Het was al een tijd geleden dat ik voor het laatst het Nijntje-flap-boek met hem gelezen had. Mijn rituelen van het slapen gaan wijken een beetje af van die van Martina, en dat mag op deze leeftijd ook best. Zij tuttelt wat meer met hem, hele lachsalvo’s komen van boven als die twee daar bezig zijn en ze leest vaak samen met hem het boek. Ik ben meer van de sobere kant: enerzijds het geloof in dat rust voor het slapengaan goed is en anderzijds heb ik na het avondeten zelf ook niet zoveel fut om uitgebreid nog even vanalles te verzinnen. Chris wil wel. Die verzint ze waar je bij staat. “Die, die, DIE!!!” wijzend naar muziek-Nijntje of een auto. En dus ook naar zijn Nijntje-flap-boek vandaag.
School is weer twee weken bezig, het voelt alweer als veel langer. Ik kan me de tijd als leerling nog zo goed herinneren waarbij ik weken na de grote vakantie nog het gevoel had dat gisteren de dag was dat we weer begonnen waren. Als beginnend docent maakte ik die fout ook. Langzaam aan beginnen om dan er achter te komen dat je tijd te kort komt, is niet handig. Daarom zijn mijn starts met leerlingen meteen efficiënt en doelgericht, zodanig dat ze precies weten waar ze terecht gekomen zijn. Ik hou niet van dat gewauwel, dat getrut. Natuurlijk is de sociale poot belangrijk, en natuurlijk moeten vakantieverhalen een plek krijgen. Maar waar leerlingen iets aan mij kwijt willen, is er ruimte genoeg na de les en dan kan ik best geïnteresseerd zijn. In de les zijn er zoveel activiteiten dat er regelmatig een zucht te horen is. En soms weten ze me natuurlijk wel te verleiden tot wat tijdverdrijf. Uiteraard weten ze dat ik graag vertel. Vooral als het gaat om de aanpak van problemen. Dan gaat zo’n bijdehand vragen stellen, zodat ik nog meer vertel. Echt goede groepen hebben meerdere mensen die elkaar afwisselen, maar dat gebeurde op de H/V vaker dan op het VMBO. Ze mogen van mij best even, ik heb het toch wel door.
Vanmiddag op mijn papa-dag had ik de tijd, of moet je eigenlijk zeggen, nam ik de tijd. Door de taken in de medezeggenschapsraad ben ik veel aan het bellen, mailen en regelen en daar is zo’n dag thuis erg geschikt voor. Als ik niet op pas, zit Chris de hele tijd voor de TV, niets te eten of drinken en vergeet ik de tijd. Vandaag was er om 11:00 uur even een brandje te blussen, dus Chris voor de TV met een Nijntje koekje en een fles diksap. En toen ik een uurtje later weer oog voor hem had, voelde ik me wat bezwaard. Nou, eigenlijk bezwaard en jaloers. Martina en Chris doen zoals moeder en zoon. Die twee zijn de laatste weken zo close. Ik ben steeds verder uit de picture geraakt, Chris zijn moeder is zijn alles. Als mama wegloopt, begint hij te huilen, zelfs als hij bij mij op schoot zit. Als hij bij mij niet meer wil drinken, dan slokt hij bij Martina alles op bij haar op schoot. Als hij pijn heeft zijn mijn kusjes niet genoeg. Grrrrr, als man heb je het maar zwaar. Op zo’n papa-dag is die moeder niet in beeld en is het makkelijker om ongestoord te genieten van elkaar. Maar als dan de keuze valt op belangrijke telefoontjes komt het beeld van de man die op zondag het vlees snijdt wel heel dicht bij.
Na zijn melk en fruit gingen we samen naar boven. Hij was nog steeds in zijn pyama, dat was lekker makkelijk. Luier, auto, eend, pingping en hondje wafwaf, meneer blauw kreeg nog een kus en toen begon hij “Die, die DIE!!!” naar het Nijntje-flap-boek. We kropen samen op de stoel en aangezien hij het boek beter kent dan ik, begon hij met aanwijzen en vertellen. We kwamen bij de boerderij en daar wees hij op een kip. “Gogel” zij hij en ik verbeterde hem “Nee, dat is een kip”. Maar dat was niet het goede antwoord. “Gogel” zei hij nogmaals wijzend. “Ja, een kip is ook een vogel” zei ik maar wijselijk, tegenspreken had niet veel zin. Daarna wees hij op de kip erboven en zei “Haan”, deze had een kroontje. En de kuikens waren ook weer “gogels”. Bijna alle diern kon hij opnoemen, ik hoefde er niet eens naar te vragen. Het vingertje ging door het boek, maakte flapjes open en de “vis”, “één” “krrr” en “oe” werden allemaal aangewezen. Ik was helemaal onder de indruk. Vanavond zal ik Martina eens vragen of hij dat bij haar ook zo goed doet. Ons jongetje is een praat-jongetje, dat heeft ie van mij!
