Ik heb een week lang nagedacht wat ik wil schrijven over de vakantie. Het zit me in de weg dat ik morgen weer zelf aan de slag moet, vandaar dat mij geen spontane inval komt. Zomervakantie voor docenten is zo lang, dat de start van het nieuwe schooljaar vraagt om een bewuste terugkeer. Maar in ieder geval wil ik je vertellen dat Landal Greenparcs ook grote huisjes heeft in Noord Duitsland en niet die altijd-te-kleine-hutjes; Dat het verkeer in Denemarken een stuk relaxter is dan in Nederland en Duitsland; Dat ik nog nooit zoveel Windows groene heuvels heb gezien; Dat zo’n 3 uur rijden meer dan genoeg is met een mannetje van anderhalf in de achterbak; Dat een DVD speler in de auto het nog een extra uurtje kan rekken.
Ik ben 1 keer eerder met vrienden in Denemarken geweest. Dat was in het jaar dat Bjorne Ris de tour won, het jaar dat mijn eerste vriendin eens ging kijken wat er buiten onze relatie te vinden was. Ik had mezelf voorgenomen om iets alleen te gaan doen, iets te doen waardoor ik op mezelf terug moest vallen. Deze vakantie was al gepland en we gingen met een Fiesta met dakkoffer naar Denemarken om daar een paar dagen samen op te trekken en daarna zou ik drie hele dagen doorbrengen in Odense, waarna we elkaar weer zouden treffen in Kopenhagen. Drie hele dagen, drie dagen van eenzaamheid, van eigen keuzes, van nadenken of mijn toekomst, van zwelgen in een gevoel van ongeluk. Ik kan je vertellen dat ik me nog erg goed herinner dat ik inderdaad niet echt met mezelf door de bocht kon. Ik wist echt niet wat ik doen moest, en besloot toen maar om dingen gewoon maar te doen, zonder de vraag of het leuk was. Daar kwam uit dat ik vele musea bezocht met de drie/daagse Eventir pas, ik alles zag dat Hans Christian Andersen achter had gelaten en dat ik een paar Denen ontmoette via het programma ´meet the Danes´. Deze twee mensen werkten beiden op een school, hij directeur, zij bevlogen docent Biologie (iedereen mag fouten maken). Ik had al wel eens gehoord over de progressieve manier van onderwijsbenadering, maar alles was waar. Als bevlogen student hoorde ik over 5 keer per jaar de natuur in, naar Zweden of Duitsland. En over klassen van 22 leerlingen maximaal. Leren in de vorm van ervaren, van meemaken en voelen en betrokkenheid. Sociale ontwikkeling die elke docent mee initieerde. Het moest wel, want de klassenleraar die meeging op de vele kampen, nam een stuk opvoeding over. Dat is wat anders dan een werkweek Ameland waar toch nog vele leerlingen het gevoel hebben dat het een spelletje is tussen ‘wij en zij’. De school zelf heb ik ook mogen zien en het was een verzorgd net gebouw. Ik had veel inspiratie opgedaan. Op de laatste dag kwam ik in het Hans Christian Andersen bornehjem nog een Ijslandse tegen die het leuk vond om zo’n vrijgevochten Nederlander te ontmoeten. Zonder dat daar wat vonkte was dat voor mij de ultieme afsluiting, zo’n gevoel van dat ik nog in de markt lag. De paar dagen Kopenhagen waren voor mij niet zo belangrijk meer, ik had mij doel bereikt.
Eigenlijk is vakantie niet per definitie iets dat je met baby’s moet doen. Het is goed voor jezelf om uit te vinden of je flexibel genoeg bent om met een baby in een vreemde omgeving toch de goede dingen kunt doen. Maar die kleine mensjes zijn op zoek naar een vorm van regelmaat, die bruut verstoord kan worden door het fenomeen vakantie. Ik ken helaas verhalen die grenzen aan een te verre vorm van egoïsme, waarbij de veel te jonge kinderen in de lease auto van Pa worden gegooid en in een noodgang wordt er naar een costa gescheurd, om daar ‘gezellig’ met z’n allen op het strand te bakken. Nee, we hebben het leuk, zolang de ouders het maar leuk vinden.
Chris is best wel makkelijk gebleken deze vakantie. De auto was volgens mij nog het ergste dat hij meemaakte, maar dat was eigenlijk ook best te doen. Elk vreemd nieuw bedje werd door Martina aangekleed met Nijntje, popje, schud-schud-Nijntje, ping-ping, meneer blauw en hondje wafwaf, waardoor er voor hem niet zoveel veranderde. Zelf op de tussenstations, hotelletjes waar we maar 1 nachtje bleven en met z’n allen op elkaar gepakt waren, sliep hij als een roos. En net als thuis waren de grootste drama’s als wij iets anders van plan waren dan hij en hij zijn spel moest onderbreken. Meneer heeft een sterke eigen wil.
Ik ben niet zo’n vakantie mens. Maar deze vakantie op deze manier is mij goed bevallen. We hebben redelijk wat rust gehad, genoeg gezien en we hebben samen dingen gedaan. Dat is erg belangrijk geweest voor ons allemaal.
