Auteur: Philippe

We zijn al druk aan het pakken om op vakantie te gaan. Zo’n eerste keer als jonge ouders weg gaan is best wel lastig. We hebben een grote auto, maar dat zullen we ook wel nodig hebben. Martina is overgevoelig voor een aantal voedingsmiddelen dus nemen we sinds jaar en dag al veel mee van huis om daar te gaan gebruiken. Dat is dus al gemiddeld 1 krat en eenbig-shopper vol. Maar nu Chrisje ook nog zijn wensen in de mand gooit wordt dat al snel het dubbele. Zelf kun je nadenken en logischerwijs beslissen dat iets niet persé nodig is, maar dat hoef je niet te proberen met en kind. De gewoontes moeten gevolgd worden en waar verandering nodig is, is tijd en aandacht gewenst. Dat kan dus wel, maar het is makkelijker om het niet te doen.

Op Discovery was eens een aflevering van Ray Mears’ Survival programma over het leven in Siberië met een stam die daar leefde van en met elanden. Het fascineert me om te zien hoe mensen nog helemaal met de natuur leven en in mijn geval is dan de fascinatie met name geënt op het ontbreken van technologie. En één ding was helemaal frappant. Er waren daar kinderen die altijd lachten en volledig gelukkig leken. de groten zorgden voor de kleintjes en ze hadden vredelievende rutige spelletjes. Soms moest er verhuisd worden en werd het hebben en houden ingepakt op elanden geladen. De tent, de kachel, het eten, de kleren, de doeken enz. En ook de kinderen. Er waren hangmanden aan twee kanten gevuld met hooi en zaagsel. Met hun blote kont werden ze erin gezet en gedwee vielen ze in slaap om zo 8 uur vervoerd te worden. Geen krimp gaven ze… Een schril contrast met de manier waarop wij op reis gaan met Chris. Het begint al met dat we ons zorgen maken over de reis, die spanning zal hij in ieder geval meekrijgen. En dan komt de tas met alle belangrijke dingen, hoe om te gaan met warme melk voor hem onderweg, luiers en doekjes organiseren en binnen bereik houden, genoeg beweging voor Chris, speeltjes en afleiding, aandacht en liefde, verdelen van de taken, evernredig en verantwoord… kortom maken wij er een heel festijn van. Chris is eigenlijk gewoon heel makkelijk tijdens het reizen. Wij als ouders zijn diegene die het moeilijk maken.

Soms piept hij even, maar meestal ligt hij stil in zijn maxi-cosi en slaapt wat of speelt met zijn nijntjes die over de maxi gespannen zijn. Uiteraard zijn de reizen nog niet zo lang geweest dat zal dus wel een beetje anders zijn.

We zijn nu met z’n drieën en dat is anders, dat merk je al bij het inpakken. De reis zal wel goed gaan, als we maar niet in de file komen, want dat vindt Chris niet leuk. Rijden is goed, stilstaan is stom. En op het vakantieadres zal het rustig zijn. Net als zijn ouders zal hij even nodig hebben om te acclimatiseren. Daarna zal het gezellig worden, dat is het tenslotte meestal.

In ons digitale tijdperk worden we continu geregistreerd en bekeken. Meestal gaat dat automatisch door een één of andere computer die merkt dat een andere computer verificatie vraagt en dan komt jouw identiteit voorbij zwerven. Meestal, zeg maar bijna altijd, besteed niemand daar aandacht aan. Bijna alle verificatie gaat ook gecodeerd en ‘in tweede of derde instantie’. Dat laatste betekent dat je niet direct geverifieerd wordt, maar door middel van een inlognaam (zelf verzonnen of niet) en wachtwoord en IP-nummer, PC naam enz. De eigenlijke informatie wordt niet over het net verzonden, je gegevens staan op een andere server. Dat betekent dat je identiteit redelijk veilig is, zeker voor ‘normale mensen’. Er is veel geld te verdienen in het stelen van een identiteit, daar zijn genoeg films over gemaakt.

In Amerika zijn ze erg voorzichtig in het toelatingsbeleid en de verificatie van de identiteit. Ik heb het zelf vorig jaar mogen ervaren. Martina had een reis gewonnen naar San Francisco. Buiten dat je je vloeistoffen apart moest gaan verpakken (dat was al nieuw voor ons) waren er ook allerlei maatregelen om Amerika binnen te komen. Op het einde van de vlucht kreeg je een imigratie formulier, waarin allerlei vragen stonden over het doel van je bezoek, je verblijfplaats en of je van plan was om een overheidsgebouw op te blazen. Na het verlaten van het vliegtuig moesten we in de rij gaan staan voor de douane. Daar werd het formulier gechecked, een vingerafdruk gemaakt, een digitale foto en wat vragen. Martina mocht doorlopen, maar ik niet. Dat is bij mij altijd zo… Als Paul en ik gingen biljarten en achter elkaar aanreden naar huis toe, werd ik aangehouden om te gaan blazen, hij nooit. Nu ook weer. En dan is het ineens Amerika, waar je zomaar ineens terug gezet kan worden op het vliegtuig. In de wachtruimte waren een heleboel buitenlanders. Erg cliché waren het mannen met kaftans en een aantal druk pratende Chinezen. Na een half uur kwam een aardige mevrouw (ik ik niet anders zeggen) me vragen waar mijn oude paspoort gebleven was… Ik sprak natuurlijk ineens geen vloeiend Engels meer, om er voor te zorgen dat zij meer aan het woord zouden gaan zijn dan ik. Ze legde uit dat er iets mis was met een paspoortnummer uit het verleden. Ik heb niets op kunnen lossen voor haar, maar blijkbaar was ik overtuigend genoeg over het vrije Nederlandse systeem waarbij je een vervallen paspoort met een gat erin mee naar huis mag nemen. Ze schudde haar hoofd. Waarschijnlijk had ze wel meer bedenkingen bij dat vrije Nederland. Martina was uiteraard helemaal blij en Chrisje denk ik ook, maar die was toen nog maar een centimeter of 3.

We gaan binnenkort op vakantie en aangezien het net over de grens wordt, moet iedereen in het bezit zijn van een geldig legitimatiebewijs. De mijne was net verlopen, maar voor Chris was er natuurlijk nog niets. We hebben maar besloten hem een eigen legitimatie te geven, dan kan hij met ieder van ons de grens over. Het verschil in geld tussen en identiteitskaart en paspoort is minimaal, dus hij krijgt een volwaardig paspoort. Ik realiseerde me dat dit eigenlijk de eerste keer zou worden waarop zijn gezicht en naam gecombineerd worden in een officieel register. Voor die tijd was hij alleen nog maar een burgerservicenummer, want die kreeg hij al in de derde week. In de toekomst zal het allemaal wel eenvoudiger gaan. Vanaf geboorte zal je DNA profiel bekend zijn en kan dat gebruikt worden om te laten bepalen wie je bent. Ze zouden het nu ook al kunnen doen, ware het niet dat het teveel tijd kost en ook te duur is. Tegen de tijd dat het minder dan 5 sec duurt om een DNA te lezen en verifiëren, dan zal de discussie losbarsten. De discussie tussen veiligheid en eigenheid. Eén van de weinige boeken die ik echt gelezen heb is Ira Levin’s “de dag der dagen”. In die totalitaire staat wordt door middel van je identiteit keuzes voor je gemaakt door een computer. De wil is er nog wel een beetje (ook onderdrukt door drugs), maar de daadwerkelijke keuzes worden niet meer door jezelf gemaakt. Ik hoop dat tegen de tijd dat de technologie zo ver gevorderd is dat deze discussie op gang komt er goede stemmen op zullen komen die de eenvoud zullen bekritiseren. Ik vind er wat engs in zitten.

Tegenwoordig mag je niet zomaar een foto inleveren om in je paspoort te zetten. Er zijn allerlei regels voor bedacht die er voor moeten zorgen dat iedereen eerlijk vergeleken kan worden. Zo ook voor onze schurk. Het blijft natuurlijk erg kansloos om nu een foto te maken van een mannetje van een half jaar oud. Over een paar maanden ziet hij er anders uit en over een jaar zul je moeten gaan zoeken naar de overeenkomsten. Ook zal zijn lengte (nu zo’n 60 cm) geen herkenning meer opleveren. Maar goed, de regels zijn nu eenmaal zo, dus hebben wij ook een pasfoto laten maken. En fotogeniek als hij is, kijkt hij als vanzelf altijd in de camera om te kijken “wat die meneer aan het doen is”, dus lukte het vrij gemakkelijk bij hem. Alleen zijn niet-al-te-intelligente-mond-open was niet te vermijden. Volgens de regels van de goede pasfoto mag dat niet, maar bij het gemeenthuis deden ze daar niet moeilijk over. Waarschijnlijk zijn zij zich ook erg bewust van de tijdelijkheid van de foto. Wel moesten we alledrie bij de aanvraag aanwezig zijn om de identiteit te verifiëren. Ergens was dat wel een bijzonder moment. Een gemeenteambtenaar in de vorm van een jong meisje heeft gecontroleerd dat er een baby Chris Abbing is, dat deze lijkt op de foto bijgeleverd, dat de naam en bugerservicenummer bij elkaar horen, dat de ouders in staat zijn de eenvoudige vragen als “wat zijn zijn volledige namen” en “wat is zijn geboortedatum” te beantwoorden. En als laatste lijkt Chris natuurlijk vreselijk op mij, dus was dat lekker makkelijk.

De wereld van games is mij niet onbekend. Niet dat ik een specialist ben, verre van dat. Op mijn leeftijd ben je te langzaam, te weinig creatief, te traag in het leren en vooral niet gemotiveerd genoeg. Het enthousiasme waarmee ik die gasten “quake” of “Grand theft auto” zie spelen kan ik bij lange na niet bereiken. Eens in de zoveel tijd wordt er wel eens gegamed op school en heel soms laat ik me wel eens overhalen om mee te doen. Eventjes is altijd wel leuk, maar om heel eerlijk te zijn word ik al snel misselijk van ‘first person shooters’ waarbij je alleen een wapen voor je neus ziet en snel door de gangen moet bewegen. Ik ga dan voor de ‘headshots’. Dat is iemand van achteren besluipen en met een eenvoudig pistool door zijn hoofd schieten, voordat hij je gezien heeft. Ik zie niet zoveel lol in met het grootste radioactieve wapen iedereen killen, daarvoor ben ik ook niet snel genoeg. Mijn troef is dat ik misschien een beetje slimmer ben.

Nu het vakantie is heb ik de tijd om weer eens goed te investeren in mijn spelletjes. Sinds jaar en dag hoort daar SIMCITY bij en ik kies vaak een wat meer actiegericht spel uit. Dit jaar is dat Command & Conquer Generals Zero Hour. In het eerste spel moet je slim en hard zijn. In het tweede ook, maar dan komt de tijdfactor sterker naar voren. In spelletjes ben ik behoudend, voorzichtig progressief, niet te snel en hard van stapel lopen. Dat is in SIMCITY erg goed. In C&C is dat wat minder. Mijn basis (het is een strategy game) is altijd goed bewaakt en zelden komen er vijanden doorheen, maar veel van het speelveld heb ik dan ook niet gezien. Een oud leerling van mij die ‘überpro’ in Generals is (Go Marius) heeft me wel eens uitgelegd dat hij de andere basis infiltreert, en van binnenuit aanvalt. Superslim natuurlijk, dat wil ik ook kunnen, maar helaas ben ik zover nog niet!

Chris zit in zijn eigen games de laatste weken. Hij wordt onrustiger en rustelozer lijkt het wel. Voorheen kon hij in de box lekker pruttelen en spelen. Nu wil hij meer dan hij kan en dat frustreert. Ik kan me zo voorstellen dat in zijn kleine hoofdje een boel veel omgaat over het verkennen van de dingen om hem heen. Na 6 maanden alles waargenomen te hebben op zijn rug, vindt hij dat het wel eens tijd wordt om dit van een andere kant te gaan bekijken. Handig is dat hij zich nu zelf om kan draaien en zijn hoofd omhoog kan houden. Onhandig is dat hij niet altijd zelf terug kan draaien en dat hij op een gegeven moment zo moe is dat alles teveel voor hem wordt. Ook probeert hij met alle macht om 5 cm vooruit te kruipen, maar dat zit er ook nog niet in. Je hoort zijn frustratie in alle geluiden die hij maakt. Ik ben eigenlijk erg benieuwd naar hoe hij zijn wereld ziet en beleeft. Ik maak altijd overal een verhaaltje van, vooral van dingen die ik nog niet ken. Een soort van logische koppeling. Vroeger als kind deed ik dat ook erg fantasierijk en ik hoop dat Chris dat ook gaat doen. Ik bedenk me (maar dat zijn dus mijn verhaaltjes) dat Chris bij al die nieuwe dingen geheugenveldjes aanmaakt die hem helpen om een volgende keer makkelijker vorm te geven aan het nieuwe. Je hoort hem af en toe zingen en zeer geconcentreerd frunnikken aan iets wat hij nog niet kent. Hij is echt aan het ontdekken.

Laatst is er een onderzoek geweest naar de ontwikkeling van sociale vaardigheden bij gamers. Dat kwam uit dat zij veel minder sterk ontwikkelde sociale vaardigheden hadden en moeite hadden om interactie te hebben met andere mensen. Helaas zegt het onderzoek niet veel over de mate van gamer zijn en is er niets onderzocht over welke andere vaardigheden dan sterker ontwikkeld zijn. Volgens mij is dat ook erg interessant. Ik kan me bijna niet voorstellen dat Chris niet op een één of andere manier zal gaan gamen. Het voorbeeld zal in ieder geval doen volgen. En ik schat in dat in de toekomst games een onderdeel worden van allerlei activiteiten. Alleen denk ik ook dat er steeds meer creativiteit en interactie gevraagd zal gaan worden van gamers. In mijn idee zal een game niet meer een vastomlijnd verhaal zijn, maar zal de gamer dit zelf, samen met de andere gamers gaan invullen. Zie het een beetje als spelen met lego: Het zijn allemaal gekleurd blokjes, maar als je die gaat stapelen op een bepaalde manier dan gaan ze iets voorstellen waar je weer iets heel anders mee kan doen. Ik hoop dat Chis daar vol in mee gaat, vooral ook in het samen ontwikkelen.

Op dit moment is het echter nog maar een klein jongetje dat graag Teletubbies kijkt en vreemd genoeg niet erg gecharmeerd is van die rare stofzuiger. Ook kan hij slecht tegen hard lawaai als niesen of lachen van iemand die hij niet zo goed kent, maar daar staat tegenover dat hij enorm alert is en alles wil zien, horen en meemaken. Bij het consultatiebureau moest de mevrouw er zelfs om lachen toen Chris in het midden op zijn rug lag en elke keer zijn hoofd draaide naar diegene die aan het praten was. Misschien ben ik wel heel nieuwsgierig naar wat er in zijn hoofdje omgaat en ook wel jaloers. Mijn rijke fanatasie geeft mijn geen voldoening meer. Ik heb gamez nodig om me uit te dagen. En Chris heeft alleen maar een kraak papiertje nodig.

Even wat statistieken op een rijtje:

• Chris is bijna (overmorgen om precies te zijn om 21:03 uur) een half jaar oud.
• Hij weegt zo’n 7,5 kilo, dat is een goede 4 kg erbij
• hij drinkt nu 180 ml per keer, 5 a 6 voedingen per dag. Tussen de middag en voor het slapen gaan wordt de melk aangevuld met rijstebloem, soms als papje, soms ook gemengd. En 1 a 2 keer per dag een fruithapje.
• Hij heeft maat 68/74, alhoewel sommige 68 hempjes niet over zijn hoofd kunnen, maar dat zal wel met die 5 a 6 voedingen per dag te maken hebben
• Hij is gewoon gemiddeld aan het groeien, lengte en gewicht en volgens alle boekjes van opgroeien volgt hij ook alle fases netjes

En over dat laatste wil ik het nog even hebben. Met een half jaar, werd ons verteld kunnen kinderen wat aanhankelijk een eenkennig worden. Dat heeft te maken met de broodnodige hechting en bewustwording van de betekenis van de personen om de baby heen. Het is nog onduidelijk wat de hechting voor deze tijd betekent en vooral het wegvallen ervan. Er zijn veel wetenschappers die zich de laatste jaren gestort hebben in dit fenomeen (je moet tenslotte ergens op promoveren), maar vooralsnog komen er alleen wat algemene bevindingen uit van wat er gebeurd met kinderen waarvan de hechting met één van de ouders in de begin weken niet heeft plaatsgevonden. De moeilijkheid is dat bij dat soort kinderen er vaak veel meer aan de hand is in het gezin en dat niet zomaar eenvoudig terug te brengen is naar die begintijd.

Onze Chris vindt het niet leuk meer als hij weggeven wordt aan een vreemde. Vorige week op de dagopvang voor het eerst een hele diepe huilbui toen ik hem aan één van de leidsters gaf. Maar ik dacht toen dat het kwam vanwege het lawaai op de afdeling. Maar na een huilbui bij de twee oma’s, was het wel duidelijk aan het worden. Die ‘vreemde’ gezichten, die ‘rare’ stemmen, dat is ook niet leuk voor een baby. En volgens mij gaat het fout omdat ze zo blij zij en duidelijk iets van hem willen, iets waar hij niet aan toe is. Het is zo schattig om te zien als hij dan zijn mondje vertrekt, zijn bolletje tegen mijn schouder aan gooit en klagelijk begint te huilen. De laatste keer deed hij zelfs een arm om mijn hoofd heen en drukte zich tegen me aan. Voor een vader kan het niet beter natuurlijk, ware het niet dat ik hoop dat hij snel leert wat hij nodig heeft om het vertrouwen te geven aan een ander. Dat is natuurlijk een levensles die je niet in een paar maanden van je leven leert, maar zoals bij zoveel dingen zal de basis wel hier beginnen.

Eergisteren was het eindelijk zover. Na de laatste twee weken voortgejaagd te zijn met nog meer last minute dingen dan van te voren voorspeld was, heb ik vrijdag te snel het pand verlaten. Op donderdag hadden we nog een top-overleg waarna er uiteraard weer werk gegenereerd werd, dat ik nog helemaal zag zitten. Alhoewel het gevoel van de laatste loodjes prominenter aan het worden was gedurende de week, leek donderdag nog niet op de dag-voordat-het vakantie-werd. Maar op vrijdag was dat totaal anders. Op donderdagavond heb ik nog zitten werken aan een speech voor het team en misschien voelde ik hem wel aan… ik schreef de speech helemaal woordelijk uit. Normaal een paar steekwoorden en dan komt de rest vanzelf wel en mijn keuze deze keer bleek de juiste te zijn. Toen ik vrijdag op het podium stond het team in te moeten gaan lichten over de manier waarop de medezeggenschapsraad in het fusieproces stond, voelde ik niet de vrijheid en uitdaging die ik normaal voel als ik voor een groep wat moet zeggen. Het leek wel of de cursus “spreken in het openbaar” die ik tussen twee opleidingen toen ik een jaar of 18 was, totaal geen effect meer had. Ik had geen basis achter de tafel, de microfoon voelde vreemd aan en ik kreeg geen contact met de zaal, iets dat me normaal allemaal prima af ging. Mijn uitgeschreven speech werkte daarom erg goed. Ik las voor, ik ging weer zitten en toen de bijeenkomst afgelopen was, ging ik moe en vervreemd naar huis.

Voor mensen die niet in het onderwijs zitten is vakantie vaak een moment van verplichte rust en mogelijkheid om eindelijk iets te doen dat ze het hele jaar al wilden. Voor onderwijsmensen is dat niet een ‘moment’ maar een ‘periode’. Er zijn mensen die alleen daarom al in het onderwijs blijven terwijl alle andere randvoorwaarden niet aan hun standaard voldoen. 6 weken effectief vakantie is een lange tijd. Ik neem me altijd een aantal dingen voor. Alles wat met werk te maken heeft zoals planners maken of nieuwe methodes bestuderen lijken heel belangrijk, maar na één dag vakantie verhuizen die naar de lijst der fabelen. De leuke dingen haal ik vaak wel: Minimaal 1 nacht de hele nacht gamen en echt even los gaan, een nieuwe truuk mezelf eigen maken op het gebied van PC’s, mijn websites verbeteren, vrienden zien, muziek maken, varen en deze vakantie wil ik ook leuke dingen doen met Chris. Ik ben een beetje jaloers op Martina. In de beginperiode heb ik de meeste zorg op me genomen en ik moet eerlijk bekennen dat dat een band geeft en daardoor een enorm goed gevoel. Die band is er natuurlijk nog steeds, maar ik zie hoe hij en zijn moeder samen van die dingen hebben, die ik niet heb. Als ik dat probeer krijg ik zo’n sociaal verantwoord lachje als resultaat, wat natuurlijk leuk is, maar duidelijk voelbaar anders dan de schaterlach die die twee produceren. Ik begin steeds meer die man van dat vlees op zondag te worden, als ik niet oppas. Maar goed, de fusie-fusie-fusie heeft ook vakantie, niet zo lang als de school dat heeft, maar ik reken toch op minimaal 4 weken quality time.