In de westerse wereld is de trend van haasten een must geworden. Snel, sneller, snelst is de boodschap, maar aangezien ieder weldenkend mens weet dat dat commercieel gezien zijn vruchten afwerpt, is het voor de mens achter dit verhaal niet zo goed. Daarom zijn er tegentrends ontstaan als anarchisme en de hippies in de jaren 60 en 70, al snel gevolgd door ziektes als RSI en ADHD. De behoefte om alles een plaats te geven en in de veelvoud van bomen de weg door het bos te kunnen vinden, werd het volgen van therapie eerst gewoon en daarna een arbeidsvoorwaarde. De laatste jaren is het maatschappelijk verantwoord om samen met andere managers een weekend in een zweethut te gaan zitten of een holistische klankschalen workshop te bestellen op internet om zo weer geheel in staat te kunnen zijn om de vluchtigheid aan te kunnen. Je moet toch wat, zo lijkt het.
Chris heeft ontdekt wat “Nee” zeggen inhoudt. “Nee” betekent een keuze om iets naar je eigen hand te zetten. Dus heel schattig zegt hij met dat hoge stemmetje “nee, nee, nee, nee” of een hele lange zingende “neeeeeej” op momenten dat hem dat uitkomt. Als dat bijvoorbeeld bij het eten gebeurt, kun je 3 seconde later weer datzelfde hapje aanbieden dat gretig aangenomen wordt. Zijn “nee’s” zijn nog niet langdurig. Maar de implicatie van onze “nee’s” is bij hem goed doorgedrongen. Meneer heeft een eigen willetje en soms komt dat niet helemaal overeen met de werkelijkheid die wij voor ogen hebben. Chris kan dan echt een drama maken: Languit op de grond, gezicht naar beneden en gillen maar. Maar ook dat heeft een beperkte marktwaarde. Het ligt er een beetje aan hoe moe hij is, maar net zoals de fotosessie van hierboven, over het algemeen is hij binnen een paar seconde weer helemaal de andere kant op gedraaid. Bijzonder!
Hoe lang duren emoties bij jou? Of misschien moet de vraag zijn “hoe lang blijven emoties hangen?”. Het moet een nut hebben om geleerd te hebben om emoties lang vast te houden, want van kinds af aan is dat niet het geval. Chris maakt mee, voelt iets, maakt weer wat anders mee, voelt weer wat anders en dan kan er dus binnen 10 seconde twee totaal verschillende emoties te voorschijn komen. Chris leeft in het moment, in het nu. Er zijn wat factoren die wat langer bijdragen aan emoties, zoals honger, pijn en slaap, maar voor de rest is hij zoals hij op dat moment is. Wij volwassenen zijn in dat opzicht niet zo authentiek meer. Consistentie, voorspelbaarheid, gebalanseerdheid, gedragenheid, op kunnen vertouwen, zijn de waardes die sterk gelden. In onderzoeken naar goede managers komt naar voren dat dit het gedrag is van wat van een goede manager verwacht wordt en natuurlijk van een werknemer die graag carriére maakt. Maar iedereen kan op zijn klompen natellen dat hier iets in ontbreekt. De menselijke factor die een baby als Chris zo schattig en eerlijk maken, zijn in dit type managers niet te herkennen. Als je nu een écht goede manager hebt dan is deze in staat om veel authentieker te handelen, veel menselijker. Maar dan wordt de manager ook een leider en spreekt hij mensen aan.
Emoties moet je durven tonen. Vroeger vond ik kinderen eng, vooral omdat zij onvoorspelbaar allerlei emoties konden laten zien. De grootste angst die ik had was dat ik de schuld zou krijgen van een plotselinge huilbui. Maar misschien was ik nog wel meer bang voor dat ik niet meer zou moeten weten wat ik zou moeten doen. Nu ik zelf vader ben en het soms ook niet meer wist of met mijn emoties onder mijn arm liep, heb ik ook gemerkt dat je gewoon ook maar iets kunt gaan doen. Doe maar iets dat op dat moment kan en merk wat er gebeurt. Niet altijd komt het goede eruit, maar het is wel in het nu. Daar heb ik geen cursus boomknuffelen voor nodig.
