Philippe, Author at Chris Abbing

Dag 9 (12 januari 2008) Adviezen

januari 12, 2008januari 14, 2008 Philippe 2 reacties

Natuurlijk hebben ze wisseldiensten in het ziekenhuis, elke keer opnieuw komt er een andere mevrouw die heel vriendelijk de manieren van het ziekenhuis uitlegt. Gisteren had ik zo’n gesprek met een duidelijk zeer ervaren verpleegkundige die me wilde uitleggen wat het schema van voedingen was van het ziekenhuis. Ik luisterde naar wat ik al wist, maar begreep toen pas wat ze eigenlijk wilde zeggen: Mijn zoon moest geïnstitutionaliseerd worden. Ordnung muss sein, dus niet om half één de voeding, maar gewoon om 12 uur. Die baby’s moesten maar eens even gaan wennen aan dat fenomeen. De afdeling rondkijkend zei ik tegen haar dat het ook wel erg vervelend moest zijn als je twee hele baby’s moest verzorgen met drie personeelsleden en dan ook nog flexibel moest zijn. Daar moest ze wel om lachen, vooral ook omdat Chris zelf aan het aangeven is wat hij wil! Da’s een goed teken. De verhoging was nog steeds, maar het mannetje is steeds levendiger aan het worden wat Martina ook merkte toen ze vandaag even naar haar zoon kwam kijken. Het is geen zieke baby meer, maar helaas moet hij wel 7 dagen blijven vanwege een te hoge (iets met een C) waarde.

Luiers verschonen is trouwens ook een gebied voor adviezen. Hoeveel manieren er zijn om er voor te zorgen dat deze pissert niet alles bewatert is onvoorstelbaar. En vooral, dat zal ik je zeggen, is het leuk om te zien hoe ik als man goedbedoelde en strenge adviezen krijg. Mijn methode van het doekje erop vind ik eigenlijk steeds beter worden.

Dag 8 3/4 8-1-08 Nog steeds in het ziekenhuis

januari 12, 2008februari 7, 2008 Philippe Een reactie plaatsen

Koorts heb je bij 38 en meer en gelukkig was er bij Chris sprake van verhoging. Veel beter om te zien was dat het mannetje wakker te maken was en dat de oogjes, net als een paar dagen tevoor helemaal open gingen. Een voorzichtig huiltje, toen ik mijn hand op zijn borst legde en tegen hem sprak. en daar ging het mondje open ten teken dat er wel weer wat in mocht. Ik maakte hem wakker, praatte tegen hem en raakte hem aan. Hij reageerde prima en actief.Van vele kanten kregen we complimenten dat het heel goed was dat deze man naar het ziekenhuis was gebracht. Daardoor was de infectie niet verder gegaan. Maar ik wil toch wel graag weten wat er aan de hand is. Dus vele vragen stellen: ruggmerg vloeistof afgetapt dus een vermoeden van menigitis. Maar stoppen na drie keer mislukt wil zeggen dat het vermoeden niet zo sterk is. Eerste dosis anti-biotica was ook volledig gericht op bestrijding van hersenvliesontsteking, nu kreeg hij een andere cocktail. Plasbuis ontsteking, iets met zijn longen, darmen, huis, luchtwegen, tong… Mij werd verteld me voor te bereiden op een neonatale infectie. eigenlijk, bedoelen ze dan ‘we weten het niet precies, maar het kost teveel moeite om het uit te zoeken’. De verloskundige zei nog dat het vaker voorkwam bij baby’s die in het ziekenhuis geboren werden en dat zet je wel aan het denken

Dag 8 1/2 11-1-08 In het ziekenhuis

januari 12, 2008februari 7, 2008 Philippe 1 reactie

Voor een vader is dat moeilijk, maar voor een moeder volgens mij nog veel moeilijker. Wij mannen hebben geen last van die hormonen die er voor zorgen dat je je nog meer aan een kind hecht. Wij kunnen kijken en beoordelen, handelen en bedenken, dat dit vanuit een medisch perspectief gebeurd en dus goed is. Na zoveel nachten met Chris doorgebracht te hebben is het natuurlijk mijn mannetje geworden. Je went al aan mekaar leert elkaars eigenaardigheden kennen en zoekt een modus vivendi die de beide neuroses complementeert. Dat is fijn en intiem. In het ziekenhuis vroegen zo tijdens de onderzoeken of de ‘pink van vader’ even geleend kon worden tegen het huilen en de ellende van het mannetje. Als man zijnde deed ik dat en wurmde me tussen de doktoren, verpleegkundigen en co-assistenten. Maar als vader was het toen niet leuk meer. Bloed aftappen deed pijn, urine uit je blaas drukken is rot, nog een hielprik, infuus aanleggen in die kleine aders van je. Zo’n diepe ellende om die verdrietjes te zien en ik mijn pink in zijn mond te duwen, die niet meer gegrepen werd. Ik ben toen maar weggegaan, want mijn oestrogeen begon de overhand te nemen. Dat intense verdriet en pijn…

Ik was trots dat Chris de dokter en de daarna de verpleegkundige onderplaste. Daar had ik ze voor gewaarschuwd, maar daar hadden ze te weinig op gelet. Ik voelde me een beetje gniffelen als ervaringsdeskundige met deze rondpisser. Na de eerste onderzoeken kreeg hij van mij het flesje en omdat hij ziek en moe was ging het niet van harte naar binnen.

Dag 8 11-1-08 Naar het ziekenhuis

januari 11, 2008januari 12, 2008 Philippe 1 reactie

Sinds de krampjes zijn mijn nachten kort. Dat is lastig, maar je raakt er ook al weer aan gewend. Van verschillende kanten (Oom Hans, mijn broer Joep, en een neef Michiel onder andere) krijg ik de berichten dat het allemaal zo hoort en dat je er vanzelf aan went, zo niet dat het in ieder geval eindig is. Na een paar weken is de boodschap slaapt hij wel door.Vannacht was hij verbazingwekkend stil en rustig. Ook werd hij niet wakker om de 3 uur ’s avonds, dat ik de hoop had dat hij misschien wel wat rust in zijn darmen had gevonden. Om half elf voeding om half één schrok ik wakker van een paar huiltjes en toen ik hem verschoond had, zag ik dat hij eigenlijk nog een uurtje slapen moest. Om twee uur gaf ik hem zijn fles die hij met moeite dronk, slaperig, net zoals hij in het begin was. Ik was ook slaperig. en toen was het ineens vijf uur en ik was blij dat hij zo stil was geweest. Sinds lange tijd had ik een paar uur achter elkaar geslapen. Ik haalde hem uit zijn bed en ging hem verschonen. Pies en een beetje poep. O ja, ook nog even tempen, want dat was ik in alle slaap om twee uur vergeten.Het is eigenlijk wel jammer dat ik niet alles weet, maar waarschijnlijk daarom zijn er ook zoveel mensen die zich bezig houden met het welleven van mijn kind: Kraamverzorgster, verloskundige, huisarts. Chris was 38,7 en zover ik wist kunnen kinderen ineens heel koortsig worden. Geen reden tot zorg, ware het niet dat ik ergans had zien staan dat ik iets moest doen als hij te heet was. Even lezen en daar stond: >38,0 verloskundige bellen.En dan gaat het ineens snel. Ik ben nu thuis van een ochtend ziekenhuis waar jij in je mandje ligt op de couveuse afdeling. Hartbewaking, ademhaling wordt gemeten, bloedgassen. Bloed is afgenomen, ook een poging om ruggemergvloeistof af te tappen, maar dat resulteerde in drie keer niks. Ze zijn bang voor een infectie en preventief krijgt hij anti-biotica.

Ik ben een beetje verdrietig omdat ik niks voor hem doen kan. Strakjes douw ik er een flesje in en dan is mijn taak weer gedaan. Ik hoop maar dat het snel weer goed gaat.

Dag 7 (9 januari 2008)

januari 9, 2008december 12, 2009 Philippe 2 reacties

In het kader van nieuwe dingen leren heb ik geleerd dat spuitpoep niet voor niets zo heet. De allereerste babypoep is een kleverige massa, beetje bruingroenig van kleur. Het plakt enorm aan de billetjes, maar gelukkig kreeg ik de tip om SUDOCREM te gebruiken en elke keer de billen dik in te smeren. Dan haal je het er makkelijk af. De overgangspoep die daarna volgt is is minder vast en bevat kleine klontjes. De geur is ook al wat intenser. En sinds gisteren heeft Chris geel groene diarree met wat kleine vaste bestanddelen. De naam spuitpoep was al gevallen, maar naïef als ik ben dacht ik dat ze bedoelden dat bij de poep veel stinkwinden ontstonden, tenminste dat dacht ik wek gemerkt te hebben. Maar vannacht, natuurlijk vannacht, op het moment dat ik het liefste weer snel mijn bed in wilde duiken en net klaar was met die groen gele drap, werd Chris even stil, deed zijn ogen open en een straal die net niet over de commode spoot, verliet zijn lichaam. En alsof hij een probleem had, begon hij nog te huilen ook. Natuurlijk was ik een stuk wakkerder toen ik al het werk weer opnieuw moest gaan doen. Wellichtdat een ervaringsdeskundige hierop wil reageren met de ultieme tip?

Bekijk meer verhalen op Chrisabbing.nl