Bij mij duurt het inpakken voordat ik op vakantie ga altijd enorm lang. Ik begin ook al dagen van te voren om mijn spullen bij elkaar te verzamelen en elke keer als ik weer wat bedenk dat ‘wel erg handig is’ kan ik dat in die tas gooien. Mijn stress loopt dan ook enorm op elke dag dat het vertrek dichter bij komt. Steeds vaker denk ik aan wat ik aan het vergeten ben en ik kan je vertellen dat dat heel weinig oplevert. En als dan eindelijk het moment van vertrek daar is, geef ik alles over en berust me in het feit dat, als ik iets vergeten ben, ik het altijd nog kopen kan. en vanaf dat moment wordt het rustig.
Toen Chris een week geleden naar het ziekenhuis ging was ik snel gepakt. Ik herinner me nog goed dat de verloskundige beneden zat op de bank met Chris en zei dat ze liever wilde dat we naar het ziekenhuis gingen, voor de zekerheid. Ik was op dat moment al virtueel bezig met die tas voor hem inpakken. In de haast en zorgvuldigheid heb ik gewoon zijn kast open gedaan en van elk stapeltje de bovenste 3 artikelen gepakt, in die tas gedaan en toen was ik, tevreden en klaar. In het ziekenhuis kwam ik er achter dat ik gelukkig wel rompertjes meegenomen had, maar ook 3 mutsen, hydrofiel doeken en pakjes. Die laatsten had ik óf niet nodig óf had het ziekenhuis in overvloed. Ach, ik was de vader die meeging en ik geloof dat niemand er iets van vond.
Het inpakken voor vertrek naar huis ging al dan niet nog sneller. Ik groette de verpleegkundige die voor Chris zorgte en pakte zijn kastje in een flits in, spenen erbij, flesjes mee, ik twiojfelde nog over een pakje billendoekjes dat ik steeds gebruikte bij het verschonen, maar dat vond ik wel erg goedkoop. Thuis had ik een megapak in de aanbieding gekocht. Ik kreeg wat papieren in mijn handen gestopt terwijl ik Chris in zijn maxi-cosi hees en toen bleek dat ik te snel ging. De verpleegkundige kondigde aan dat ze nog een recept tegen zijn spruw wilde meegeven, maar dat de dokter dat nog uit moest schrijven. Ik zei dat ik het wel op de weg naar buiten op zou pikken, maar dat keurde ze met een frons af. Ze zou het zo wel brengen.
Op school hebben we 10 minuten gesprekken met ouders. Dat zijn net te korte gesprekken die net nergens over kunnen gaan. Maar de kunst is om de gesprekken goed te beginnen, meteen een sfeer neer te zetten en vooral je bewust te zijn van allerlei eind zinnen, afsluiters. Ik kan je vertellen dat ik daar goed in geworden ben.
Per saldo ging ik met Chris in de Maxi cosi, de grote oranje tas en het recept 3 minuten later het ziekenhuis uit. De dokter wilde eigenlijk nog dit en ook nog even dat, en of ik… Die 10 minuten ervaring paste perfect. Zij een goed gevoel en ik de deur uit. Ik heb echt niks tegen het ziekenhuis en de verzorging, maar ik wil graag opnieuw met mijn kind thuis starten. Ze roepen allerlei dingen over binding van zuigelingen en alhoewel ik net zo goed moeites heb met mensen die beweren dat er energievelden tussen wezens zijn, ik weet ook dat bewijzen soms moeilijk is voor iets dat je weet dat er is.
