Toen Chrisje geboren werd sneeuwde het. De volgende dag was het al weer weg, maar het voelde wel speciaal. Ergens was mijn overtuiging vorig jaar dat de echte kou niet vaak meer voor zou komen vanwege het veranderende klimaat. De afgelopen dagen bewijzen natuurlijk het tegenovergestelde. Nederland staat weer op zijn kop. Schaatsen is geen sport meer die op binnenbanen plaatsvindt, maar een volkssport waar vrije dagen voor opgenomen wordt. Bij ons in Noorderplassen West zijn grote gebieden dichtgevroren, zodat er een redelijke afstand geschaatst kan worden. Dat merk je aan de hoeveelheid verkeer, de manier van parkeren en de vrijheden die mensen zich permitteren om hun geluk te verwezenlijken. Vlak bij het nog aan te leggen zonne-eiland is een kleine plas waar de mindere waaghalzen graag willen schaatsen. Maar vervelend genoeg is daar geen plek om je auto neer te zetten. De berm biedt uitkomst, maar als die vol is, dan gebeuren er rare dingen. Gisteren probeerde iemand de auto midden op de weg te parkeren, zijn kinderen uit te laden en toen ik duidelijk maakte dat ik er niet langs kon, kwam de bekende vinger te voorschijn. Hoe kon ik het ook in mijn hoofd halen om zijn geluk te bederven!? Toen achter me een rij van auto’s ontstond die begon te toeteren stapte de man boos in, een huilend kind achterlatend in de berm, startte de Ford explorer, en piepte weg, om hem 100 meter verderop glijdend in de berm te parkeren. Het was niet zo moeilijk, het duurde alleen even voordat hij na kon denken.
Nederlanders kunnen aan niets anders meer denken of over praten: Eindelijk weer een NK marathon schaatsen op natuurijs, auto’s starten niet meer door kapotte accu’s, de wegenwacht draait overuren, Limburgse watermeters vriezen kapot, ongelukken vanwege de gladheid, het ZOAB laat zijn deklaag los door de vorst, gevoelstemperatuur is een gewoon woord geworden, alhoewel he duidelijk is dat er geen elfstedentocht komt, spekuleert iedereen er over en wie gevallen is tijdens het schaatsen mag nog langer genieten van dit kadootje. Kortom: de kredietcrisis is verder weg dan ooit.
Vandaag zijn we met z’n drieën wezen wandelen. De plassen waren vol met allerlei recreanten. Ver de plas op zag je nog een paar doorgewinterde toerrijders. Het is een drukte van jewelste en we hebben alledrie onze ogen uitgekeken. Ook was er een wak vlak bij de kant waar alle lokale eenden, waterkippies en zwanen gebroederlijk en vredig in de kleine hoeveelheid water rondpoedelden, zonder ook maar 1 onvertogen woord of gebaar. Een voorbeeld voor de boze golf-rijders die scheldend hun familie naar het ijs drijven om daar GEZELLIG een zondagmiddag door te brengen.
Voor zo’n baby als Chris is alles nieuw. En dus ook leuk, want Chris vindt alles wel een beetje spannend en uitdagend. Alhoewel je wel kan zien dat hij erg gericht is op de reactie van Martina of mij. Geheel volgens het boekje merkt hij het nieuwe op en peilt hij heel snel onze reactie. Natuulijk lachen wij bij het meeste en dat Chris dan ook.
Ik heb nog een paar dromen op dit moment in mijn leven en één van de meest vergezochte is een windmolen park bezitten. Dat is ontstaan toen ik een jaar of 15 was en me steeds meer ging realiseren dat de wereld waarin wij leven niet altijd zo vrolijk en positief is. Het begon bij mij met nachtmerries over de bom. In de jaren 80 was de koude oorlog nog volop bezig en de angst reëel. Maar al snel realiseerde ik me dat ik daar niet zoveel aan kon doen. Ik had gedemonstreerd tegen Kalkar, op de Dam achterna gezeten door een hondekop op een paard alleen omdat ik dat paard een vriendelijk tikje tegen zijn onderlip gaf en had principieel gespijbeld voor de lokale bijeenkomst in Silvolde tegen kernwapens. Maar dat alles had niet gebaat en vanaf dat moment ging ik me drukker maken over het milieu. Zuinige brommers, auto’s die weinig diesel verbruikten, lagere snelheden, ecologisch verantwoordde houtkachels passeerden allemaal de revue. Dat alles met het idee in mijn achterhoofd dat ik denk dat we met z’n allen best ervoor kunnen gaan zorgen dat we van alternatieve energiebronnen gebruik kunnen gaan maken, zonder dat alles nu drastisch moet gaan veranderen. Ik weet niet of het de leeftijd is die ik nu heb, het feit dat ik getrouwd ben en een knulletje van 1 jaar onder mijn hoede heb, dat ik scheikunde geef aan VMBO leerlingen en ik het als een opdracht zie om hen een besef mee te geven dat ze na moeten gaan denken over hun keuzes op milieugebied, ik denk steeds vaker aan de keuzes die ik bijna kan maken. Ik zou heel graag een paar zonnecellen willen aanschaffen. Maar die krengen zijn toch nog best wel duur. Niet iets dat even snel aangeschaft kan worden door mij. Maar het idee dat ik tegen Chris kan zeggen dat ik die dingen voor hem gekocht heb, doet me wel wat. Nog mooier zou het zijn als er dan een kleine windmolen naast kan komen te staan en een systeem dat werkt op aardwarmte, maar dat mag niet van de gemeente Almere. Zelfs Jorritsma mag dat niet. Nou denk ik niet dat ik mijn leven lang in Almere blijf, dus zijn er wellicht kansen bij de volgende stap. Ik wil wel graag het goede voorbeeld aan Chris gaan geven, een duurzaam voorbeeld.
