Auteur: Philippe

Op vele manieren probeer ik makkelijk geld te verdienen. Het mooiste geld is geld dat zelf geld genereert, dus stop er 10 euro in en vanzelf wordt het 11. Een vermogensbeheerder had berekend dat je per 200.000 euro zo’n 1000 euro per maand netto over kan houden. Dus mijn streven om een miljoen te winnen zou dan 5000 per maand op kunnen leveren. En dan praat ik niet over gouden fondsen die rendementen van meer dan 40% opleveren of van die super-geld-makers die door een gerucht ineens enorm stijgen. Dan worden de winsten ineens nog veel groter. Óf je krijgt van die toestanden als bij de Franse Bank waarbij iemand zoveel gokt en speculeert, hopend op de super-geld-maker dat na een adrenaline kick ineens 5 miljard euro weg is. Volgens de berekening van de vermogensbeheerder had dat 2,5 miljoen per maand netto opgeleverd.

Een baby heeft niet zoveel nodig: Slaap, eten, lichaamlijke verzorging en een beetje geborgenheid. Vandaag mocht Chris gaan wennen bij de dagopvang en mocht hij twee hele uren aanwezig zijn. Voor een peuter kan ik voorstellen dat het belangrijk is, maar een kleine baby heeft het allemaal nog niet zo hard door. Wennen is dus een farce. Toevallig had hij net zijn flesje gehad voordat ik hem wegbracht, daarbij ook een schone luier gekregen, dus toen ik hem afleverde met luiertas gevuld met eten, pakjes, fles, deken en schrijfboekje, had hij alles al gehad. Een lieve mevrouw pakte hem aan en ik waarschuwde dat hij waarschijnlijk geen zin in slapen had ’s ochtends, want dat was de nieuwste ontwikkeling van de afgelopen dagen. De mevrouw zei ‘dat het wel zou lukken omdat zij erg slaapverwekkend was’. Waarop ik antwoordde ‘dat ik al zo’n vermoeden had’.

Toen mijn schoonzus was bevallen van Fenneke en wij met een stel familieleden in de kamer zaten, ging de baby van arm tot arm. Na arm nummer 4 was ze het zat aan het worden en begon ze te pruttelen. Kleine huiltjes werden wat groter en vele maniertjes werden er losgelaten om de baby stil te krijgen. Iedereen kreeg zo’n 7 seconde om het truukje uit te proberen, en lukte het niet snel genoeg, dan ging een ander aan de slag. De kleine huiltjes werden hard geblêr en toen werd de baby naar mama gebonjourd. Hilde deed haar pink in het mondje, suste even met haar stem en wiegde binnen de tijdslimiet de baby stil. Het viel niet alleen mij op, maar de vraag was al snel gesteld: “Hoe doe je dat nou?” en ze antwoordde met de wijze woorden: “De band tussen moeder en kind is heel bijzonder”. 

Ik ben de vader van Chris, al wel 5 weken lang. Het voelt al veel langer, het voelt al als iemand die er al jaren is. Waarschijnlijk zegt dat veel over de hoeveelheid neurale paden die aangemaakt zijn in die korte tijd. De nieuwigheid is gedeeltelijk voorbij en wordt vervangen door iets anders. Het heeft te maken met vertrouwen, met rekenen op, met patronen die beginnen te wennen… Ik weet niet zo goed wat een vaderband in dient te houden. Moederbanden zijn onvoorwaardelijk, zeggen ze. Zo’n baby en jij wennen aan elkaar dat is zeker en dat merk ik ook. Maar is er een gebied waar vaders niet aan kunnen tippen? Even ter vergelijk: In STAR WARS weet Luke op een gegeven moment wie zijn vader is en ondanks de zwarte kant van zijn ziel, voelen de twee elkaar op grote afstanden aan. Ik heb daar niets gehoord over de band tussen Luke en zijn moeder. Wel ken ik verhalen van moeders die, zonder erbij te zijn, aanvoelden dat een kind in gevaar was. Ik heb dat weer nooit gehoord van een vader.

Misschien moeten vaders wel een zekere mate van afstand bewaren. Emotionele betrokkenheid en wellicht bevlogenheid ligt ook meer in het verlengde van de vrouw. Ik weet van mezelf dat als iemand mij het emotionele vuur aan de schenen legt, ik hard weg ren, terwijl Martina juist actief wordt. Op dit moment met een jonge baby probeer je allemaal het wiel uit te vinden en gaan de gesprekken tussen ons ouders vaak over “wat zou ie willen”. Iedereen gokt maar wat raak en naarmate de weken vorderen, gok je steeds beter. Iedereen wordt een beetje expert en dat versterkt de band. Het is tenslotte ook erg leuk om het ‘goed te hebben’.

Ik zie nog geen echt verschil tussen de moeder- en vaderband. Ik zie wel verschil tussen de Philippe-Chris en Martina-Chris band. Misschien dat ik op voorhand alvast wat ageer tegen de uniciteit van een bepaalde band, omdat in veel literatuur de man het onderspit delft. Zeker bij jongetjes is dat natuurlijk het geval. Ome Freud heeft natuurlijk heel wat planken raak geslagen met zijn ideeën over de band tussen jongens en moeders. Er zal een tijd komen dat Chris de voorkeur zal geven aan zijn moeder boven mij. Op dit moment geniet ik er nog steeds erg van als hij bij mij op mijn borst ligt en alle druktes achter zich laat. Dat is iets dat wij hebben opgebouwd in alle nachtelijke uurtjes met DS9. Dat is een vaderband.

Vroeger was ziek zijn best leuk. Ik weet nog wel een keer dat ik tussen de middag thuis kwam van school (ik denk dat ik 9 of 10 was) en helemaal geen zin had om ’s middags terug te gaan. Ik ging dramatisch op de bank liggen met de mededeling ‘dat ik moet was en hoofdpijn had en misselijk’ en deed net of ik sliep. Om mijn gezicht warm te maken stopte ik die diep in een kussen en liet de temperatuur stijgen. Toen het tijd werd om weer te gaan kwam mijn moeder me ‘wekken’ en bij de mededeling dat ik ‘me ziek voelde’, voelde ze aan mijn wangen die natuurlijk warm waren. Ik mocht thuisblijven! In die tijd was er nog geen daytime TV op Nederland, maar waren de Duitse zenders wel in de lucht. Dus keek ik die middag van allerlei Duitse kinderprogramma’s, die op zich niet leuk waren, maar omdat ik stiekem stout was, waren de programma’s vreselijk leuk.

Ik kan me ook bijna niet herinneren dat ik echt ziek ben geweest. Wel van die korte aanvallen van buikkrampen en misselijkheid die dan ook niet leuk zijn, maar dei waren ook weer snel voorbij. En een verkoudheid was eigenlijk alleen vervelend als je koorts had, want dan mocht ik niet naar buiten.

Chris heeft een verkoudheid, waarschijnlijk van mij gekregen. De korte nachten wakker om de 3 uur hebben mijn weerstand doen afnemen en ik heb pijn in mijn keel, moeite met ademen en zo’n ongemakkelijk ‘ik heb geen zin om iets te doen’ gevoel. Natuurlijk zet ik door en meet ik expres mijn koorts niet. Hypochonder als ik ben voel ik me vaak zieker als ik weet dat ik koorts heb. Zolang het gaat zoals het nu gaat is het vervelend, maar niet onoverkomenlijk. Wel baart het me zorgen dat er een griepvirus deze kant op komt. Daar heb ik namelijk geen zin in. Gisteren riep al iemand tegen me dat ik de griep te pakken had. Zij had namelijk gehoord dat deze epidemie zeker de helft van alle mensen zou treffen en dat keelpijn de voorloper is. Vaak wordt er geroepen dat iemand ‘de griep’ heeft gekregen, maar dat is vaak niet zo. Als veel mensen de griep hebben en het een epidemie wordt genoemd, zijn 6 van de 10.000 mensen aantoonbaar besmet, dat is dus 0,6 promille of 0,06 procent. Da’s nou niet dat ze in bosjes neervallen.

Een klein rochelend mannetje is ook wel een beetje schattig, ondanks dat het vervelend voor hem is. Het was even wennen aan zijn snurkjes terwijl hij sliep, maar dat betekent gelukkig niets als het lijkt of hij geen adem meer haalt. Wat wel erg prettig is, is dat hij zijn stemmetje een beetje kwijt is. Nu hij 5 weken is, laat hij steeds meer verschillende geluidjes horen. Vandaag op het consultatiebureau zat een jonge moeder met een meisje van 4 maanden zich te verkneukelen aan de ‘jonge baby geluidjes’ van Chris. Als hij boeren moet en rechtop gezet wordt terwijl hij eigenlijk slapen wil, komt er een heel hoog piepgeluidje uit zijn keel, bijna hetzelfde geluid als wakker aan het worden is. ‘Geen zin’ is dan de boodschap.

Ik heb al wel veel foto’s genomen, maar nog geen filmpjes. Net heb ik de videocamera gepakt om eens een opname te maken van Chris die wakker wordt. Ik weet niet of alle babies zo schattig zijn als ze wakker proberen te worden, maar deze vader is verkocht. Hij rekt en strekt elk lichaamsdeeltje en heeft allerlei geluidjes daarvoor ter ondersteuning. Ook laat hij zijn gezichtje in allerlei plooien vallen, trekt mondjes en fronsen… Kortom TE SCHATTIG! Ik beloof niks, maar mocht het resultaat leuk zijn en niet al te veel ruimte innemen, dan zal ik het op de site zetten.

Toen Chris net geboren was, ik bedoel in minuut twee of zo, toen de eerste tranen bij mij gevloeid hadden van alle spanning en de liefde die ik voelde bij de aanblik van Chris op de borst van Martina met zijn kleine oogjes een beetje open en een paar pruttelgeluidjes, dan ga je pas echt kijken naar dat mannetje. Ik weet nog dat ik ineens bedacht dat ik foto’s moest gaan maken en pakte de camera.

Weken van te voren hadden we besproken dat we geen foto’s van de daadwerkelijke bevalling zouden maken. Ik heb wel eens van die foto’s onder ogen gekregen van een te populaire vader die zonder géne de volledigheid van zijn vrouw ingezoomd aan mij wilde tonen. Een blik van afkeuring leverde een uitleg van ‘hoe natuurlijk’ dit allemaal is. En mijn lompe eerlijkheid leverde een scheef gezicht op. Ergens wilde hij aan de wereld laten zien hoe goed progressief hij was en had hij niet verwacht dat iemand dit zou kunnen afkeuren. Ik, daarentegen, had zijn vrouw best gefotografeerd willen zien, maar zeker niet zo.

Door de lens kijkend, ingezoomd, begonnen de details mij voor het eerst op te vallen. Chris was niet een verfrommelde baby, maar was mooi gaaf, zonder vouwen in zijn gezicht. Ook geen huidsmeer, dat ‘was al gebruikt’ zei de arts. Chris heeft mijn neus, dat was het eerste wat opvalt. En meteen daarna zag ik de lange vingers van Martina en het spleetje tussen grote teen en die daarnaast, zoals zijn moeder dat ook heeft. Hij had een flinke bos haar, ook van zijn moeder want ik ben  langzaam kaal aan het worden. Aan de rest van zijn lichaam valt valt nog niet zoveel te vergelijken.

Eigenlijk is het wel raar hoe weinig je van die tijd nog weet. Ik weet niets van toen ik baby was. Ik kan me foto’s voor de geest halen die ik als kind bekeken heb, maar dat is herinnering in tweede instantie. Van het baby-zijn kan ik me niks meer herinneren. En misschien is dat wel heel goed. Tenslotte is het een hulpeloze, cognitief beperkende periode, die emotioneel varieert tussen tevredenheid en groot ongenoegen, elke drie uur weer, tussen honger en slaap. Misschien is het wel zo traumatisch dat je daarom niets meer herinnert, gewoon een natuurlijk fenomeen ter bescherming van de kwetsbare psyche.

Voor mij als vader is dat baby-zijn een uitdaging om goed te doen. De bewustheid die ik voel bij de keuzes die ik maak en de vele pogingen met al dan niet resultaat, maken dit een heel boeiende periode die ik waarschijnlijk niet vergeten zal. Chris groeit naar me toe, beeld ik me in, maar zeer waarschijnlijk groei ik naar Chris toe. Hoe deze processen hormonaal verlopen weet ik niet. Endorfine zal een belangrijke daarbij zijn, aangemaakt door de vertrouwdheid van samen dingen doen en uitproberen.

Mien Olde Voader stuurde me een foto van mezelf met de mededeling dat hij vond dat Chris en ik wel erg op elkaar lijken. Dat is voor een vader een groot compliment, misschien voor de zoon wat minder. Maar op dit moment is hij nog maar een baby die dit allemaal weer vergeet.

Zelf ben ik niet het grootste feestvarken dat er rondloopt, sterker nog: mensen schatten me over het algemeen veel te hoog in als het gaat om mijn bijdrage aan de feestvreugde. Veel feestjes vind ik te druk, te onoverzichtelijk en mijn lawaaidip verhindert elk goed gesprek, dus dat maakt me ook snel een muurbloempje. Óf ik moet op het podium staan en lekker kunnen zingen, dan wordt het verhaal anders.

Zoals veel mannen ben ik ook veel te onattend als het gaat om belangrijke data. Of een beetje beter genuanceerd: ik denk vaak wel aan een belangrijke datum, veelvuldig en ook vaak op het moment dat het zover is, maar vergeet het als het juist belangrijk is om er aandacht aan te besteden. Dat zal in de psychiatrie ook wel een naam hebben.

Als je een kleine baby hebt kun je wel elke dag een feestje vieren. Zonder geschiedenis is elke belevenis een mijlpaal tenslotte en het leuke is dat deze authist hard meedoet met die enthousiasme-hype. Vijf dagen geleden had hij zijn eerste het-lijkt-op-een-lachje mondbeweging, even daarvoor richtte hij vanzelf zijn hoofd op toen hij op zijn buik lag, gisteren had hij volgens mij de grootste poepluier van zijn leven, drie dagen geleden de meest stinkende, vandaag draaide hij zich bijna om, ik kan wel door blijven gaan met voorbeelden. Afgelopen zaterdag keek hij me voor het eerst echt aan en ik kan je zeggen dat me dat wel wat deed. Babies doen dat de eerste weken niet. Ze herkennen je op basis van geur en geluid, de ogen zijn meer gericht op lichtjes. Dat is ook wel grappig, want als je dan door het huis loopt zie je de oogjes de lichten volgen. Maar zaterdag tijdens de fles keek hij naar mij en automatisch keek ik om om te kijken of er geen felle lichtbron achter me stond. Maar dat was niet het geval. Volgens mij keek hij echt naar me en sinds die tijd doet hij het vaker, zeker als ik tegen hem aan het praten ben.

Het echte feestje was dat hij gisteren 1 maand oud was, maar uiteraard was ik dat vergeten en kwam ik daar vandaag achter.