Na 20 jaar heb ik afgelopen maandag Jongetje laten inslapen. Hij was op. Uitgemergeld, chronische blaasontsteking, nierproblemen, hartruis, vocht achter de longen en flink uitgedroogd door het hete weer. Maar nog steeds een vriend. Je hebt van die katten die arrogant zijn, of afstandelijk, speels en agressief, kroelkatten die altijd op je willen zitten, katten die zich gehecht hebben aan het huis in plaats van aan de mensen, buitenkatten die alleen komen eten; Jongetje was een vriend. Hij had een zeer zacht karakter, alert op sociale interacties, waar hij overigens graag aan meedeed door mee te kletsen, vaderlijk, vergevingsgezind, ach zo heb ik mijn vrienden graag. Na 20 jaar heeft hij ook 4 lange relaties van mij meegemaakt, met alle ups en downs natuurlijk, een paar vluchtige, hij heeft me gezien toen ik blij was en verdrietig, opgewekt en depressief. En al die tijd was hij de stabiele factor waar ik aan gewend was en die ook aan mij gewend was. Als dat geen vriend is, dan weet ik het niet. Jongetje kwam vaak iets te dicht bij zitten, keek me aan (wat weinig katten doen) en als dat niet genoeg was pulkte hij voorzichtig met zijn poot aan mijn broek ten teken van aandacht. Dat, ondersteund met een zachte ‘mrrauw’, heeft me vaak terug doen dalen op de wereld op momenten dat het wat zwaar was. Het heeft daarom ook pijn gedaan om hem te laten inslapen. Alsof een stukje verleden met hem verdwijnt. Het verdriet is een berusting, het is goed zo.
Vrienden zijn in het leven belangrijk. Zo heb ik bijvoorbeeld sinds een paar jaar weer contact met een oude jeugdvriend van de middelbare school, die na een aantal omzwervingen in Nederland ook in Almere terecht is gekomen. Dat is bijzonder. Ondanks dat we allebei papa zijn, dus druk, proberen we de agenda’s vrij te maken voor wat ouderwets bier drinken, zoals we dat vroeger ook deden. Onze vriendschap is een herinnering aan het oude, waarbij we niet tegen elkaar moeten opboksen om te bewijzen wie we zijn, dat hebben we al gedaan jaren terug.
Op het consultatiebureau waar Chris zijn anderhalfjaarlijkse checkup had, werd de vriend-vraag ook gesteld: “Speelt hij met leeftijdsgenoten?”. Samen spelen doet hij niet. Chris speelt graag in de buurt van andere kinderen, vindt het enorm boeiend om oudere kinderen te bekijken, om te zien wat die doen, wat hij nog niet kan en pakt graag van andere kinderen speeltjes af. Zoals ik al eens eerder beschreven heb: Kinderen van deze leeftijd zijn qua spelen egoïstisch. Dat zal wel veranderen. De vraag van het consultatiebureau was dus niet zo goed, ze had moeten vragen: “speelt hij naast leeftijdsgenoten?”, dan was het OK.
Gelukkig ging Chris afgelopen zaterdag lopen. We waren bij een wip-kippenspeeltuin waar Chris de behoefte had om van de ene wipkip naar de andere te gaan. Maar… er was gras op de grond. Chris vindt het gevoel van gras tussen zijn vingertjes vies, naar, rot, vervelend. Dus stond hij op en liep hij ineens 4 meter naar de kip. Wij helemaal trots natuurlijk. Hij herhaalde het truukje nog een paar keer, alsof hij het al jaren deed. Hij is waggelig en nog wat instabiel, maar het ziet er niet uit alsof het net een paar dagen geleden is. Bij het consultatiebureau kreeg ik dus geen podologische preek, het enige twistpunt dat ze aankaartte was zijn uitslag van de hitte. Hij heeft mijn huid, dus bulten in de zon. De acceptatie van mijn analyse was ver te zoeken en ze pende driftig erop los. Voedsel, zonnebrand, zalf, kleding, wasmiddel, zweet, beestjes, alles moest bekeken worden van haar. In dat opzicht heb ik toch meer aan de reactie van Anne Fleur (die arts van het allergieonderzoek van Euro preval) die zei dat je van alles kon onderzoeken, maar ook kon afwachten tot het weer gebeurde en dan verder kijken. Dat is ook een onderdeel van het principe achter Ockham’s Razor: Wanneer er verschillende hypothese zijn die een verschijnsel in gelijke mate kunnen verklaren, wordt vanuit dit principe aangeraden om die hypothese te kiezen welke de minste aannames bevat en de minste entiteiten veronderstelt. (wikipedia) Dus denk ik dat mijn allergie ook bij Chrisje terug te vinden is, lijkt me erg logisch.
Het idee dat ik met dit super leuke jongetje nog jarenlang samen dingen mag doen, doet me goed. Natuurlijk is dat geen vriendschap, dat kan niet in een ouder-kind relatie. Daar zit een verschil in positie in die de zuiverheid van de vriendschap in de weg staat. Maar dat geeft niet, met de kat was er ook geen zuivere vriendschap. En dat leverde toch ook een prima gevoel op.
