Is jouw ook opgevallen dat de reclame industrie zich richt op gezinnetjes van drie: vader, moeder en kindje. Blijkbaar is er een shift gaande, waarbij veel gezinnen kiezen voor máár 1 kind en dat soort gegevens moeten serieus genomen worden. Het is nogal een verschil of je een vakantie aanprijst voor gezinnen met een stuk of drie kids, en dus met voldoende slaapplaatsen. Vandaag zat ik ‘campinglife’ te kijken waar een enorm schattige camper werd getoond. Zo eentje waar een goede bestelbus omgebouwd was tot een volwaardige woonbunker met slaapplaats voor drie. En daarna kwam er een beeld van een stacaravan die je huren kon die 3/4 persoons was, met de kanttekening dat de 4e persoon het halletje kon liggen. Wij passen goed in dat rijtje met ons wat-de-reclamemakers-willen gezinnetje. Ons leven is daarop ook ingericht. Vroeger, ten tijde van de grote gezinnen van meer dan 4, werden kinderen bij elkaar in bed gepropt om te slapen als er geen ruimte was. Wij willen voor elk kind een aparte ruimte hebben, want anders ‘slapen ze niet’. Tenminste dat hebben we ons aangepraat. Da’s best wel lastig als je dat zo bekijkt, want het geeft enorme beperkingen in je doen en laten. Ik kan je zeggen dat ik het steeds bewonderingswaardiger vind hoe bijvoorbeeld José en Paul altijd gezocht hebben naar vrijheden in de dingen die ze met de kinderen deden. Nog steeds gaan ze met de woonwagen op vakantie en de kids in de tent, koken op een houtvuurtje en proberen een vakantie te hebben die bestaat uit mogelijkheden en niet uit beperkingen. Natuurlijk gaat niet alles in de interactie niet altijd goed, zeker niet als er andere gezinnetjes bij zijn of mensen die mee gaan op vakantie. Feit blijft dat uitgangspunt bijzonder is, ik kan het bij mezelf niet ontdekken.
Ik heb een nieuwe auto gekocht. De Peugeot was me te duur aan het worden, een slagschip voor de wegenbelasting en voor mijn maatstaven een diesel met een kolk in de tank, want beter dan 1:16 kreeg ik hem niet. De Mégane die ik daarvoor had haalde de 1:20 bijna, de 207 daarvoor spande de kroon met de 1:22 en zelfs mijn oude Passat haalde de 1:19 makkelijk. Nu heb ik een Ford Focus (Fuckus, zoals B&I zeggen) 1.6 TDCI, die volgens een ANWB test 1:25 haalde. Dat is me nog niet gelukt, alhoewel ik merk dat de lange afstanden erg zuinig zijn. De groene 4 sticker, die je in de Duitse steden nodig hebt om te parkeren schittert op de voorruit, het energie label A is op elke achtergrond aanwezig. Hij is ietsje kleiner dan de Peugeot, met name in de hoogte. Dus heeft Chris al een paar keer zijn kop gestoten bij het in de auto zetten.
De keuze voor een Focus was snel gemaakt, de keuze voor deze auto duurde wat langer. Ik zoek dit altijd tot op de bodem uit en surf het internet af, bekijk en bevraag dealers en handelaars naar mogelijkheden en maak dan een keus welke auto’s ik ga bekijken. De dag dat ik mijn Peugeot verkocht was ik al onderweg naar Alkmaar waar een mooie stond. 
Nu was er weinig onderhandelingsruimte en na een proefrit van ruim een half uur, had dit de auto kunnen zijn. Hij reed prima, goede bijkomende secundaire voorwaarden, wel veel steenslag, maar al met al geschikt. Maar het was de eerste. De verkoper was er vast van overtuigd dat hij hem wel zou gaan verkopen, maar het scheelde bijna €1000,= met een ander die ik gezien had en die wilde ik toch echt zien. Die laatste is het geworden, ook prima.
Vrijdag twee weken geleden, het was zoals altijd een papa-dag, kwamen veel zaken samen. De dag voor de vakantie was ik moe, zoals te vaak voor de vakantie. Chris speelde was, ik was wat duf aan het computeren toen de post in de bus viel. Met daarbij een brief van dat eerste autobedrijf. Ik dacht reklame, maar het was een snelheidsovetreding. Van de auto, die ik niet wilde hebben omdat hij te duur was, was een overtreding geconstateerd met een vaste cameraopstelling in een gehucht waar ik doorheen gereden had, van 8 km te hard. Als ik ergens sjacherijnig van kan worden is dat het wel. Als ik de auto gekocht zou hebben, kan ik er nog wel mee leven, maar dit was zo kansloos. Bij de brief zat de foto die gemaakt was van de auto. Ik kon mezelf net niet zien in de weerspiegeling, maar ik was het echt.
De brief had ik nog niet weggelegd of ik kreeg een telefoontje dat ik de functie waar ik op gesolliciteerd had niet had gekregen. Geen sterke argumentatie waarom niet, maar mijn eigen interpretatie was dat door mijn controversiele opstelling aan de andere kant van de tafel, de ondersteunende kwaliteiten die voor deze functie noodzakelijk waren niet werden herkend. Timing is niet mijn sterkste kant, duidelijkheid wel.
Dat was het moment dat ik even een stap terug deed. Ik betaalde de boete snel, deed de PC uit en ging met Chrisje wandelen. Dat is het fijne als je de mogelijkheid hebt om samen iets te doen. Chris vond het natuurlijk prima, die vindt tenslotte alle vormen van aandacht prima. En voor mij was het wachten op dat derde ongeluk, want ongeluk komt in drieën. Chris viel geen tand door de lip op de glijbaan, Martina kwam niet met een erg verhaal thuis. Naast een enorme hoofdpijn was er eigenlijk niet zoveel te melden. Dus heb ik besloten dat dat het derde ongeluk was, anders gaat de regel niet op.
