Toen Chris leerde kruipen, ontstond een duidelijke drang van verkenning. Dat zal denk ik bij elke baby wel zo zijn. Het is fascinerend om te zien wat boeiend is voor hem. De zaken die wij gewoon vinden kunnen voor hem de wereld van verschil betekenen. Wij letten niet meer op structuur die je kan voelen, of smaak die je kan proeven. Misschien wijsgeworden door vele teleurstellingen pakken we niet alles meer op dat op de grond ligt en stoppen wij niet alles meer in onze mond. Daarmee loop je inderdaad minder risico, maar vermijd je ook sensaties. Een hoogleraar die zich zijn leven lang bezig had gehouden met polymeren (plastics) gemaakt uit suikers verklaarde dat hij het jammer vond dat de laatste jaren van zijn onderzoek er weinig promovendi met hem de nieuwe producten wilden proeven. Op de vraag of het een meerwaarde had, beantwoordde hij overigens dat dat meestal niet zo was, maar dat het een goede manier was om ook dit facet van het product te bestuderen.
Als goede ouders zorg je er voor dat de verkenningstocht zonder echte gevaren kan gebeuren. Onze electriciteit is niet meer bereikbaar, hij kan geen keukenmessen bemachtigen en over het algemeen zijn alle tafels zo goed als leeg. Maar in de categorie ‘ik heb liever niet dat je daar aan zit’ zijn de TV, DVD en afstandbedieningen niet makkelijk weg te werken. Als Chris rond aan het dolen is, moet je er bij blijven om hem een ‘nee’ te verkondigen als hij voor de zoveelste keer de UPC box een duw naar achteren geeft en probeer met een blokje op te TV te rossen. Hij kruipt namelijk vaak met twee blokjes of andere dingen onder zijn handen. Dat lijkt erg onhandig en dat is het ook volgens mij, maar het geeft een extra dimensie aan het voortbewegen. Geluid, gevoel, misschien zelfs extra krachtsinspanning kan ik herkennen, maar het nadeel is dat als hij bij de TV om hoog klautert, hij ook een blokje vast heeft. En dan is de verleiding groot.
Elk viesje op de grond krijgt van hem de aandacht die het behoeft. Minitieus bekijkt en bestudeert hij het, vaak met zijn vingertjes pluist hij het uit elkaar. En dan weer op naar de volgende uitdaging, er zijn er tenslotte veel meer dan wij bedenken.
Onze wijde wereld is zo groot als wij hem veilig willen zien. Details worden vergeten als de grote lijn belangrijker is. De beren die op onze paden komen worden zoveel mogelijk vermeden, of in ieder geval zorgvuldig benadert als er niet omheen gegaan kan worden. We hebben geleerd dat het niet zo effectief is om alleen maar overal in te duiken en de sensatie op te slurpen. Ik ben wel mensen tegen gekomen die dat vaker dan gemiddeld leken te doen en ik ben van een aantal van hen zeer onder de indruk geraakt. De meesten waren overigens manisch depressief of een variant daarop, maar dat maakt hen niet minder boeiend. Ik merk steeds vaker dat ik niet echt meer luister naar wat iemand tegen me zegt. een inschatting van lichaamshouding en de eerste woorden geven me vaak al genoeg info om de rest van het gesprek uit een geheugenmodule te tappen. Dat is niet goed, dat weet ik. Ik denk dat ik er weer aan toe ben om twee blokjes te pakken en al kruipend een nieuw terrein te verkennen. Ik wil wel weer moe worden van die nieuwe smaken en geuren, net zoals Chrisje.
