Deze vakantie waren we met de trein naar Trier gegaan. Even uit de drukte hebben we in een zijstraatje een patatje gegeten waar bovenstaande muurschildering op de pijler van een trap stond. Het lijkt meer dan het is, want het was eigenlijk maar een kleine muurschildering. Ik kon het niet nalaten hem even op de foto te nemen omdat hij zo mooi tot de verbeelding spreekt. Bij mij komen allerlei vragen op die gaan over de kunstenaar, en of het illegaal was, en waarom daar, en waarom dat, en waarom oranje, en hoelang staat die tekening er al? Eenmaal thuis zag ik de foto weer en besloot dat ik er graag een linnen doek van wilde laten maken, dat kost tegenwoordig ook geen rib meer uit je lijf.
Gisteren arriveerde hij. Meteen opgehangen en ik ben erg tevreden met het resultaat. Chris ook trouwens.
“vind je het mooi Chris?”
“Jah, … Meisje huilt”
“nee, dat denk ik niet. Ik denk dat het meisje luistert”
“Jongetje vertelt”
“Wat vertelt hij dan?”
“Mama kwijt”
“O, daarom is het meisje verdrietig.”
“Niet huilen meisje” hij strekt zich uit naar het schilderij.
“Ik denk dat ze mama wel weer vinden, denk je ook niet?”
“Mama ook…”
Dit zijn van die momentjes die ik graag koester. Zo’n schijnbaar wereldwijs mannetje dat even een fantasie loslaat over een muurfotoschilderij (wat is eigenlijk daar een goed woord voor?). Dan wordt zo’n fotoschilderij nog mooier.
