegenwoordig zijn van die geweldige websites op de markt, waar een kind op een eenvoudige manier met een paar muisklikken al iets kan doen. De website van Nijntje is daar natuurlijk een bekend voorbeeld van. Maar zo zijn er ook veel spelletjes sites met bijvoorbeeld Dora. Als kinderen begrijpen hoe een muis werkt, zijn ze instaat om met deze websites om te gaan. En dan is natuurlijk een Apple computer makkelijker dan een Windows, omdat deze maar één muis toets heeft. Chris vindt het nog steeds ontzettend leuk om op de website van Nijntje te kleuren. Volgens mij is dit ook erg goed voor de ontwikkeling van de oog handcoördinatie. Ik zie dat hij steeds beter fijnmazig precies de muis op de plek kan zitten waar hij ook hoort. En ook als het fout gaat. Als hij rechts klikt waar hij eigenlijk links moet klikken ontstaat er bij de flash websites een ander schermpje. Hij heeft al geleerd dat hij dan op het kruisje moet klikken en dat doet hij dan ook. Die vorm van zelfredzaamheid is iets van de laatste twee maanden.
Weet jij nog wanneer je hebt leren typen? Eind jaren 70, misschien was het begin 80-er jaren, was er een opruiming op het kantoor van mijn vader. Bij ons in de gang kwam een enorm bureau te staan waarin een elektrische typemachine geïntegreerd was. Dat enorme bakbeest was niet te tillen, maar zo was de ‘moderne’ techniek. Ik had nog nooit een typemachine van mijn leven gezien. Al die toetsen met van die lettertjes spraken enorm tot de verbeelding. Eigenlijk weet ik niet meer zo goed of ik daar nu veel op getypt heb. Hij was vrij snel kapot. Ik weet dat later er een kleinere elektrische typemachine in huis kwam en een cursus van Scheidegger. Ik geloof dat mijn moeder, die in het onderwijs zat natuurlijk, blind wilde leren typen. Over alle toetsen zat dan ook een dopje, zodat je niet kon zien welke letter er op stond. Dat was de methodiek! Achter in het cursusboek stond de lay-out van de typemachine weergegeven. Ik weet nog dat die pagina van mij leidend was om zo te oefenen met typen. Ik had weinig behoefte aan blind typen, zeker ook niet aan 10 vingerig. Zo leerde ik mezelf erg langzaam aan om te gaan typen. Eerst met twee vingers, daarna drie waarbij het geëindigd is in een 4 á 5 vingersysteem, nog steeds overigens. En ik weet nog hoe blij ik was met typ-ex. En nog iets later kwam de eerste Atari homecomputer bij ons in huis. Daar zat een tekstverwerker op waarbij je hele zinnen makkelijk weg kon halen. Met een tape recorder konden de bestanden opgeslagen worden en later weer opgehaald. Mijn vader had een plotter erbij gekocht, zodat het getypte ook geprint kon worden. Toen wist ik al dat ik dat erg leuk vond. Het was ten tijde van mijn studie op de lerarenopleiding dat ik ook het grote gemak ervan ontdekte. Bij het maken van verslagen voor scheikunde zag het er niet alleen veel beter uit, als het hersteld moest worden was het ook veel makkelijker om de oude bestanden te bewerken. Studiegenoten van mij moesten dan alles weer opnieuw typen, of een aantal ouderwetse medestudenten moesten het weer opnieuw schrijven.
Kinderen van nu snappen al vanaf het begin wat computers zijn en wat je er mee kan. Het is ook een onderdeel van ons leven geworden. Chris kan al muizen, weet al dat je met een toetsenbord lettertjes kan schrijven. Dat doet hij dan ook graag. Op een oude laptop staan een paar spelletjes geïnstalleerd en open office. Hij weet nu al hoe je dat op moet starten (dat kijkt hij goed af tijdens het voordoen) en nagelang zijn mood gaat hij Winnie de Poeh spelen of lettertjes schrijven. Meestal willekeurig in rap tempo veel letters op papier, waarbij we hem verteld hebben dat hij de bovenste rij toetsen niet moet gebruiken. Stout als hij is doet hij dat eventjes wel, maar helaas voor hem loopt hij dan vaak vast zodat hij hulp moet vragen. Dan weten we meteen wat hij gedaan heeft. Maar even zo vaak drukt hij ‘per ongeluk’ ergens op en weet hij al waar een kruisje zit of een ‘annuleren’ zodat hij zelf verder kan. Een grote hobby is om grote en kleine letters te schrijven. Dat weet hij ook al in te stellen. En laatst …
“papa, hoe schrijf je Chris?”
“C H R I S, dat weet jij best”. Wij spellen samen met hem zijn naam en schrijven die dan op een blaadje. Cee Ha eR I eS, Chris!
“Hoe moet je dat typen, papa”
“zoek de lettertjes maar, dat kun je best.” En toen werd het even stil. Na een paar minuten riep hij me.
Knap hé?
