Vroeger dacht ik dat we van adel waren. Dat moest toch wel met zo’n achternaam als Abbing. Als iemand me vroeg waar de naam vandaan kwam vertelde ik graag het verhaal dat in de middeleeuwen er een burcht in een klein plaatsje in Duitsland stond waar ons geslacht vandaan kwam. Dat had ik verzonnen uiteraard. Maar in die tijd verzon ik wel meer. Zo was ik er vast van overtuigd dat in het vervallen kasteel dat we op de weg naar mijn oom en tante passeerden de tovenaar Koko woonde. Er was in die tijd niet zoveel verschil tussen fantasie en werkelijkheid.
Een aantal jaren later, toen ik graag in de atlas neusde om daar ook mijn fantasiën vorm te kunnen geven en namen bij stukken land wilde hebben, kwam ik het plaatsje “Abingdon” in Engeland tegen. Mijn nieuwsgierigheid werd nog sterker gewekt. Het zou natuurlijk maar zo kunnen zijn dat onze familie strijdend met de ridders van de ronde tafel hebben geleefd en dat onze Nederlandse tak ten tijde van de Tudors via Anna Boleijn in Nederland terecht was gekomen. Ik heb het geduld niet om dat allemaal uit te zoeken, maar elke droom of elk verhaal had wel echt kunnen zijn wat mij betreft.
Het lijkt dan misschien droevig dat ik nu zo’n 30 jaar verder ben en te horen heb gekregen dat de mijn oom Jos in zijn queeste naar de genealogie van de Abbing-en tot een zeker Jan Abbing ergens rond 1700 terrecht is gekomen en daar was geen helden epos over te melden. Daarna werd het een eeuw stil rond de naam doordat er allerlei branden waren geweest en rijksarchieven niet meer volledig waren. Vanaf dat moment kwamen er niet alleen namen, doopactes en huwelijksvoltrekkingen, maar ook brieven en foto’s. Tot negen generaties terug was er een foto van een stelletje Abbingen. Dat plaatsje in Duitsland bleek overigens wel te kloppen. Op een kadasterkaart van vroeger was een landje met de naam Abbing getekend, maar sprake van adel of andere spannende dingen was er niet. Daar moet je als genealoog ook volgens mij niet op kicken, want de kans dat een super belangrijke personage uit de middeleeuwen wellicht één van je voorvaderen is, is natuurlijk erg klein. Sterker nog, je moet uitkijken dat je in je zoektocht er niet achterkomt dat één van je familieleden in de oorlog van de wachttoren is gevallen, aan de foute kant dan wel te verstaan.
Vandaag was op initiatief van diezelfde oom Jos er een familiereunie van de familie Abbing Heemann, zijn ouders en logischerwijs ook de ouders van mijn vader. Ik heb er even over na moeten denken om er naar toe te gaan. De familie is groot en met slechts een beperkt aantal mensen heb ik vroeger contact gehad, maar de laatste 20 jaar was dat niet meer de situatie. Ik besefte me dat voor die andere familie dat ook zo moest zijn en dat maakte het makkelijker. Er waren nog twee redenen. Ten eerste heb ik wel goede herinneringen aan de Limburgse tak en aan de familie van Jos. Zijn zoon en dochter zijn een beetje van mijn leeftijd en als kind heb ik daar veel mee gespeeld. En ten tweede ben ik erg trots op mijn gezinnetje en mijn eigen stamvader van 2 jaar. Ik wilde de show wel meemaken.
Op een strategisch in het middelpunt van Nederland gelegen congresboerderij kwamen bijna 80 Abbingen bij elkaar. De oudste zoon van 84 geloof ik en de jongste van 8 maanden. De ooms en tantes herkende ik makkelijk. Het viel me ook op dat de neefjes en nichtjes nog redelijk bekende gezichten hadden. Niet allemaal, maar gelukkig kenden ze mij ook niet allemaal. De jongere garde kende ik natuurlijk helemaal niet. Ik heb met veel familie gesproken, veel van die ‘wat doe jij nu?’ gesprekken en dat was best leuk.
Foto: Astrid van Wijk Abbing
Chris was na een paar minuten alles aankijken helemaal in zijn element. Hij liep tussen de tafels door, Martina of ik er achter aan en zette zijn charme in om elke Opa en Oma om zijn vinger te winden. En alle Opa’s en Oma’s vonden hem natuurlijk geweldig. Het is natuurlijk een leuk jongetje met een leuke leeftijd. Het mooiste moment was tijdens een speech van oom Jos. Hij wilde zijn boek over de genealogie even wat samenvatten en in de luisterende stilte die er viel, voelde Chris zijn ruimte. Uit volle borst, met een duidelijke overtuiging, zette hij ‘Poesje Mauw’ in en wilde niet meer stoppen. Dat waren zijn 5 minutes of fame voor die dag. Voor de rest was hij zijn voorbeeldige zelf natuurlijk.
