“Sommige kinderen lopen eerst voordat ze leren praten en anderen doen het net andersom”. Mijn goede vriendin Lisanne, moeder van een 10-jarige, die sinds kort op steenworp afstand van ons woont, weet het nog goed. Ontwikkelingen komen zoals ze komen en ze gebeuren niet tegelijkertijd. Bij Chris leek het erop dat hij wel erg graag wilde staan en lopen. Al vanaf maand 4 geloof ik wilde hij springen en die sterke beentjes van hem gebruiken. Dat hoorden we ook vaak van anderen die dat sterke kleine mannetje vasthielden. “nee, voordat deze 1 jaar is, loopt hij.” maar dat was dus niet waar. Ergens rond maand 8 kwamen de eerste bewuste klanken uit zijn mond en deze ontwikkeling won de stijd om die ander: Hij zal eerst leren praten.Ik ben er talig, Martina stukken minder. Opgegroeid in de Achterhoek, was Duits meteen een tweede taal. Engels lag ook meteen voor de hand van de TV dus dat gleed ook automatisch naar binnen. Frans daarentegen vind ik nog steeds kansloos, dus dat lukt me ook niet. Het enige dat ik echt mooi vind aan de Franse taal is een romantische vakantie aan een zwoel meer, met zo’n hele mooie Francaise die omfloerst “je t’adore, tu est magnifique” in je oor fluistert. Maar dat is een droom gebleven. Ik praat veel en gebruik ook veel woorden om te zeggen wat ik wil. Daarom praat ik ook snel, want anders kan ik al die woorden niet kwijt in een zin en ben ik bang dat mensen de aandacht verliezen. Het voordeel daarvan is dat ik ook weer makkelijk kan herhalen in andere woorden, wat in het onderwijs weer erg handig is. Chris pikt dat op. Soms zie ik hem denken en luisteren naar een conversatie. Hij brabbelt al veel, maar nazeggen is er niet bij, behalve makkelijke voor de hand liggende woorden: ‘papa’ en ‘mama’, de zeer geliefde ‘kijk’ als er iets boeiends te melden is, en tegenwoordig breidt hij em uit met iets van ‘kijkehkijkeehkaijk’ als het echt super bijzonder is. En van de week was er ineens ‘Theo’. Ik vroeg aan Martina wie Theo was, je kan tenslotte nooit weten, maar er is geen Theo. De klank is erg aantrekkelijk, maar wat het betekent weet ik niet. Gisteren kwam er ‘Thea’ bij, die kennen we wel, maar het zal wel uit hetzelfde toevallige vat getapt zijn. Ik vind zijn leuke gebrabbel erg leuk. Minder leuk zijn de krijsen en gillen die hij de afgelopen dagen had vanwege doorkomende kiezen (hij heeft er nu 3), maar ook dat zal aan zijn ontwikkeling bijdragen. Het schattigst is als hij aan het zingen slaat, tenminste zo zien wij het. Vaak in zichzelf gekeerd, spelend met een speeltje, gaat hij een beetje neurieënd geluid maken. Het is zo’n superventje.We wonen nu 4 jaar in Noorderplassen West. Leuke nieuwe wijk, veel water, grote patserige huizen (de onze niet hoor), echt een mooi opgezette wijk. Wij wonen niet aan de waterkant, daarvoor moet je veel geld hebben, maar hebben gekozen voor een woning met uitzicht op het bos. Nu zijn Almeerse bossen wat anders dan echte bossen. Alle bomen staan op een rij, wildgroei wordt niet getollereerd. Ze zijn ook niet te hoog, want Almere bestaan ook pas 30 jaar. Ons bos waarop we uitkijken is een meter of twee hoog en schermt ons af van de weg. Achter de weg ligt een gebied met hogere bomen en wat meer ‘spontane’ natuur. Daar waren we nog nooit geweest. Het is bijna beschamend te zeggen, maar ik ben er enorm vaak langsgereden in de auto, een paar keer doorheen gefietst, zelf een paar maal recreatief, maar nog nooit de moeite genomen om van de gebaande paden af te gaan en het bos in.
Een paar maanden geleden heeft Martina van ‘het Goed’ een rugdrager op de kop getikt. Die dingen zijn nieuw onbetaalbaar, dit was een erg leuk prijsje. Eén keer eerder hebben we het uitgeprobeerd en dat was al leuk. De derde lentedag van dit jaar nodigde uit om te doen wat we eigenlijk al veel eerder hadden moeten doen. Een goed uur banjeren door de aangelegde velden was leuk om te doen. Chris vond het ook bijzonder leuk. Toen we terug kwamen was hij doodop.En, O ja, weet je nog dat ik vertelde dat er een microburst overtrok? (zie hier verhaal 1 maart 2008) Vanaf de weg had ik al gezien dat enkele bomen omgewaaid waren, maar dit lijkt toch wel iets erger te zijn. Ik denk dat deze bomen al dood waren toen de storm zijn werk deed. Dat is wel vaker in Almere het geval. De groene Kathedraal, één van de landschapskunstwerken, is gemaakt van populieren die vanzelf na 30 jaar dood gaan. Beetje trieste kunst. Maar wellicht dat deze bomen zo’n zelfde lot beschoren zijn. Het ziet er in ieder geval erg post-tornado-achtig uit.
