Toen ik klein was, keken we naar de ‘Sesamstraat’, ‘de berenboot’ en ‘Paulus de Boskabouter’. En dan ook nog eens sporadisch, er was ook geen 24 uur TV cultuur. Ik kan me mijn leeftijd toen niet goed meer herinneren, maar een aantal dingen staan me nog levend voor de geest: er zat een spanning in me, een afwachting van wat er zou gaan komen. Voordat de TV aan ging (je wist het nooit precies, het kon tenslotte ook zo zijn dat mijn ouders ‘nee’ zouden zeggen) broeide er een gevoel in mijn buik over de nieuwste ontwikkelingen in het aankomende programma. Ik wilde elke seconde ervan opslokken en weet dat ik ook droomde over de slecht bewegende poppen. Het is wellicht moeilijk om uit te leggen dat het verhaal niet eens het belangrijkste was, maar het feit dat daar een electronisch kastje mij aan het dicteren was hoe de fantasiewereld er uit zag, was een enorme uitdaging voor me. (Nog steeds ben ik overigens iemand die het interessanter vindt om een e-book reader aan de praat te krijgen, dan om een e-book te lezen.) TV was een kado, een extra, een verandering, een passie… er zijn bijna geen woorden voor te vinden.
In de loop der jaren zijn er veel dingen veranderd. Om te beginnen kregen we in de jaren 80 een kleurenTV. Er kwam ook commerciële TV, waardoor er ineens een heleboel meer mogelijkheden waren om te zappen in plaats van 3 nederlandse en 3 duitse zenders. En met de commercie kwamen er direct twee heel belangrijke niches om de hoek: Seks en kinder TV. Ik was al wat groter gegroeid in de loop der tijd. De kinder TV had nog steeds mijn aandacht. De tekenfilms van Disney, maar ook X-men en andere helden fascineerden me. Maar de seks TV was een manier om, buiten de porno-boekjes-op-de-bovenste-plank waar ik niet aan durfde te komen, maar wel stiekem naar keek, een enorme spanning op te bouwen. Ik weet nog dat er een ‘Emanuelle’ werd uitgezonden door Veronica of Veronique. Ik heb met mijn broer toen 5 minuten stiekem gekeken. Genoeg om de volgende dag met mijn vrienden op het schoolplein mee te kunnen praten. Het was eigenlijk net een flapteksten discussie; toen al lukte het me om mee te kunnen praten op basis van te weinig informatie.
Tegenwoordig kun je de TV de hele dag en de hele nacht aanzetten en is er van alles. Zeker de digitale TV is een oplossing voor elk gebrek. Ik heb nog wel eens van die dagen dat ik ’s nachts naar beneden ga om even wat te drinken en eten en dan kun je echt alles bekijken waar je maar zin in hebt. Voor Chris is het ook allemaal mogelijk en ik moet heel eerlijk bekennen dat de reden dat ik digitale TV genomen heb is om Nick Junior. Je hebt de wat stoerdere, voor grotere kinderen, Nickelodeon, waar ik zelf graag Pokémon op kijk en de variant voor kleine kinderen is echt iets voor Chris. Moderne media vergt een andere manier van omgang dan dat wij dat vroeger voorgeschoteld kregen. Je kan je bijna niet meer voorstellen dat er kinderen zijn die geen TV hebben. Maar het is bijna een waarde om in ieder geval paal en perk te stellen aan het gebruik van moderne media. Ergens is er nog steeds een cult of een schuldgevoel waarbij er gerefereerd wordt aan dat kinderen buiten moeten spelen met FSC goedgekeurd houten speelgoed, samen met andere kinderen en dat jij als ouder daar stimulerend, jezelf opofferend een actieve rol in speelt. Ik ben af en toe erg makkelijk merk ik. Maar het duurde wel even voordat ik over mijn eigen schuldgevoel en aangepraatte waarde heen kon stappen. Soms zet ik Chris lekker voor de TV op zijn zit-beer en laat hem kijken naar ‘Dora’ of ‘Diego’ of (mijn favoriet) ‘wonder team’. Maar van daaruit gebeuren wel een heleboel dingen: Samen zingen als de leader wordt gespeeld, antwoord geven als de tekenfim er om vraagt (dat doen ze namelijk een aantal maal, waarbij Chris al dapper een brabbel teruggeeft aan de vragende Dora), aanwijzen en dan zeggen “KIJK!” levert altijd reactie op. En na alle uitzendingen kun je samen een kleurplaat maken en de namen van de karakters benoemen. Zo verbaasde hij me laatst bij de tekenfilm ‘Kai-lan’ waar hij spontaan ineens “Tony, Hoho en Nunu” (is eigenlijk Lulu, maar de ‘l’ wil nog steeds niet lukken) zei. Hij pakt meer op dan ik voor hem bedenk.
Volgens mij is het nog steeds erg belangrijk om dingen met je kind te doen. Een TV is niet slecht, een computer is niet bedreigend. Moderne media geeft andere mogelijkheden en vergt dus aanpassing van diegene die daarmee omgaan. Ik zie het als mijn taak als opvoeder om hem niet alleen die keuzes te laten maken en dan ooit verknipt eruit te laten komen. Daarom zing ik graag met hem die leader liedjes, ga ik graag met hem op de bank zitten en kijk ik met een arm om hem heen naar het ‘Wonder Team’ waar een cavia, een schildpad en een kuikeneendje diertjes in nood redden. En als hij heel soms moet huilen om iets dat voor zijn ideeën niet plaatsbaar is, dan voel ik me nog beter om hem te troosten. Er is geen beter moment om een band te bevestigen dan in geval van een crisis.
Dat je dit nog weet! Samen naar Emanuelle kijken. Ik herinner me wle dat we een zwart wit tv hadden. Met draaiknoppen, dunne met ribbeltjes. Later een bruine, met 12 knopppen met ieder een groen lichtje. Een kleuren, echt waar!